Het vertrek van columnist Theo van Gogh bij het programma “Business Class” van Harry Mens heeft mij nauwelijks verbaasd. En ik denk dat ik niet de enige ben. Weliswaar volgde zijn ontslag sneller dan ik had verwacht, maar dat de samenwerking geen lang leven beschoren was, kon op zich redelijk eenvoudig worden voorspeld. Sommige mensen hebben het nu eenmaal in zich om steeds maar weer aan de kant te worden gezet, omdat ze ofwel te veel afwijken van wat door de massa wordt geaccepteerd, ofwel bewust proberen iets geheel naar hun eigen zinnen te zetten. Of misschien zelfs wel een combinatie van die twee.
De hele affaire deed mij denken aan het “Dossier Wessel”, dat ik zelf alweer een jaar geleden heb gesloten. Wessel is eigenlijk een soort lokale Theo van Gogh, als je het goed bekijkt. Hij doet veel goede dingen, maar is voor een gemiddelde lokale omroep niet te handhaven in het medewerkersteam. Ik herinner me de eerste keer dat hij van zich liet horen. Hij belde me om te vragen of ik misschien nog medewerkers nodig had. Nou, daar was ik op zich natuurlijk wel in geïnteresseerd. Hij was opgestapt bij een andere omroep en wilde zijn vaardigheden bij ons verder tentoonspreiden.
Nog beter herinner ik me de woorden van een voormalig medewerker van onze omroep, die even gezellig op bezoek kwam. ,,Wat? Heb je Wessel aangenomen? Hmm, ik geef ‘m drie weken, hooguit”. Hij kende Wessel al wat langer dan ik en kon kennelijk al redelijk inschatten dat deze man het niet lang bij ons zou volhouden. Hij kreeg deels gelijk. Echt heel lang heeft het niet geduurd, maar al met al was het toch nog ongeveer een half jaar en geen drie weken. Maar intussen werd mij wel duidelijk dat het hele rijtje zenders waarvoor hij had gewerkt, waarschijnlijk vooral zo indrukwekkend was geworden omdat men hem keer op keer de deur moest hebben gewezen.
Voorop gesteld: een slecht programmamaker was het niet. Een beetje teveel op Veronica willen lijken, dat wel. Jingles van die zender bijna letterlijk namaken met eigen stem en fragmenten. Maar wel dezelfde formule. Hij zou de hitparade gaan draaien. Daar leek hij me op zijn plaats. Maar hij verbouwde meteen de hele show dusdanig dat het een heel ander programma werd. Platen die hem niet bevielen, werden niet gedraaid of genadeloos de grond in geboord middels zijn commentaren tussen de platen door. Toch kon ik er niet echt boos om worden, zijn presentatiestem was goed en het programma klonk als een klok.
Maar Wessel ging verder. Binnen een maand stonden er drie medewerkers aan mijn bureau met de vraag wat dat toch in vredesnaam voor type was. Medewerkers, die stuk voor stuk al geruime tijd in de organisatie meedraaiden en bekend stonden als vrij tolerant, gingen zich beklagen over het gedrag van onze nieuwe medewerker. Hij zou zich arrogant gedragen, niet aan regels houden en zich onbeschoft opstellen tegenover anderen. Intussen was mij ook gebleken dat ‘ie zonder toestemming aan knoppen had gedraaid die nota bene achter slot en grendel zaten en daarmee was een duidelijke grens overschreden.
Het meest bijzondere verhaal over Wessel was echter dat van de megamix. Trots kwam hij in de studio vertellen dat hij een mix had gemaakt van uitsluitend platen uit de jaren ’80. De mix werd door verschillende medewerkers gehoord en iedereen was het erover eens. Dat zat goed in elkaar! Wessel nam de complimentjes dankbaar in ontvangst en vroeg me toestemming de mix te mogen uitzenden. Maar Wessel was een slim zakenman. Eerder al had hij tegen betaling jingles ingesproken voor andere medewerkers van onze club, hetgeen ons niet bepaald vrolijk stemde. En ditmaal verkocht hij zijn remix op cd aan collega’s.
Ten eerste is dat natuurlijk verboden, er werden immers geen rechten afgedragen. Maar veel erger was, dat ik die mix uiteindelijk zelf eens goed beluisterde en hem herkende… Ik dook in mijn archiefje en vond een minidisk met een opname van Radio Veronica. Daar werd in een programma over de jaren ’80 een mix uitgezonden. Wessel’s mix. Sterker nog, de jingle, die in het radioprogramma van Veronica na de mix werd gedraaid, was ook aan het eind van Wessel’s cd nog deels te horen. Voor mij voldoende bewijs dat er iets niet klopte. Maar zelfs die verdenking werd van de hand gedaan: Veronica zou zijn mix hebben uitgezonden…
Ik heb niet de moeite genomen om dat laatste te checken. Het aantal klachten over deze man stapelde zich intussen zo hoog op, dat er voor mij weinig andere keus was dan Wessel uit de organisatie te zetten. Uiteraard geen solo-besluit, maar een zorgvuldige afweging, gemaakt in samenspraak met het bestuur van de organisatie. Op zich jammer, want programma’s maken kan ‘ie best. En zijn stem heeft hij ook mee. Wat hij nu doet is mij niet bekend. Wel gaat zijn naam af en toe nog over de tong als we terugdenken aan de verschillende programma’s die onze omroep heeft voortgebracht. Maar voor ons is verder het “Dossier Wessel” gesloten…
