De Idols-race is in volle gang. En sommige overgebleven kandidaten schijnen echt te kunnen zingen. Niet iedereen is die mening toebedeeld; Jamai bijvoorbeeld vindt dat Idols na zijn overwinning vorig jaar een trieste kneuzen-kermis is geworden. Goed zo, je bent geen echte ster zonder de bekende sterallures. De leukste afleveringen waren aan het begin van deze toch vreemde vorm van een songfestival.
Wereldvreemde figuren die Nederland dachten te veroveren met hun gruwelijke gekweel. Een enkeling probeerde de jury nog te imponeren met een dansje of een “catchy” outfit. Nu begrijp ik ook de betekenis van dit woord: Veel vet out en een shirt dat zeker niet fit. Of zoiets.
Ik heb bij de voorrondes ieder geval genoten. Veel ambitieuze jongeren die graag een keertje in de spotlights wilden staan, verbazingwekkende kunsten vertoonden, vervolgens tot de grond werden afgekraakt en heel Holland genoot mee. Leedvermaak.
Want dat doen we graag in Nederland. Net als kijkers op de andere rijbaan als er een dodelijk ongeluk heeft plaatsgevonden. Of wanneer prinses Margarita een boekje opendoet over het koninklijk huis. Of Rob Oudkerk die zichzelf blootgeeft nadat hij eerder de broek liet zakken bij een verslaafde prostituee. Vertel het aan Heleen van Rooijen en smullen maar!
Waar ik me nogal aan stoor is de ophef over de discussie die wordt gevoerd over de manier van jureren van Henk-Jan, Erik, Jerney en Edwin. In deze volgorde geven zij talent een kans en behoeden zij, laat ik het voorzichtig niet-talent noemen, voor verdere teleurstellingen. Want zo simpel ligt het eigenlijk. Nu zijn er diverse moraalridders en pragmatische opvoeddeskundigen, (waarschijnlijk zonder kinderen) die menen dat de ongezouten kritiek van het panel van dit liedjesfestijn de tere kinderzieltjes kan beschadigen. Brrr!!
Rillingen! Klamme handen krijg ik ervan. Wat een softe geitenwollensokkenprietpraat. Ervan uitgaande dat iedere kandidaat er zelf bewust voor gekozen heeft aan Idols mee te doen, niet volledig ontoerekeningsvatbaar is en een EQ bezit dat hoger dan hun schoenmaat is, weten zij echt wel dat de jury niet royaal met complimenten strooit . En terecht. Het is geen Kinderen voor Kinderen. “Ze moeten tegen zichzelf beschermd worden”, luidt het verweer van het kinderbeschermingsfront. Sorry, daar zijn ouders voor.
Mocht ik zelf ooit de brandende behoefte hebben gevoeld om een zangcarrière na te streven, dan zou mijn moeder me dit echt wel uit mijn hoofd hebben gepraat. Slechts een keer heb ik met twee vriendinnen een liedje opgenomen en dat wanproduct is ook nog op cd gebrand. De illusie dat ik kan zingen, voor zover ik die uberhaubt had, is wel met de reacties die ik kreeg voorgoed verbannen.
En zo gaat het ook voor alle wannabe-sterren in de voortuin van de showbizz.
De meeste kicken op aandacht, een aantal anderen hopen tegen beter weten in op een plaatsje in de eindronde, een kleine minderheid heeft echt een plaat voor de kop (die zijn ook het leukst!)en een nog kleinere minderheid beschikt echt over vocale kwaliteiten.
Laat je jury maar lekker snoeihard blijven, daar kweek je talent mee en houdt je niet-talent ver buiten de poorten van Hilversum. De uitverkoopbakken bij de platenzaken puilen al genoeg uit met allerlei ehm… laat ik het voorzichtig zeggen: Niet-talent!
Bart Meijer
