Rond de jaarwisseling is het nauwelijks ontkomen aan de vele terugblikken op radio en tv met betrekking tot de gebeurtenissen in het afgelopen jaar. Aan het begin van de oudejaarsavond werd ik bijvoorbeeld zelf geconfronteerd met een overzicht van de meest in het oog springende gebeurtenissen in Nederland, op een rij gezet door de redactie van het programma RTM Boulevard. Zelf was ik al weken daarvoor bezig met het verzamelen van de lokale nieuwsfeiten voor de huis-aan-huiskrant waarvoor ik schrijf. Jaaroverzichten. Ze geven je doorgaans een “oh ja gevoel” en maken het mogelijk om een antwoord te vinden op de vraag “Hoe hebben wij het jaar eigenlijk ervaren?”.
Ik heb in het kader van de jaarwisseling ook zelf maar eens teruggekeken. Wat heb ik in de voorbije twaalf maanden zoal geschreven? Welke meningen heb ik geventileerd, welke verwachtingen uitgesproken? En zijn deze uitspraken uiteindelijk ook bewaarheid? Welnu, voor een deel zijn ze wel uitgekomen. Het mooiste voorbeeld daarvan is mijn stukje over Veronica. Op de laatste dag van maart 2002 schreef in onder de titel “Het zal nooit meer zo zijn” over het nieuwe Veronica, dat mijns inziens nooit meer dezelfde toon zal kunnen raken als de omroep een jaar of 15 geleden deed. Toen was Veronica de populairste zender van ons land, nu nog slechts een schim van wat het ooit is geweest. Het aantal tv-kijkers dat de zender weet te vinden, is bedroevend laag. Ik voorzag dat eerder dit jaar al.
Mijn tekst leverde me vrij snel een reactie op van Veronica-bons Van der Veen. Hij was het duidelijk niet met mij eens en stelde een nadere kennismaking voor, zodat hij me de plannen van de omroep nader kon toelichten. Het contact strandde in een enkel telefoongesprek en de wederzijdse belofte er snel eens op terug te komen. Maar dat contact is niet het enige dat gestrand is bij Veronica, geloof ik. Ik ben benieuwd of ijlings uitgevoerde hervormingen uiteindelijk zullen leiden tot het resultaat. Trouwens, over Veronica gesproken… Leuk waren de reacties die ik ontving na mijn publicatie over Wessel. Ik schreef een tekst over deze oud-medewerker van ons lokale radiostation en werd direct bedolven onder de steunbetuigingen. Van diverse kanten werd bevestigd dat Wessel ook bij andere omroepen had “huisgehouden” en zich regelmatig weet te verschuilen achter onjuiste beweringen.
Uiteindelijk was er zelfs iemand die me wees op zijn website www.djwessel.nl waarop eveneens dingen zouden staan die niet, of slechts ten dele, juist zijn. Maar goed, het dossier Wessel is bij mij in principe alweer een tijdje gesloten en dat spijt me niet echt. Goed, wat hebben we verder gehad? Oh ja, de man die me mailde dat mijn stukjes doorgaans geen inhoud hebben en die zich derhalve afvroeg waarom ik ze eigenlijk publiceer. Tsja… Zolang er mensen zijn die ze (blijven) lezen is er kennelijk sprake van een zekere vermakelijkheid. Als je ze niet wilt lezen, sla je ze over. En zolang er reacties komen, zijn er kennelijk lezers. Hele kritische lezers overigens, die nauwgezet controleren of alles wel klopt wat deze jongen schrijft. En dat is niet altijd het geval. Ik ben ook maar een mens.
Zo werd ik direct door Suzanne van Dedem, eindredacteur van ANP radio, direct gewezen op het feit dat het nieuws van Radio 10 FM wél live wordt uitgezonden, in tegenstelling tot wat ik beweerde. Ze heeft gelijk… Check de feiten voordat je iets schrijft. Feiten, die leiden tot het kweken van voldoende inspiratie voor een nieuw stukje tekst, zijn er de laatste tijd nauwelijks geweest. Vandaar enige windstilte vanuit deze hoek de laatste maanden. Maar als het kriebelt, dan ben ik er. Met tekst. Dus, tot dan!
