Dank je wel Stefan voor het stokje. Toen ik de column van Stefan las, las ik vooral een oproep, of een verlangen, om radio “weer creatief te maken”. Ik proefde ook veel frustratie. En aannames.
Ik kon niet anders dan nadenken of ik landelijke jocks ken die voldoen aan dat profiel. Heb ik zulke collega’s gehad bij Veronica FM, Yorin FM of bij Radio Veronica? Voldeed ik zelf (ooit) aan dat profiel? Omdat ik nu jocks / producers / iedereen-die-bij-de-radio-werkt (niet alleen landelijk) coach, ging in gedachten het rijtje af van de mensen die ik tegenkom.
Laat ik bij mezelf beginnen. Ik was een gedreven en enthousiaste “lokalo” (nog niet eens echt een “regio-DJ”) van juli 1990 tot 2000. Begin 2000 werd ik bij Veronica FM aangenomen (en trust me: ik was er van overtuigd dat ik écht kansloos was toen ik m’n demo’s stuurde).
Ben ik tijdens mijn hele landelijke carrière anders gaan aankijken tegen mensen die lokaal of regionaal radio maken? Nee. Nooit. Niet eens bewust, maar gewoon omdat ik mensen die met passie bezig zijn, waar en in welk beroep dan ook, enorm fascinerend en inspirerend vind!
Een klein voorbeeld: ik werkte vanaf 2000 dus bij Veronica FM. Er was een super-enthousiaste 15-jarige jongen van een lokale omroep die me een aantal keren mailde omdat ie heel graag wilde dat ik zijn demo zou beluisteren. En of ‘ie dan langs mocht komen in de studio. Zijn enthousiasme was zo aanstekelijk dat ik toestemde. Hij is zelfs vaker geweest.
En ik bij hem en zijn collega’s bij de lokale omroep (waar ook Peter van Beek werkte (mijn fantastische producer later bij Radio Veronica). Die 15-jarige jongen heette Mark Vorstheuvel Labrand. Wat toen voor mij gold, geldt nu nog steeds: mensen die dátgene doen waar ze voor gemaakt zijn en waar ze hun hele ziel en zaligheid in stoppen, tovert meteen een glimlach op mijn gezicht, maakt me nieuwsgierig en geeft me enorm veel voldoening.
Er is geen verschil tussen een landelijke jock en een regio jock. Ik coach bijvoorbeeld Mark nu ruim een jaar. En die passie voor radio, die speelsheid, talent, enthousiasme, nieuwsgierigheid en “willen leren” is niet veranderd. En dat geldt eigenlijk voor alle talenten. Niet alleen de mensen die ik coach, landelijk, regionaal of lokaal. Het zijn overwegend mensen met passie voor hun vak.
Natuurlijk kom je “schreeuwers” tegen die zichzelf heel wat (lijken te) vinden. In welke bedrijfstak of familie komen ze niet voor? Dat zijn geen slechte mensen; dat is vaak een “houding”. Een “overlevingsmechanisme”. Uit onzekerheid. Niks raars aan. Maar soms rete-irritant om mee te werken 😉
Ook ik was rete-onzeker. Omdat álles wat je vanuit je hart doet, zo intiem en persoonlijk is en kritiek kan voelen als afwijzing van jou als persoon. Daarbij komt nog: als je dan bij een station werkt en het is je hoofdinkomen, reken maar dat je de neiging hebt om (te) voorzichtig te zijn.
Dat is een van de redenen waarom ik na mijn carrière bij Radio Veronica een coachingsopleiding ben gaan volgen en ben gaan coachen: je talenten herkennen en maximaal in te zetten en alle obstakels en onzekerheden samen uit de weg te ruimen. En dan maakt het mij niks uit waar je werkt. Het geeft mij in ieder geval dezelfde voldoening als radiomaken.
En Stefan: mag ik binnenkort een keertje bij je komen kijken? Doen we meteen een bakkie. Zou ik leuk vinden.
Ik wil graag mijn stokje doorgeven aan Hannelore Zwitserlood en daarna aan Mark Labrand. Mag dat?
