Goed nieuws voor fans van de Rolling Stones. Vrijdag verschijnt een geluidstechnisch geheel opgepoetste heruitgave van het Rolling Stones album Sticky Fingers uit 1971. Het album wordt opnieuw uitgebracht in maar liefst tien versies, variërend van een simpele download tot een superdeluxe box met drie cd’s een dvd en tal van andere extra’s.
Het vierenveertig jaar oude Sticky Fingers geldt nog altijd als één van de beste albums van de groep en bevat onder meer Brown Suger, één van hun grootste en om de dubbelzinnige tekst meest omstreden hits. De plaat markeert een tijd van grote veranderingen voor The Stones. Het was het eerste album waar de in 1969 ontslagen en kort daarna overleden Brian Jones helemaal niet meer op te horen is. Hij werd vervangen door de hier nadrukkelijk aanwezige gitarist Mick Taylor.
Sticky Fingers was ook het eerste album dat de groep opnam nadat was gebroken met de wat al te gemakkelijk in zijn eigen voordeel rekenende manager Allen Klein – hij zou vervangen worden door Prince Rupert Loewenstein die kantoor hield in Amsterdam en de Stones tot een vermogende rockgroep maakte. Daarnaast was Sticky Fingers de eerste plaat die de groep op het eigen Rolling Stones Records uitbracht; opgericht om meer artistieke vrijheid te hebben en minder betutteld te worden. Toen hun oude label Decca erop wees dat de groep hen nog één single schuldig was, kreeg de platenmaatschappij van Jagger en Richards het scabreuze nummer School Boy Blues toegestuurd, dat bekend werd als Cocksucker Blues en nooit zou worden uitgebracht.
Tegenwoordig wordt Sticky Fingers als onbetwiste Stones-klassieker beschouwd. Toen het album in april 1971 verscheen waren de reacties echter wat zuiniger. Vergeleken met de platen van veel andere groepen was het uiteraard een topper, maar nogal wat recensenten vonden het album in eerste instantie achterblijven bij de voorgangers Let it Bleed en Beggars Banquet.
De eerste opnamen voor Sticky Fingers waren in december 1969 gemaakt in de Muscle Shoals Studio in Alabama, tijdens een Amerikaanse tournee. In deze legendarische muziekfabriek, waar tal van groten uit de soulmuziek hadden gewerkt, werden drie songs op tape vastgelegd, waaronder Brown Sugar. Enkele dagen later werd datzelfde Brown Sugar voor het eerst live gebracht tijdens het beruchte en dramatisch aflopende Rolling Stones concert in Altamont bij San Francisco. Tijdens het optreden braken verschrikkelijke vechtpartijen uit en één fan werd door de uit Hells Angels bestaande ordedienst doodgestoken.
De song Brown Sugar, die in Amerika, Nederland en tal van andere landen als single de eerste plaats van de hitlijst zou bereiken, kon op tal van manieren geïnterpreteerd worden. Het ging over slavernij, over interraciale seks, maar de titel was ook ‘slang’ voor een bepaald type heroïne. Er stonden méér nummers op Sticky Fingers die onomwonden naar de verslavende harddrug verwezen, zoals Dead Flowers en natuurlijk Sister Morphine. In andere songs werd aan cocaïne gerefereerd.
Daarmee markeert Sticky Fingers ook de periode dat gitarist Keith Richards definitief aan de heroïne verslaafd raakte – een roes waar hij decennialang in gevangen zou blijven. Richards was in 1970 eenmaal zelfs zo door de drugs gegrepen, dat hij de opnamen van twee songs voor het album miste: Bitch en de ballad Moonlight Mile. Aan Bitch zou hij later nog wat achtergrondzang toevoegen.
Spraakmakend was ook de hoes van Sticky Fingers: de befaamde foto van het in jeans gehesen mannenkruis met duidelijk zichtbare ‘bobbel’ en een heuse, werkende ritssluiting. Het concept was van pop art kunstenaar Andy Warhol. Diens vaste fotograaf Billy Nile hanteerde de camera. Maar wie het ‘model’ was is nooit bekend geworden. Zeker niet Mick Jagger, dat staat vast. Warhol zou een aantal mannen uit zijn eigen New Yorkse entourage hebben laten fotograferen. Wie uiteindelijk vereeuwigd is op de Sticky Fingers hoes heeft de kunstenaar meegenomen in zijn graf.
De huidige tournee van The Rolling Stones, die 24 mei begon, heet weliswaar de Zip Code Tour, maar dat betekent niet dat Sticky Fingers in z’n geheel gespeeld wordt, wat voor aanvang her en der gesuggereerd werd. De band speelde bij één intieme try out alle tien songs van de plaat, maar beperkt zich sindsdien tot twee of drie nummers, waaronder uiteraard Brown Sugar.
De heruitgave van Sticky Fingers verschijnt in tien verschillende formats als dowload, cd of lp. Er zijn luxe dubbelalbums met een schijfje vol afwijkende versies van de nummers en superdeluxe boxen waar ook cd’s en een dvd met oude live-opnamen aan zijn toegevoegd.
[NOVUM]
