Gerard Ekdom wordt op 26 maart 1978 geboren in Utrecht. Al snel merkt hij dat hij een grote liefde heeft voor muziek en de aankoop van zijn eerste single (“Billie Jean” van Michael Jackson) laat niet lang op zich wachten. Op 14-jarige leeftijd wordt hij bedolven onder de aanvragen om te komen draaien als drive-in jock. Zijn eerste stappen in radioland zet hij bij Radio De Bilt. Op school gaat het goed: de HAVO lukt dan weliswaar niet, maar de MAVO wel.
Ondertussen heeft Gerard ook de overstap gemaakt naar Stadsomroep Utrecht. Na een jaar vertrekt hij om te gaan werken bij het landelijke NEW Dance Radio. In die periode worden de omroepbazen bedolven onder bandjes die door Gerard zijn ingestuurd in de hoop dat hij ooit nog eens bij 3FM achter de microfoon mag kruipen. Uiteindelijk lukt dat, want in 1998 mag hij voor de AVRO beginnen in de nachtopleiding ‘Pyjama FM’. Ondertussen is hij ook nog kort te horen op Magic FM en Hot Radio.
September 1999 komt Gerard op zondagochtend te zitten met het programma ‘EKDOM!’. In april 2000 mag hij twee weken lang de Arbeidsvitaminen presenteren en dat bevalt zowel de AVRO als hemzelf. Hij krijgt eerst nog een eigen dagelijks nachtprogramma, maar op 17 september 2001 neemt hij plaats achter de microfoon als nieuwe presentator van de Arbeidsvitaminen. De show is elke werkdag te horen op 3FM tussen 9 en 12 uur. Op vrijdagnacht freakt hij tussen 4 en 7 de nacht door met het programma ‘Ekdom in de Nacht’.
Afgelopen december heeft Gerard in het glazen huis op de Neude in Utrecht gezeten in het kader van de actie 3FM Serious Request. Samen met Giel Beelen en Wouter van der Goes zit hij zes dagen lang opgesloten in een huis. De heren maken 24 uur per dag radio en zamelen geld in voor Congo. Er wordt 1,2 miljoen euro opgehaald, een bedrag dat door de Nederlandse overheid nog eens verhoogd is tot ruim 2,2 miljoen.
– Je hebt afgelopen jaar een zoontje gekregen en het zou de eerste kerst met hem worden. Heb je erg getwijfeld over je keuze om in het huis te gaan?
Nou, dat viel wel mee. In september moest ik een week naar Manilla (in de Fillipijnen, red.) voor een locatie-uitzending en toen was Lennon amper een maand uit. Dat was toen echt een drama. Mijn vriendin Nicole mocht in het glazen huis op elk moment langskomen samen met Lennon. Ik zag ze dus elke dag en dat was erg fijn.
– Wat voor een verwachtingen had je van tevoren?
Ik had minder verwachtingen dan Giel en Wouter. Die waren bang dat ze zouden gaan vergelijken met vorig jaar. Uiteindelijk bleek die angst helemaal niet nodig, want we stapten er alledrie als een compleet nieuw experiment in. We gingen met z’n allen in een achtbaan, zo zag ik het.
– Had je nog verwachtingen wat betreft geld?
In 2004 haalden we 7 ton op en dat werd uiteindelijk 9 ton. Ik wilde toch wel heel erg graag over dat miljoen heen, ook omdat we er een dag langer in zouden zitten. Aan de andere kant wist ik ook wel dat elke euro fantastisch zou zijn. We hadden ook niets kunnen doen, dan was er helemaal geen geld geweest.
– Je had het er net al over dat Giel, Wouter en jij vrienden zijn. Hoe beviel de samenwerking in het glazen huis?
Fantastisch. Op een gegeven moment zei de dokter tegen ons dat we wel eens emotioneel zouden kunnen worden, net als Claudia de Breij het jaar ervoor. Wat er gebeurde was juist het tegenovergestelde, want we werden ontzettend melig. Op de meest rare momenten kregen wij de slappe lach, het ging helemaal nergens meer over.
– Wat is de leukste plaat die aangevraagd is op “Multiply” van Jamie Lidell na?
Je hebt wel eens van die platen die je op dit moment even goed kunt gebruiken. Op een gegeven moment hoorde ik The Beatles met “A Day In My Life” en die vond ik toch opeens leuk. Een andere mooie was een plaat die ik zelf uit mocht kiezen. Ik kreeg ’s avonds een keer een playlist in mijn handen geduwd en daar zat een briefje bij van iemand die 50 euro had gedoneerd voor een plaat die ik zelf uit mocht kiezen. Ik trok toen Chicago & Al Greene uit mijn koffer met “Tired Of Being Alone”. Geweldig moment.
– Welke dag vond je het zwaarste?
