Kijk, in Europa heb je voetbalrellen waarbij (meestal) fans van het ene team, fans van het andere team lekker in mekaar rossen. Om de een of andere absurde reden is dat in Europa redelijk normaal geworden. Wanneer het op een veldje in Beverwijk dodelijk afloopt kakelen politici even, maar daarna gaat let leven gewoon door. Voetbal wordt er niet minder populair door.
In de VS is jagen een gewone sport. Dit weekend kreeg een jager ruzie met vier andere jagers over wie op het beste plekje hertjes af mocht blaffen, en tja, als je dan toch een jachtgeweer bij de hand hebt, dan willen de verliezers van die discussie wel eens in een doosje thuiskomen. Maar ook dat levert niet op dat jagen minder populair wordt, of dat er strengere wapenwetten komen.
Politici hebben blijkbaar wel wat beters te doen.
In Europa heb je hekken in stadions om scheidsrechters en spelers tegen de “fans” te beschermen. En natuurlijk om de fans tegen zichzelf te beschermen. Want de clubcard kan wel een waterdicht systeem zijn, maar “fans” zijn net smurfen, want zij komen wel door die “dichte” waterkraan.
Hier in de VS is intussen de discussie losgebarsten over de vraag of er bij basketbal, de enige sport waar er nog geen hekken om het veld staan, misschien wel hekken moeten komen. Om de fans tegen de spelers te beschermen, welteverstaan.
Afgelopen vrijdag speelden de Indiana Pacers een spannend potje ball tegen de Detroit Pistons. De Pacers ken je nog wel uit de tijd dat Rick Smits daar leuk meebalde, en de Pistons zijn vorig jaar tot ieders verrassing kampioen geworden.
Rick Smits was als blanke Nederlander een uitzondering in deze grotendeels zwarte sport. Veel van de sterren zijn voormalige straatjochies die de Amerikaans droom beleven, en door hard werken aan de top zijn gekomen.
Leuke anekdote: Toen Magic Johnson doorkreeg dat hij best een potje kon ballen, besloot hij voortaan dribbelend door het leven te gaan. ’s Ochtends naar school: dribbelend. ’s Middags een blokje om: dribbelend. ’s Avonds via het veld naar huis: dribbelend. Had ‘ie daar altijd lol in? Nee, maar het gevolg is wel dat hij onbetwist de allerbeste dribbelaar is geworden. Da’s de Amerikaanse droom: door hard werken rijk en beroemd worden. Veel NBA spelers zijn het bewijs dat die droom echt bestaat. Maar je roots verliezen is ook moeilijk. En dat bewees afgelopen vrijdagavond.
Met nog 45 seconden te gaan, maakte Ron Artest van de Pacers een fout op Ben Wallace, die een vrije worp meekrijgt. Helaas, is die vrije worp niet genomen, want Ben was het geduw en getrek van Ron zat, en gaf hem een welgemeende duw met twee armen, ellebogen vooruit. Ron Artest, een briljante, behoorlijk ruwe en zeer ontvlambare verdediger houdt zich tot ieders verbazing in en ontwijkt Wallace, die door wat officials en teamleden wordt tegengehouden.
Sterker nog, terwijl de scheids de orde probeert te herstellen gaat Ron er lekker even bij liggen op één van de tafels langs de lijn. Wat er door zijn hoofd ging zal nooit gevraagd worden, maar zijn woede zou wel eens in toom werd gehouden kunnen zijn door de gedachte aan de zoete wraak van de aankomende schorsing van Wallace. En inderdaad Ben mag zes wedstrijden niet meer spelen. “Zes wedstrijden voor een duwtje?”, zou de gemiddelde voetballer met een onschuldig gezicht zeggen. Ja, zes wedstrijden voor een flinke duw.
Maar we zijn nog niet klaar. Want terwijl Ron lekker lag te liggen, mikte een “fan” een bierbeker op zijn gezicht. Nu is plastic fantastic, en zeker beter dan glas, maar als je het in gezicht van twee meter boze spieren gooit, vraag je om moeilijkheden. En die kreeg de fan.
