Search
Close this search box.

The Daily Show’s Midwest Midterm Midtacular: Battelfield Ohio (91)

Ik heb als regel dat als ik een onderwerp eenmaal heb besproken in een column, ik er niet meer op terug kom. Dat motiveert me om het in een keer goed te doen, en voorkomt dat ik jullie verveel met een herhaling van mijn stokpaardjes. Maar ja, wat doe je dan als je al drie podcastcolumns (zie onder voor de links) hebt gemaakt over één van je twee favoriete tv-programma’s en ze komen ineens bij je om de hoek langs?

Dan gooi je het over een andere boeg: ik heb namelijk nog nooit geschreven over hoe het is om bij de opname van een Amerikaans tv-programma te zijn. Zo, probleem opgelost en nu mag ik weer lekker schrijven over ‘the Daily Show with Jon Stewart‘.

Bij mij om de hoek? Ja, letterlijk. In het kader van de verkiezingen hier, had ’the Daily Show’ namelijk besloten om haar vertrouwde studio in New York te verlaten en een week lang shows op te nemen ‘vanuit het slagveld van de verkiezingen’: Battlefield Ohio. En aangezien Ohio twee jaar geleden bij de presidentsverkiezingen erg belangrijk was en ’the Daily Show’ het liefst minstens twee jaar achter loopt, kwamen ze naar Ohio. En niet zomaar ergens in Ohio, maar naar The Ohio State University campus in Columbus, alwaar uw nederige columnist zijn dagen slijt. En inderdaad letterlijk om de hoek binnen vijf minuten lopen.

Dus was de missie om binnen te komen, en daarvoor moest een meeltje gestuurd worden naar redactie van het programma. Na enige weken ongeduldig wachten kwam het verlossende bericht dat ik op de publiekslijst stond. Dat was geen garantie op een plek in het publiek, maar als ik mocht in ieder geval naar binnen. Ze overboeken altijd, en bij het theater geldt nog steeds ‘first come, first serve’.

Rond zes uur zou de show opgenomen worden, en rond half vijf ging de boel open. En dus stond ik om drie uur voor de deur. Jawel, samen met nog een slordige twee honderd man stond ik daar dus. In de regen. Want de herfst in Ohio, lijkt verdacht veel op die in Nederland. Regen, bewolking, veel nattigheid, en tegen het einde sneeuw en vorst. Beuh. Al lijken jullie van dat laatste weinig last te hebben.

De stemming kwam er in toen de ’typisch New Yorkse’ medewerkers de strenge regels van de show kwamen uitleggen. Het verschil tussen ’typisch New York’, en ‘normaal in Ohio’ is ongeveer het verschil tussen ’typisch Amsterdam’ en ‘normaal in Tilburg’. Of Assen, noem een saaie stad in Nederland. Ofwel, je herkende ze op 500m afstand aan hun gehaaste blikken, rastakapsels, en verlepte hippe kleding in plaats van de standaard spijkerbroeken, truien, mutsen en vooral veel Ohio State kleding. De regels? Geen camera’s van welke soort dan ook. Telefoons moesten uit. We moesten door metaaldetectiepoortjes, en zodra we daardoor waren konden we niet meer naar het toilet, zonder weer opnieuw door de poortjes te moeten. Nou, nou, nou.

Inmiddels was het half vijf en mochten we koud en klam naar binnen, om aldaar weer in de rij te staan, dit keer voor de eerder genoemde metaaldetectiepoortjes. We hadden inmiddels wel een herbruikbaar (!) kaartje gekregen met daarop een nummer zodat we ‘veilig’ uit de rij konden stappen om even het toilet binnen te wippen. Amerikanen houden van netjes en geordend in de rij staan.

De detectiepoortjes was ik gelukkig zo door, ik vermoed door mijn ervaring op vliegvelden. Zakken leeg, een flauwe obligate kwinkslag (niet over bommen) naar de veiligheidsbeambte, en een zo spontaan mogelijk lachje op zijn nog flauwere grapje. Je moet de sfeer luchtig houden, zo heb ik geleerd. Een vriend van een collega van me die automonteur is (je merkt, ik distantieer me onmiddellijk van dit lugubere sujet), en in zijn dagelijkse monteursklofje kwam aanzetten, werd uiteraard door de veiligheidsmensen onmiddellijk aan een extra controle onderworpen. Een ieder was tevreden met deze duidelijke ‘profiling’ van de beveiliging. Iedereen weet dat automonteurs een duidelijk gevaar zijn voor komieken die een tv-show maken.

Vervolgens was daar de volgende wachtperiode. Gelukkig binnen en lekker warm, maar toch nog een slordige 45 minuten. Maar toen mochten we eindelijk de zaal in, om vervolgens weer een half uurtje te moeten wachten. Gelukkig was er in de zaal wel al wat lekkere harde muziek, om iedereen een beetje wakker te schudden. ACDC, Linkin’ Park, dat soort spul. Best lekker. En goed hard ook. Kan ik van genieten. Herrie is vaak goed.

