Alweer een colomn over televisie in Amerika. Waarom steeds geen radio?, vraagt u zich als bezoeker van www.radio.nl wellicht vertwijfeld af. Nou, ik woon hier pas kort en helaas is de firma Grijpma uit Enschede erin geslaagd om mijn stereo-apparatuur maar niet met de rest van mijn spullen op te sturen. En luisterde ik voorheen nog wel eens naar mijn autoradio, dat zal ook niet meer snel gebeuren omdat de radio zo’n beetje het enige is dat het nog doet aan dat wrak. Dus, nog maar een kolommetje over de tv. En over show hiero.
Gisteren (zondag 18/11) was op HBO namelijk een concert van Britney Spears te zien. HBO is de Amerikaanse variant van Canal+. Dus veel films, een paar lekkere series zoals ‘Sex in the City’, ‘Sopranos’ en het geweldige (edoch nieuwe en in Nederland dus waarschijnlijk nog niet zo bekende) ’the Mind of the Married Man’ en nog wat meer van dat.
En onder de categorie ‘nog wat meer van dat’ viel dus dit concertje. Het was het eerste concert van Britney dat ooit LIVE op tv werd uitgezonden. Het concert kwam uit Las Vegas. Had Britney zelf bedacht. Ze wilde een stad die op haar leek. Nu dacht ik dat Britney stond voor brave maagdelijkheid en Las Vegas voor alles wat God verboden heeft, maar ik ben geen Britney fan, dus ik kan er naast zitten. Dat laatste is namelijk wel waar. In Las Vegas kun je 24 uur per dag gokken, zuipen, eten en neuken. Around the c(l)ock entertainment. Het all-you-can-eat-buffet is uitgevonden in Las Vegas. Need I say more? Prostitutie is trouwens illegaal in Vegas, maar e1n county noordelijker mag dat weer wel, en bovendien hebben Amerikanen andere oplossing voor dit soort probleempjes als een slap gedoogbeleid. Ik dwaal af.
Terug naar Britney. De aankondigingen waren veelbelovend en verwarrend. Het eerste omdat Britney te zien was in een wit Elvis achtig pak, en verwarrend omdat het concert een beetje was uitgesteld omdat Britneylief een beetje ziek was. En dan laat je een uitgelaten publiek rustig ff wachten.
De show zelf was fantastisch. Ik ben geen Britneyfan, maar het was een spektakel van jewelste. Er was een gigantisch scherm waar tijdens de verkleedpartijen korte filmpjes te zien waren een lichtshow waar volgens mij de jongens van ‘Sensation’ nog u tegen zeggen en dan heb ik het nog niet over de dingen die op het podium gebeurden. Daar ga ik het namelijk nu over hebben.
Het thema van de avond is ‘a dream within a dream’. Nou daar kun je het mee doen als verliefde puber. Britney begon in post-apocaliptisch zwart met ‘Ooops…. I did it again’. Tijdens ‘Born to make you happy’ was ze een ballerina en tijdens het nieuwe nummer ‘Boys’ werden toch wel erg veel bewegingen gemaakt die suggereerden dat Britney geen maagd meer is. Ze heeft zich in ieder geval goed voorbereid, laat ik maar zeggen.
Zo genoeg opgehemeld. Tijd om langzaam om te buigen naar kritiek. Daar ben je als columnist toch voor, niet? Azijnpisser spelen. Gal spuwen. Heerlijk.
Wat volgde namelijk is een cover van het Joan Jett nummer ‘I love Rock ’n Roll’. Weer spectaculair, daar ga ik niet over zeiken. Het nummer kwam vanaf een hangend podium en het danswerk was fenomenaal. Helaas begrijp ik niet wat Britney met Rock ’n Roll te maken heeft. Britney ging toch over ‘brave meisjes die verliefd zijn’ muziek? Disney en zo? En Rock ’n Roll ging toch over seks, drugs en muziek? Het was sip, deze elektronische cover.
Gaaf was weer dat Britney ineens van dat vliegende podium afsprong. Ze zat echter goed vast aan een stel touwtjes waardoor ze een soort David Copperfield achtige vliegscene kon door. