Aangezien in een column schrijf voor radiowereld, probeer ik ook mijn stukjes zoveel mogelijk betrekking te laten hebben op het medium radio. En uiteindelijk zal ook in deze tekst het woord radio enkele malen opduiken. Maar de inhoud van deze tekst handelt toch voornamelijk over televisie.
En wel over een specifiek programma uit het immense aanbod nietszeggende programma’s dat dagelijks over ons wordt uitgestort. U mag best weten dat ik, hoewel verknocht aan het medium radio, tot 1993 een verwoed tv-kijker was. En ook in de drie daarop volgende jaren kon het kastje met de beeldbuis me mateloos boeien.
Ik kocht zelfs bij het starten van mijn activiteiten voor de lokale omroep een videorecorder, zodat ik mijn favoriete programma’s niet hoefde te missen wanneer ik toevallig op dezelfde dag en tijd een vergadering of een uitzending zou moeten bijwonen. Maar de laatste tijd is het aantal programma’s dat ik minstens eenmaal per week zie, te tellen op de vingers van één hand.
Zo nu en dan nestel ik mij voor de buis om heel doelgericht een bepaald programma te consumeren. Maar helaas wordt ik steeds vaker teleurgesteld. Misschien zijn mijn verwachtingen te hoog gespannen? Maar van een land, waarin de televisie zo’n belangrijke plaats in het leven heeft gehad en waarin geweldige programmaconcepten zijn ontwikkeld die wereldwijd voor miljoenen guldens verkocht zijn, mag je toch verwachten dat er kwaliteit op de eigen zenders te zien is? Vorige week is die illusie mij wederom ontnomen.
Ik heb namelijk gekeken naar De Relatieman! Zelf loop ik al enige jaren met een concept voor een programma over relatiebemiddeling op de radio, dus mijn interesse in het programma is bij voorbaat gewekt. Omdat ik inmiddels wist dat De Relatieman een multi-media-project zou worden en dat Menno Buch het brein is achter deze nieuwe creatie, was ik redelijk hoopvol gestemd over de uitwerking van het plan. Totdat ik een aflevering had gezien…
Na een uur uitgezeten te hebben, moest ik helaas constateren dat de heer Buch werkelijk NIETS had opgelost. Mensen kwamen met hun problemen of vragen bij hem aan en hij deed pogingen om er iets mee te kunnen. Maar al wat hij probeerde, niets lukte. Er zijn door die uitzending geen nieuwe liefdes opgebloeid, ingedutte relaties tot leven gewekt of zoekgeraakten weer tot elkaar gekomen. In tegendeel. Mensen liepen gillend weg nadat ze begrepen waarvoor ze naar de studio gelokt waren.
Een onverwachte confrontatie � la Robert ten Brink, maar dan zonder resultaat. De mensen die door middel van een videospot een contactadvertentie plaatsten, waren letterlijk van straat geplukt. Een van de kandidaten vermeldde dat ook gewoon in zijn oproep. Buch scheen het allemaal niet te deren. Hij probeerde vanuit een veel te lawaaiige discotheek de show te leiden. Voor mij als kijker was het lijden. Dit had ik van Buch niet verwacht.
Los van de dubieuze onderwerpen die Menno Buch tot nu toe in zijn programma’s aan de orde heeft gesteld, vind ik hem een prima presentator. Ik bespeur wel degelijk kwaliteit en een streven naar perfectie in de uitzendingen die onder zijn leiding werden vervaardigd. Daarnaast is hij een duidelijk en ogenschijnlijk relaxed presentator. Veronica, de omroep die hem voor zijn kunsten betaald, is een club die bij hem past. En dat is ergens jammer. Want de show die ik afgelopen week zag, was een typisch “young-one” product. Chaotisch, rommelig, druk, onsamenhangend en luid.
En dat is bepaald niet wat De Relatieman zou moeten zijn. Doodzonde, wat hier gebeurt. Want het concept is natuurlijk fantastisch. Voor wie het niet kent: Buch heeft bedacht dat er een nationale relatiekrant moest komen gekoppeld aan een website, een telefooncentrale en een wekelijks tv-programma. Allemaal bedoeld om de doelgroep, zo’n 2,8 miljoen alleengaanden, van dienst te kunnen zijn. En flink geld te verdienen natuurlijk.
Prima plannen, alhoewel ik de radio als uiterst belangrijk medium toch een beetje mis in deze opzet. Maar een compleet onjuiste uitvoering. Met dit concept, op de juiste manier aangepakt, had Buch twee dingen kunnen bereiken. Ten eerste zou het programma De Relatieman één van de best bekeken programma’s van deze winter kunnen zijn geweest en ten tweede had Buch hiermee in één klap zijn negatieve imago van vorige programma’s kwijt zijn geraakt. Maar zoals het nu gaat, lukt dat beslist niet. Ten eerste omdat het programma véél te laat wordt uitgezonden. Pas tegen elven waren zijn verrichtingen via het wereldscherm te volgen.
Maar verder was zo ’n beetje alles fout aan het programma wat er maar fout kan zijn. Met als allerbelangrijkste: het ontbreken van sfeer. En dat is nu juist het toverwoord als je het hebt over relaties. Op kerstavond heb ik gekeken naar All you need is love op SBS6. Mijn inziens nog steeds de onbetwiste nummer 1 op het gebied van shows over liefde en relaties in Nederland. En ik heb gehuild. Programma’s die mij laten huilen, zijn geweldig. Want die hebben sfeer, die hebben emotie.
Buch heeft, voor zover ik kan overzien, nauwelijks emotie. Althans, de manier waarop hij zich thans opstelt, doet dat vermoeden. Ongetwijfeld zal ook hij gevoelens hebben, zelfs na de inval van de fiscus en het stukgaan van zijn relatie. Maar persoonlijk denk ik dat hij niet de man is voor dit soort televisie. Hij zou het waarschijnlijk prima hebben gedaan als producer van dit project, als de grote man achter een andere presentator of presentatrice.
Wie dat zou moeten zijn, schiet mijn zo snel even niet te binnen. Ik ken de huidige generatie presentatoren onvoldoende om uit het grote aanbod nu � la minute de juiste keuze te maken. Maar het programma zou in elk geval meer een Tros-uitstraling moeten hebben. Want die omroep heeft ooit hele aardige show-programma’s gemaakt en stond destijds echt bekend als dé amusementszender. Ik heb nooit begrepen wat daar is mee is, want kennelijk wilden ze dat opeens niet meer zijn. Maar wat mij betreft mag het roer weer om, terug naar de oorsprong. Misschien kunnen ze dan en passant ook het relatieman-concept jatten en verbouwen tot iets dat wel leuk is?
Raimond Bos
presentator@hotmail.com