De dinsdag was wel echt een klotedag, omdat ik de eerste was die naar bed moest. Ik had de shift van 10 tot 14 uur gedaan en hoefde pas weer om 2 uur ’s nachts. Ik moest dus echt wat gaan slapen, maar op maandagavond was er een liveshow in het huis gepland. Sophie Hilbrand presenteerde dat programma en ik was vergeten om mijn oordoppen mee te nemen. De slaapkamer was geen afgesloten ruimte, dus ik hoorde alles dat er gebeurde op de gang. Ik dacht echt dat er 80 cameramannen door het huis heenliepen. Toen kwam eindelijk het moment dat ik bijna in slaap zou vallen, komt opeens Sophie binnenvallen! Ik heb toen wel alle sympathie van de vrouwelijke kijkers gewonnen, want we kregen echt reacties van ‘hoe durft dat kleremens’. Ik vond het niet zo erg hoor, want het was mooie televisie.
Op dinsdag kregen we ook nog eens een sapje dat ik gewoon niet door mijn keel heen kreeg. In het sapje zat komkommer, tomaat en paprika. Ik werd er heel erg misselijk van. Het rare is dat je hoofd zegt ‘no fucking way’, terwijl mijn maag er wel trek in had. Uiteindelijk heeft iemand er nog wat fruit doorheen gedaan, waardoor het geheel nog enigszins acceptabel was. Het was een heftige dag, maar ik heb toen ’s nachts goed kunnen slapen en was ik weer fit.
De vrijdag was ook nog wel zwaar, tot twaalf uur ’s avonds, want toen was het feest. Het werkschema was ook moeilijk, want we werkten heel veel. Ik weet ook niet waar al die creativiteit vandaan kwam, want we waren best scherp. Het zal wel een adrenalinekick geweest zijn of iets dergelijks.
– Uiteindelijk is gebleken dat heel veel mensen naar jullie actie hebben gekeken en geluisterd. Had je in het huis het gevoel dat deze actie best wel eens heel groot zou kunnen zijn?
Niet echt eigenlijk. In 2004 was het een groot succes, maar nu blijkt dat deze nog veel succesvoller is geweest. Ik merk wel dat het een hele grote indruk op mensen heeft gemaakt, want iedereen begint erover als ik ergens ben. Op een gegeven moment kreeg ik wel in de gaten dat de actie heel erg goed liep. We kregen heel veel sms’jes en op vrijdag kwam er in totaal zelfs 20.000 euro door de brievenbus van het glazen huis heen. Niet normaal.
Maar het was niet allemaal positief, want ik ging naar de website van De Telegraaf en daar konden de lezers reageren op een bericht over de actie. Die waren echt verschrikkelijk negatief. Er stonden reacties als ‘Vieze hufters, ze zitten er alleen maar voor zichzelf’ en ik was toen echt tien minuten van de kaart. Hoe durf je zoiets te zeggen? Er waren ook nog mensen die vonden dat het geld naar de dieren moest. Niet normaal zeg, ik was toen zo verschrikkelijk kwaad. Ik heb toen ook besloten om een paar dagen niet naar dat soort dingen te kijken.
Op een gegeven moment wisten we wel dat de actie heel erg veel effect zou hebben. Het rare was dat we enigszins labiel werden van al die bedragen, er kwam zo verschrikkelijk veel geld binnen. We hoorden het ook niet meer allemaal. Ik had ook geen flauw idee wat het eindbedrag zou gaan worden.
– Op zaterdag was opeens het moment dat jullie eruit mochten. Wat ging er toen door je heen?
Het was wel een dubbel gevoel, want in het huis hadden we een soort van hype dat we de hele tijd Gerard Joling zaten te imiteren. We deden hem de hele dag na, op de meest vreemde momenten. Dan kwam ik Wouter op de gang tegen en dan zei hij met de stem van Gerard Joling dat hij naar de wc ging. ‘Wat een blindlegger’ is ook een veel gebruikte opmerking in het huis.
Op een gegeven moment hadden we hem aan de telefoon en zaten we met z’n drieën Joling na te doen, terwijl hij gewoon aan de lijn was. Op zaterdag kwam Gerard ook nog eens langs. Dat was om 3 uur ’s middags en we waren zo ontzettend melig. We wilden het huis niet eens meer uit, zo gezellig was het. Ik was heel erg ad rem op het podium en nu weet ik ook waarom: Gerard Joling.
– Dan het moment waarop je het eindbedrag te zien krijgt. Wat ging er toen door je heen?
Dat was echt niet normaal, ik heb zo hard geschreeuwd. Toen we de brief kregen waarin stond dat de regering 1 miljoen zou schenken bovenop die 1,2 miljoen heb ik staan gillen, ik werd echt helemaal gek.
– Hoe kijk je er nu op terug?
Het was gewoon een feestweek. Toen de actie was afgelopen, heb ik eerst een hele week op de bank gelegen om weer even tot rust te komen. Pas toen Giel terug is gekomen van vakantie, hebben we allerlei herinneringen opgehaald en hadden we allemaal van die ‘oh ja’-momenten.
– Wat was het leukste moment van de actie?
Toen Youp van ’t Hek kwam. Het was ook helemaal niet gepland dat hij zou komen, dus het was een complete verrassing. De regie zei dat ik gewoon een plaat moest afkondigen en op dat moment komt hij opeens binnenlopen. Uiteindelijk hebben we zijn kersthit ‘Flappie’ nog samen gezongen en dat was gewoon zó leuk.
– Zou je het nog een keer doen?
Die vraag is me heel vaak gesteld de laatste tijd. Als 3FM mij vraagt over de actie dit jaar, dan ga ik er heel goed over nadenken.
