Search
Close this search box.

Column: Diskjockey 2.0?

Een verjaardag, ergens vorige week. Met een groepje radioliefhebbers spreken we over het huidige radiolandschap. Over de succesvolle en minder succesvolle stations. Ook hebben we het over de deejays van deze tijd. Nou ik kan je verzekeren dat dit uitmondde in een flinke discussie!

Veel radioliefhebbers zijn namelijk van mening dat de huidige generatie deejays het bij lange na niet haalt bij de “ouwe jongens”. Dat het eigenlijk allemaal maar inhoudsloos is en het vroeger natuurlijk allemaal beter was. In veel ogen zijn de Wild en Beelen de laatste mannen (ander onderwerp, maar waar zijn de vrouwen eigenlijk?!) die zich talent mogen noemen en daardoor succesvol zijn op de landelijke radio. Een ieder die na Giel en Ruud het podium heeft beklommen, wordt dan weggezet als: talentloos, presentatierobot, niet creatief. Door sommigen worden ze zelfs denigrerend “jongetjes” genoemd.

Nogal flinke “beschuldigingen” aan het adres van mensen die waarschijnlijk net zo gek zijn van radio als jij, degene die deze column tot zich neemt. Mensen ook die zich op een of andere manier hebben kunnen onderscheiden van de rest. Want het aanbod van jongens die deejay willen worden is groot. Zouden ze dan écht zo talentloos zijn? Zo weinig creatief?

Naar mijn idee is het, voor je zulke conclusies kunt trekken, eerst van belang om te kijken naar radio “van toen” en radio anno nu. Ik zie daar een groot verschil in. Als je dat niet wilt onderkennen, dan kan ik mij inderdaad voorstellen dat je blijft hangen in: “vroeger was alles beter”.

In den beginne, toen commerciële radio nog vanaf een boot kwam, was de deejay een man die je enthousiast kennis liet maken met nieuwe muziek. Die jou vertelde wat goede muziek was, welke song  je echt ook zeker zelf op lp moest hebben. Radio was de aanjager van de muzieksmaak van de luisteraar én van de muziekindustrie. Bands werden groot als de radiostations er moeite voor gingen doen. Vele mensen hebben zich muzikaal ontwikkeld doormiddel van de radiostations uit vervlogen tijden. Vanuit dat perspectief was het radiostation een school en de dienstdoende deejay een leermeester. Jouw gids in muzieksmaak en de scheidsrechter die besliste over goed of slecht. Een echte muziekfreak dus. In mijn ogen was radio in die tijd veel meer muziek, dan entertainment.

Terug naar 2011. De maatschappij is enorm veranderd, er zijn voor iedereen technieken beschikbaar, waarvan men op de boot niet eens durfde te dromen. Mensen kopen al jaren massaal geen singletjes meer, maar downloaden (al dan niet illegaal) de muziek van hun gading, gooien dat op de Ipod en zetten die op shuffle. De consument is, met behulp van het internet, zijn eigen gids geworden. Niet alleen in het daadwerkelijk vinden van muziek, maar ook in de info over die muziek. Songteksten, achtergrondfeitjes, statistieken, alles is te vinden op het www. En wat dacht je van het individualisme van tegenwoordig en de snelheid waarmee de consument kan en wil bepalen wat hij/zij wel of niet aansprekend vindt (merkgevoeligheid). Waarmee hij of zij dus ook veel meer de waarde van entertainment kan bepalen.

Is het dan vreemd, met bovenstaande in het achterhoofd, om je af te vragen of het functieprofiel dat veel mensen aan een diskjockey hangen nog wel actueel is? Ik denk het niet. Volgens mij gaat het in deze snelle maatschappij veel meer om het entertainen van de luisteraar en die een goed gevoel geven. Om naast de luisteraar te gaan staan en mee te voelen met wat hij meemaakt. Het gaat om enthousiasme en positiviteit. Naar een station als Q-music luistert men niet om als eerste de nieuwste plaatjes te horen, die vinden ze wel op internet als ze daar interesse in hebben. Nee, naar Q luistert men omdat ze zich daar thuis voelen bij de positieve inslag en de no-nonsense mentaliteit. Tuurlijk vinden ze de muziek die er gedraaid wordt plezierig, maar die kunnen ze in een andere volgorde ook ergens anders horen, zeker als je bedenkt hoeveel groter het aanbod nu is.

Zeg ik dan dat een deejay helemaal geen muziekfreak meer hoeft te zijn? Nee natuurlijk niet, het kan het enthousiasme versterken waarmee hij/zij de presentaties doet (mooi voorbeeld: Gerard Ekdom). Maar andersom is het ook zeker waar. Iemand die geen muziekfreak is, kan een prima deejay zijn als hij de kunst verstaat van het entertainen, dichtbij de luisteraar staat, positief en energiek is. Hetzelfde geldt dus voor het station waar hij/zij werkt. Dat hoeft zich niet weg te zetten als het walhalla van de muziekkennis etc (mooi voorbeeld is de jarenlange nummer 1 positie van Radio 538). En daarmee komen we wat mij betreft gelijk op het laatste belangrijke punt: de deejay moet vooral ook passen bij het station, of zich daar naar kunnen voegen. Een geheel andere insteek van het vak diskjockey dan vroeger dus, wat mij betreft.

Profiel diskjockey 1.0: muziekfreak, muziekkenner, goede verteller, “zendingsdrang”.

Profiel diskjockey 2.0: positief, geboren entertainer, goede verteller, enthousiast, vriend van de luisteraar en voelt zich verwant met de uitgangspunten van het station.

En als je profiel 2.0 aanhoudt, hoor ik ineens heel veel talent op de radio en zie ik de toekomst helemaal niet zo somber in! Wellicht is bovenstaande spijtig voor de muziekliefhebber van toen, maar een veranderende maatschappij kun je niet tegenhouden. En dat moet je ook niet willen in mijn ogen. Have fun!

Jeffrey Hermans