Ondertussen konden we ons een beetje verbazen over hoe klein de studio eigenlijk was. De camera’s stonden letterlijk tegen de tribunes aangedrukt. ‘Slechts’ een slordige 250 man paste er in. En dat terwijl Ohio State dit jaar de grootste universiteit van de VS is met een slordige vijftig duizend studenten. En nog meer als je de satellietcampussen meetelt (getallen van vorig jaar). Je zou denken dat er dan een groter theater te vinden is. Maar blijkbaar vond ’the Daily Show’ dat niet nodig. Blijkbaar was intimiteit nodig. Later leerde ik, dat het zaaltje waar ze uiteindelijk terecht waren gekomen verdacht veel weg had van hun eigen studio, en dat vonden ze lekker vertrouwd.

Toen was het dan de beurt aan de opwarmer. Een redelijk flauwe komiek – hij mag natuurlijk niet grappiger zijn dan de show zelf – die wat flauwe stand-up deed door middel van wat vraagjes aan leden van het publiek. We ontdekten dat de rector van de universiteit er was, alsmede een senator van de staatssenaat van Ohio en de directeur van de kamer van koophandel. Hi ha ho, wat een lol.

Ook moesten we uiteraard wat oefenen met juichen. Helaas begreep de komiek niet dat dat niet nodig is op de Ohio State campus. Het football team van OSU staat namelijk het hele seizoen al bovenaan de competitie, en het theater waar de show werd opgenomen ligt naast ‘the Ohio Stadium‘ waar de Buckeye footballers acht keer per jaar spelen en – dit jaar – winnen voor een uitzinnig publiek van 110.000 man. Voor de voetbalfans: da’s elf duizend man meer dan in Camp Nou passen – het grootste voetbalstadion van Europa. Je moet je het enthousiasme voor football op Ohio State voorstellen met de gekte die zich van Nederland meester maakt tijdens EK’s en WK’s voetbal. En dat ieder jaar, vier maanden lang. Kaartjes voor de (top)wedstrijden worden op de zwarte markt verkocht voor honderden, zo niet duizenden dollars.

Kort samengevat: je hoeft een OSU student of medewerker niet uit te leggen hoe je enthousiast juicht. De arme komiek werd bijna doof van de respons die hij kreeg toen hij eindelijk had uitgevogeld, dat je in Ohio niet O-H-I-O letter voor letter spelt en dat dan laat herhalen door het publiek, maar dat je O-H roept, waarna de rest van de meute braaf I-O roept. Dat zit zo diep in de bevolking hier dat het op straat werkt, in restaurants en in het uitgaansleven in het algemeen. Een gek roept op een willekeurig moment O-H, en waar je bent, hoe laat het is, de rest van de meute roept I-O. Echt waar. Scheelt trouwens dat Ohio een korte naam is. Zo’n geintje is natuurlijk een stuk moeilijker als je in Minnesota of South Carolina woont. Spel dat maar eens coherent.

Goed, gelukkig rotte die gozer vrij snel op, waarna Jon Stewart, de presentator van ’the Daily Show’ even kennis kwam maken met het publiek, ook door middel van een vraag en antwoord spelletje. Oh ja, daar waren ook nog regels voor. We mochten niet om kusjes, knuffels, haarlokken en handtekeningen vragen. Regels regels regels, Amerikanen zijn er dol op. De vraag-en-antwoord sessie liep al vrij snel uit de hand toen een vage psychologiestudent wilde weten of Jon in reïncarnatie geloofde, en zo ja, als wat hij zou willen reïncarneren.

Tot mijn strakke verbazing liep de vraag-en-antwoord sessie naadloos over in de opname van de show. En dat ging in een vloek en een vlucht. De show werd in een ruk opgenomen zoals je hem ook op tv ziet, waarbij de pauzes voor de commercialbreaks iets langer waren dan de breaks in het echt. Dit natuurlijk om een en ander even voor te bereiden.

En zo werden we vrijwel exact volgens plan om zeven uur het theater weer uitgetrapt. Toedeloe en bedankt.

Kort samengevat was het veel, heel veel wachten, en even hard lachen.

Oh, en hoe de show was? Hilarisch natuurlijk. Maar dat kun je zelf nakijken in de video-afdeling van de website van ’the Daily Show’ want daar staan de gehele afleveringen van de hele week online. Zoek naar de aflevering van dinsdag 31 oktober. Wat mij betreft gaf de aflevering uitstekend weer hoe rampzalig het er hier voorstaat met de politiek hier.

Vriendelijke groet uit Columbus, Ohio, the Heart of it all,

Jasper,
Uw Vliegende Radiowereldreporter

The Daily Show: De onzin van het nieuws (80a): columnpodcast

The Daily Show: This week in God (80b): columnpodcast

The Daily Show: Interview met Bill O’Reilly (80c): columnpodcast

Voor de podcasts kun je natuurlijk ook gewoon radio.nl/podcast aan je podcast programma toevoegen.