Het Secure Digital Music Initiative ontkent opnieuw dat haar watermerktechniek voor muziek succesvol gekraakt is.
De negen wetenschappers van de universiteiten van Princeton en Rice en van het vermaarde Palo Alto Research Center (PARC) van Xerox stelden deze week triomfantelijk dat ze de encryptietechniek voor muziekbestanden van de SDMI hebben gekraakt. Het zou gaan om vier van de zes door de SDMI geteste technologieën.
De SDMI – een door de muziekindustrie opgezette organisatie die zich buigt over kopieerveilige standaarden – ontkent dat er van een succesvolle kraak sprake is. Weliswaar hebben de academici de watermerken uit vier van de zes songs weten te verwijderen (de andere twee maken gebruik van een andere techniek), maar volgens de SDMI is er sprake van een verminderde geluidskwaliteit.
Op dit punt ontaardt de discussie tussen de twee partijen in een vaag welles-nietes-debat.
Het onderzoeksteam is zich van geen kwaad bewust. Er zou geen hoorbaar kwaliteitsverlies zijn opgetreden. Dat is heel goed mogelijk, zo verweert de SDMI zich: de verschillen zijn alleen door experts met de vermaarde ‘gouden oortjes’ waar te nemen. Wat het allemaal nog warriger maakt, is dat de door de SDMI beschikbaar gestelde liedjes van een slechte geluidskwaliteit waren.
Al met al is het dus nog onduidelijk of de onderzoekers de door de SDMI uitgeloofde prijs van 10.000 dollar per succesvolle kraak op hun rekening kunnen bijschrijven. Maar daar zal het ze niet om zijn te doen. “De manier waarop de SDMI probeert muziek te beschermen is met de huidige watermerktechniek niet geloofwaardig”, aldus Edward Felten van het onderzoeksteam.
Eerder ontkende de SDMI al een door Salon.com gemelde kraak. De watermerktechniek voor muziekbestanden maakt het mogelijk om – onhoorbaar – codes aan deze bestanden mee te geven. Als de bestanden worden gekopieerd, wordt de code niet meegenomen met als gevolg dat ze niet kunnen worden afgespeeld op muziekspelers. Dit is althans het streven van de muziekbranche. (WebWereld)
