Uw Vliegende Radiowereldreporter in het Land van de Reizende Voebal – deel 13

Jawel, wij van de Radiowereld gaan geen reis uit de weg om u, de lezer, verslag te doen vanuit de verste uithoeken van deze aardkloot als er eens iets leuks te doen is. Is er een voebalfeesje aan de andere kant van de wereld, dan sturen wij daar onmiddellijk onze grootste voebalhater heen om verslag van het geheel te doen. Ja, je wilt objectieve verslaggeving of niet.

Hij mag natuurlijk dronken verzeild raakt in allerlei voebalfeesjes. En je stuurt hem natuurlijk ook niet naar de grote voebalsteden. Ga maar naar Nara en Kyoto, daar is echt helemaal niks van de voebalgekte te merken. Maakt de opdracht nog makkelijker.

Ik mocht nog net landen en vertrekken vanaf het geweldige Kansai International Airport vlakbij Osaka, waar wel gespeeld wordt. Maar dan natuurlijk wel weer dagen verwijderd van een wedstrijd. KIX is dat andere vliegveld (naast Hong Kong) dat op een eilandje in het water gebouwd is. Handig hoor. Gewoon 24 uur per dag open en geen gezeik van omwonende meeuwen over geluidsoverlast.

Zijn wij Nederlanders natuurlijk heel jaloers op. Maar ik moest wel stiekem lachen toen ik hoorde dat het eilandje na vijf jaar al begint te verzakken. Hihi. Verder niets van goeds over KIX hoor. SUPERvliegveld.
Binnen 3 minuten door de immigratie en douane heen (kom daar hier in de States maar eens om), ff niet hoesten als je langs de quarantaine politie loopt (die mogen je bij het minste of geringste vermoeden van eng ziektes zo hup in quarantaine gooien om enge ziektes uit Japan te houden) en hup je bent in Japan.
Bussen recht voor de deur, en achter de bussen een fijn station met treinen alle kanten op. En mocht Japans niet je sterkste taal zijn, dan staan er gewoon bergen Japanners en charmante Japansen om je te helpen met de kaartautomaten. Domoo arigatoo gozaimas.

Over de States inkomen gesproken. Daar moet ik toch ff mijn hart over luchten. Gaat wel niet over voebal maar toch. Elf september is voorbij en dit land binnenkomen is een stuk lastiger geworden. Is op zich niks mis mee. Niet overal trouwens. De 4000 mijl lange grens met Canada wordt bewaakt door maarliefst 400 man (da’s iedere 160 km een, ofwel anderhalve man op de NederBelgische grens). Op vliegvelden zijn ze wel heel wat strenger geworden. De stupiditeit daarbij blijft me echter verbazen en beledigen.

Ik ben er inmiddels aan gewend dat je anderhalf uur moet wachten voordat je paspoort gecontroleerd wordt. In San Francisco was het deze keer trouwens maar 25 minuten. Hier bij DC op Dulles is anderhalf uur geluk hebben. Ook doorsta ik zonder bloeddrukverhoging bij het tonen van mijn visum de vraag: En waar werkt u dan? Is best lastig te beantwoorden hoor, die vraag. Per slot van rekening ligt je visum met daarop je werkgever voor je neus, zodat je gewoon kunt meelezen in het geval dat je het ff vergeten was. Maar goed. Dat vind ik al normaal.

Maar wat me in SF gebeurde. Pfff. Ik was netjes door de immigratie heen, en dus legaal in de VS, beschermd door de grondwet en zo, had mijn rugzakje opgepikt en liep op weg naar de douane, toen ik gestopt werd door een van de vliegende douaneagenten. Zijn vaak handig omdat je ze ff wat kunt vragen voordat je in de rij gaat staan, maar sinds 11-9-2001 zijn ze ook veiligheidslui en dus begon het gezeik weer. Tussenhaakjes mijn gedachten. Vergeet daarbij trouwens niet dat ik een tikkie chagerijnig was omdat ik net 13 uur in een vliegtuig gezeten had. Wie mijn figuur kent, weet dat dat geen pretje is. Bovendien deed de video-installatie het niet goed, en hadden we dus maar 2 films te zien gekregen i.p.v. de beloofde vier.

