Deze week is Jos, mijn trouwe redactiecollega, op vakantie. En dat resulteert voor mij meteen in een boel overwerk. Want als er iemand op vakantie gaat, ben ik bij gebrek aan personeel als programmaleider meestal zelf degene die de boel overneemt. Iemand moet het doen, zei de Vara bij de viering van hun jubileum vorig jaar. En in mijn geval ben ik zelf meestal die iemand. In combinatie met mijn andere dagelijkse bezigheden leidt dat niet zelden tot een race tegen de klok.
Veel mensen beseffen nauwelijks wat er allemaal bij komt kijken om een radioprogramma vorm te geven. Zeer treffend zijn in dit verband de woorden die ik onlangs las in een artikel over de lokale omroep van Schagen: ,,Op plaatjesdraaiers zitten we echt niet te wachten”. Het zijn immers bij de omroepen die draaien op lauter vrijwilligers altijd de redactiemedewerkers waar een tekort aan is. Ook een goed muziekprogramma heeft een redacteur nodig. Pas wanneer je er voldoende tijd in kunt stoppen ontstaat er echt mooie radio. Uitzonderingen daargelaten.
Zelf heb ik de afgelopen weken heel veel “junk-radio” gemaakt. Als ik die term, ontleend aan de junk-food-cultuur, even zo mag gebruiken. Simpelweg een bak met CD’s voor je neus zetten en daaruit een aantal tracks kiezen tijdens het programma. Niet bepaald een goed voorbeeld voor een programmaleider. Maar voor de luisteraars is het allemaal nog best te pruimen, geloof ik. Het hangt er ook een beetje vanaf wat voor programma je precies voor ogen hebt en voor wie je het maakt. Toch wil ik dolgraag binnenkort weer de tijd vinden om van die twee uur dagelijkse radio iets echt moois te maken.
Jos, de man over wie ik sprak in de eerste regels van deze tekst, is dagelijks bij ons te vinden in de redactiekamer. En hij neemt me toch elke dag een hoop werk uit handen. Voor het maken van een dagelijks actualiteitenprogramma is hij zo’n vier uur per dag bezig. En daar zouden de onwetende luisteraars eens over na moeten denken. Een eenvoudig gesproken journaal kost over het algemeen al een halfuur tot drie kwartier werk. Oké, dat ik zelf iemand ben die het meestal in minder tijd doet, wil niet zeggen dat dit voor iedereen zo geldt. Normaal gesproken moet er toch wel wat tijd ingepompt worden.
Zo vormen de redactiemedewerkers de onzichtbare drijfveer van menig programmamaker. Zowel voor de muziekprogramma’s als voor de actualiteiten en documentaire-achtige programma’s geldt dit. Voor het ene programma in mindere mate dan voor het andere, maar toch. Die mensen moeten er zijn en ze verdienen een grote pluim. Want vaak nemen ze ook voor veel andere mensen dingen uit handen. Dingen die ze dan in één drukte meepakken omdat ze toch bezig zijn. Maar wel allemaal van die kleine dingen die ertoe leiden dat ik mijn werk, mijn “gewone” werk, niet eens meer kan doen als iemand weg is.
Vandaar dus ook dat ik deze week eigenlijk geen ruimte meer in mijn agenda had voor het schrijven van een nieuwe column. En in feite heb ik dat dus nu toch gedaan, gewoon, omdat dat soort dingen bij mij meestal vanzelf komt, als ik maar een goed onderwerp heb. En dat onderwerp, daarover hoefde ik nou deze week zomaar eens niet zo lang over na te denken. Immers, het ene probleem lost zo een ander probleem op. Toch ben ik blij als Jos er over een paar dagen weer gewoon zit. En ik weer gewoon de gebruikelijke, toch al chaotische, dingen kan doen die ik meestal doe. Da’s mooi zat!
Raimond Bos
presentator@hotmail.com