Ron sprong op, over twee tafels heen, en daarna in anderhalve sprong over drie rijen stoeltjes heen. Op zich al een prestatie zonder je benen te breken, maar Ron was ook van plan om te laten zien dat hij had leren vechten op straat, en sloeg een “toevallige” “fan” vol op zijn bakkes. En nog een keer. Inmiddels was teamgenoot Stephen Jackson er ook bij gekomen, en er worden heel wat rake klappen uitgedeeld terwijl officials en ondersteunend personeel zich ook over die tafels en stoeltjes heen worstelen en die twee mannen onder de duim proberen te krijgen. Da’s nog niet makkelijk als je bedenkt dat we het hier over twee topatleten met een groot en gespierd lichaam hebben, terwijl de gemiddelde bobo natuurlijk net iets meer weegt, en dat geen spiermassa is.
Er ontstaat een complete vechtpartij waarbij spelers, bobo’s en andere toevallige passanten lekker duwen, trekken en slaan met als doel om de boel te “sussen” en de vechtende partijen te scheiden. Ze snappen hier tenminste nog wel dat als er gevochten wordt, je “de boel” niet “bij elkaar moet houden™” (© Job Cohen).
Uiteindelijk worden alle spelers onder een douche van andere drankjes, bekers en popcorn naar de kleedkamer gesleept, en keerde de rust weer terug. Check hier voor de beelden. Helaas zitten de close-ups er niet bij en is de beeld kwaliteit matig, maar het geeft wel een aardig idee van wat er gebeurd is. Je kunt op die site trouwens ook de film “Submission, part 1” van ene Theo van Gogh vinden.
Maar nu het interessante. De straffen. In drie dagen geregeld. Er is nog beroep mogelijk, maar dat wordt niet wat, kan ik nu al vertellen. Zoals al gezegd mag Ben Wallace zes wedstrijden niet van de bank komen. Da’s al redelijk. Maar Ron Artest hoeft voorlopig niet meer te komen. Hij is voor 73 – drie-en-zeventig – wedstrijden geschorst. Da’s de rest van het seizoen. Zijn vriend Stephen Jackson, hoeft 30 wedstrijden niet meer te komen. Jermaine O’Neal: 25 wedstrijden. en zo gaat het nog even door.
Oh, en het is met inhouding van salaris. Ze kennen het principe van loon-na-werken nog. Da’s dus vijf miljoen voor meneer Artest, en vier voor O’Neal, en 1,7 voor Jackson. Slik.
David Stern van de NBA zei: “De grens is getrokken, en ik denk niet dat ‘ie nog overtreden gaat worden, tenminste, niet door iemand die nog iets met de NBA te maken wil hebben”. Da’s duidelijke taal.
En dan zijn dit alleen nog maar de straffen die door de NBA opgelegd zijn. De stadionorganisatie is inmiddels bezig om uit te vogelen welke “fans” op de tribune betrokken waren bij het geheel. Daar is geen clubcard voor nodig, want de kaartjes op de voorste rijen zijn allemaal (dure) seizoenskaarten, en die worden allemaal op naam verkocht. En beelden zijn er zat. Uit 15 hoeken. Zodra uitgevogeld is, wie er klappen gaf, en wie er klappen kreeg volgt er ongetwijfeld nog een rijtje rechtszaken volgen. Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe.
De man die het bier gooide is al gevonden. Zijn seizoenskaart is ingetrokken, en er zijn er al wat meer afgepakt. Tot slot zullen er nog wel wat zaakjes wegens mishandeling komen. Het is natuurlijk niet niks als je als “fan” een speler van het andere team uitscheld, en hij toch omdraait en je vol op je smoel slaat (zie het einde van het filmpje ).
Nu kun je zeggen dat dit typisch Amerikaanse toestanden zijn, en dat Amerikanen zoveel gewelddadiger zijn, en dat geldt misschien voor de jager aan het begin van deze column, maar volgens mij heeft Patrick Kluivert geen wedstrijd onbetaald op de bank gezeten voor of na zijn veroordeling voor dat “auto-ongelukje”.
Mijn vraag: welk land mag nu klagen over het morele klimaat in het andere land? Antwoorden en suggesties graag op de meel.
Vriendelijke groet uit Columbus, home of the Wolverine-kickin’ Buckeyes!
Jasper,
Uw Vliegende Radiowereldreporer
PS: Deze column werd mede mogelijk gemaakt door de pepernoten van Marike: bedankt!