-‘Can I see your ID sir?’
-[Waar heb je die in godsnaam voor nodig gek, je staat me aan te kijken vanaf het moment dat ik bij de immigratie mijn paspoort wegstak] ‘Off course sir’
-‘And where do you live, sir?’
-[Dat staat met koeieletters op mijn visum lul, kun je niet lezen?] ‘Washington DC sir’, antwoord ik.
-‘And where do you work?’
-[ STAAT OOK OP MIJN VISUM LUL! LEES DAN! EN DIE VRAAG HEB IK 3 MINUTEN GELEDEN OOK AL GOED BEANTWOORD, IK BEN TOCH NIET GEK! IMMIGRATIE IS DAARACHTER, NIET HIER, WAAR BEMOEI JE JE MEE! ] Maar goed ik toch maar beleefd antwoord antwoord geven, want voor je het weet zit je in de cel (gebeurt echt).
-‘Do you have a work ID?’
-[HUH? Waar mot je daar nu weer mee dan?] ‘Nou, dat weet ik zo net nog niet. Die zou ik wel eens uit mijn portemonnee gegooid kunnen hebben voordat ik naar Japan ging.’ En ik begin te zoeken in mijn vrij dikke portemonnee (vol bonnetjes, veeel bonnetjes, geen geld natuurlijk).
-‘Why would you do that sir?’
-[WWWWWWHHHHHHHHHHHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA BETAAL IK HIER BELASTIG VOOR? VEILIGHEID VAN DIT KINDERNIVEAU??????] Well sir, I usually empty my wallet from all unnecessay passes befor I go on travel because I won’t need them. My work ID, my Giant bonus card etc.’ Waarop ik (een van de twee overigens) mijn werk ID vond en liet inspecteren.

En dat was het. Ik mocht gaan. Bijna huilend van ongeloof. Hoe kan een douanedrol in SF nu de echtheid van een duf pasje met de naam van mijn werkgever nu op echtheid controleren? Extra veiligheid best. 11-9-2001 was een onvergetelijke gebeurtenis. Lees mijn eerste colomns er maar op na. ( hier, hier, hier, hier en hier )

Maar of dit soort ondervragingen nu terroristen van het kaliber OBL buiten houdt, lijkt me sterk. Stelletje idioten. Zoooo, genoeg frustraties. Over naar het hoofdgerecht van dit artikel. Voebal in Japan. Maar eerst ff deze semicommerciele mededeling

====
Artikel 4 uit ons redactiestatuut zegt:

4> Op de site staan banners om de site te bekostigen. De advertenties staan volledig los van het redactionele gedeelte op de site. Commerciële invloeden in de berichtgeving op Radio.nl zijn uit den boze.

Is waar. Onderschrijf ik. Maar ik moet wel ff de organisatie van PCWES-3 en mijn baas bedanken, want zonder hun financiële injectie was deze colomn niet geschreven. Let wel, ik bedank ze. Ik zeg niet dat ze goed of slecht zijn, want dan zouden ze invloed gekocht hebben en dat verkopen we hier niet. Banners wel overigens. Meel Michiel voor meer info.
====

Goed, voebal dus. Mijn favoriete sport. NIET. Maar goed, je zit in Japan en ’s avonds in je hotelkamertje en dan gaat gewoon de tv aan. En dezer dagen kun je dan niet om voebal heen.

Ik moet zeggen, echt anders dan in Nederland is het niet. Je ziet een groen veld, een mannetje of wat, een bal en ze rennen een hoop. Meer is het niet. Wat is er toch met die sport?

Het eerste dat ik zag was een stukje over de Rode Duivels. Daar moesten de Jappanners tegen spelen en dus waren ze interessant. De reportage was redelijk rustig gemonteerd net als het commentaar. Irritant was dat ze de namen van de spelers ook in het Japans weergaven. Zo begreep ik er dus helemaal niks van. Wel grappig was dat ze daarna een stel zingende (en dus dronken) Belgen lieten zien die hun strijdlied zongen. Helaas was dat weer in het Waals en hoewel mijn Frans een stuk beter is dan mijn Japans, begrijp ik nog steeds geen donder van dronken gezongen Waals. Met andere woorden: Leuke stukje, maar ik heb geen flauw idee waar het over ging.

Vervolgens werd ergens een opstelling weergegeven. Grappig was dat wel. Waar Tom Egberts in Nederland dan zegt: ‘Kijken we even op de kaart’, daar zeggen ze in Japan waarschijnlijk ( nogmaals, ik spreek geen Japans) ‘Pakken we ff rustig de kaart’, want ze hadden daadwerkelijk een stuk karton (of zo) met daarop de opstelling. Dat werd rustig op tafel gezet en alle spelers werd rustig met een stokje (geen eetstokje trouwens) aangewezen met het daarbij behorende rustige commentaar. U merkt het. Op de Japanse tv gaat veel rustig. Daar vind ik niks mis mee. Al dat gehaast altijd.

Merkte ik overigens net op dat de spelersnamen keurig in Japans schrift werden weergegeven, dit gold niet altijd voor de namen van de spelende landen. Dwz, op de ene zender wel lekker Romaans schrift, op de andere niet. Is trouwens hinderlijk hoor, een wedstrijd kijken tussen #$^ en $#% en dan geen flauw idee hebben wat er op het spel staat. Als niet voebalkenner zeggen spelersnamen mijn ook weinig, dus heb ik een paar keer na 10 minuten een andere zender opgezet omdat ik geen flauw idee had wie er speelden.

