Mika vindt het een compliment om te worden vergeleken met anderen. De zanger wordt door critici vregeleken met onder anderen Freddie Mercury en Robbie Williams.
Freddie Mercury, de Bee Gees, Robbie Williams, Rufus Wainwright en de Scissor Sisters: zanger Mika heeft ze allemaal wel eens voorbij horen komen. Critici en muziekkenners die zijn debuutalbum ‘Life in cartoon motion’ bespreken, kunnen het niet laten met vergelijkingen te komen. “Niet erg”, vindt de singer/songwriter. “Als beginnend artiest is het alleen maar goed als je wordt vergeleken met beroemde mensen. Ik vind het allemaal een compliment en het is nog gedeeltelijk waar ook.”
Toch heeft Mika zich niet laten inspireren door anderen, zegt hij. Zijn muziek komt van een heel andere plek, voornamelijk uit de fantasiewereld die hij in zijn hoofd heeft. Zijn songteksten zijn dan ook geen literaire meesterwerkjes, maar een product van zijn verbeelding. “Ik ben zo dyslectisch als de pest en zie mezelf dus niet als een schrijver. Daarom maak ik ook popliedjes. Die kunnen heel simpel blijven en toch heel effectief zijn. Ik sluit geen compromissen in de boodschap die ik wil overbrengen. Ook heb ik geen behoefte die te verpakken of verbloemen in ingewikkelde zinsconstructies.”
Om zijn punt te verduidelijken, maakt Mika de vergelijking met animatieseries. “Kinderen lachen om The Simpsons en South Park omdat ze de figuurtjes grappig vinden. Ondertussen worden er best heftige uitlatingen gedaan over homoseksualiteit of bepaalde religies. Mijn muziek, popmuziek dus, lijkt op het eerste gezicht net zo onschuldig. Maar ondertussen”, lacht hij geheimzinnig.
‘Grace Kelly’, het nummer waarmee de Libanees/Britse zanger de aandacht van de muziekwereld op zich wist te vestigen, is een treffend voorbeeld. Het klinkt behoorlijk vrolijk, maar is in feite een ‘fuck-offsong’ gericht aan de platenmaatschappij die hem vertelde dat hij maar beter kon veranderen als hij ooit wilde doorbreken. “Eerst belden ze met het nieuws dat ze enthousiast waren. Dus ik met mijn nieuwe witte gympen en frisgewassen spijkerbroek erheen. Vervolgens moest ik uren aanhoren hoe ze me wilden transformeren in weer één of andere popster. Daar pasten liedjes over dikke vrouwen of mannen die vreemdgaan niet bij. Dat verkoopt blijkbaar niet.”
Hoe fout gedacht. Een verbolgen Mika schreef bij thuiskomst meteen ‘Grace Kelly’. “Het nummer gaat erover dat ik maar één ding kan zijn: mezelf. En dat ik liever een complete mislukkeling ben als mezelf dan een gemiddelde popzanger die zich voordoet als iets wat hij niet is.” Twee jaar later is daar ‘Life in cartoon motion’. In Groot-Brittannië bereikte de cd de hoogste positie in de albumlijst en ook in Nederland, Noorwegen en de Verenigde Staten loopt het album inmiddels als een trein. En de BBC riep Mika uit tot grootste nieuwe ster van 2007.
Mika is dan ook geen groentje. Hij wist als 9-jarig jongetje al dat hij niets anders wilde dan muzikant worden en werd jarenlang gedrild door een Russische zanglerares. Zijn eerste baantje in de muziekwereld was op 11-jarige leeftijd in het Royal Opera House in Londen. Later volgde hij een opleiding aan het Royal College of Music.
Het komende jaar hoopt Mika zijn fantasiewereld om te zetten in een liveshow. “Het moet een groot circus worden met jongleurs, trapezewerkers en grote schermen met animaties. Daarmee kan ik een heel andere wereld creëren. Een soort carnavaleske wereld, met al mijn denkbeeldige vrienden. Want ook die behoren tot mijn realiteit”, glimlacht hij. “In de zin dat ze de realiteit een stuk leuker maken.”
[Novum]