Voor zover ik het kon overzien deelden twee zenders de rechten voor het WK. De een deed live verslag van alles, en de ander herhaalde alles, voor zover ik het begreep. Ik had namelijk geen speelschema bij de hand en kon dat dus niet controleren.

Het commentaar bij de wedstrijden was een van de weinige dingen die niet al te rustig was. Er zijn Japanners die goed met Jack van Gelder door een deur zouden kunnen. Nu heb ik helaas geen goal gescoord door Japan zelf gezien, maar dat moet stembanden gekost hebben.

Het was op straat overigens heel makkelijk te merken wanneer Japan speelde. Dat was namelijk tijdens de openingsborrel van mijn conferentietje (waar dus alleen de organiserende Jappanner kwam opdagen) en op mijn laatste zondagavond in Kyoto. Ik wist natuurlijk weer van niks, maar het werd zo rond zeven uur ineens verdacht stil op straat en toen we in een restaurantje waren om te gaan eten bleken er alleen maar blanken in het restaurant te zitten. Dat was wel erg raar omdat je in Japan als blanke echt bijzonder zeldzaam bent. Dus ff gevraagd, en jawel Japan speelde. Verklaarde een hoop.

Na de maaltijd ging ik naar mijn hotelletje en toen bleek echt hoe gek Jappanners op voebal zijn. Er was echt geen hond op straat. De grote winkelstraat (de Karawamachi voor de kenners) waar je ’s middags nog over de hoofden kon lopen, was uitgestorven leeg. Terwijl er toch genoeg kroegen en restaurants zitten. Nou ok dan, bij die paar (volle) kroegen waar je door het raam de tv kon zien, daar stonden nog wat zielepoten (zoals ik) die niet naar binnen konden voor het raam te kijken. Wel jammer hoor, dat die kroegen stampvol zaten, anders was ik daar ff gaan kijken om te kijken hoe Japan Rusland afslachtte. Hihi. ‘Nippon! Nippon!’ hoorde ik wel overal. Grappig hoor, al die kleine blije Japannertjes.

In mijn hotellobietje was het ook doodstil. Geen personeel te bekennen. Zaten ook allemaal te kijken. Dus ik toch maar eens gevraagd wat dan toch de stand was. En jawel tot mijn (en ook die van de Japanners eigenlijk) verbazing stonden ze voor.

Na de wedstrijd toch maar ff mijn raampje opengetrokken en hoewel ik op de 10e verdieping zat kon ik nog een duidelijk gejuig waarnemen tijdens het affluiten van de wedstrijd. Daarna bleef het trouwens weer erg rustig op straat. Niks geen grote feesten met veel herrie. Nee, gewoon allemaal weer rustig naar huis. Rust, dat vinden Jappeners blijkbaar fijn. Ik was daar op zich wel blij mee want een dag later moest ik toch echt weer 26 uur op weg om naar huis te gaan. En dat wil je graag uitgerust doen.

Inmiddels ligt Japan eruit, maar mijn Italiaanse collega kwam vanmorgen bijna in tranen vertellen dat zij eruit lagen, hetgeen betekent dat Korea er nog in zit. Kon ik toch nog ff uitleggen dat dat mooi onder leiding van onze Guus gebeurd is. Dezelfde Guus die een paar jaar geleden Nederland nog naar de top van het Europese voebal had geleid. Jaja.

Dat is trouwens ook wel apart hoor. Ik zit er hier wat verder vanaf en het komt op mij echt te zielig voor woorden over hoe de Telegraaf er zonder het Nederlands elftal toch maar wat van probeert te maken door te doen alsof het suc6 van Korea volledig aan ons, het Nederlandse volk, te danken is. Pfff.

Ik heb trouwens ook nog ff gecheckt of Guus echt de ‘God’ status aan het bereiken is zoals de Telegraaf iedere dag beweert op haar website. En ja hoor, mijn Seoulse contact bevestigt dit. Als uitsmijter nog ff zijn commentaar (in gebrekkig Engels, en wie de grap snapt mag hem mij uitleggen):

As newspapers said, the Korean people likes Guus Hiddink, for he made Korean soccer team advance to the round of 16.

There is a joke. If the Korean soccer team advance to the finals, the Korean people will naturalize Hiddink in Korea forcibly, and then organize Hiddink’s political party.

Enfin, tot zover deel 1 van de reportagereeks over de media in Japan. Binnenkort meer, dus stay tuned and don’t touch that mouse!

Sayonara,

Jasper,
Uw Vliegende Radiowereldreporter, dit keer over Japan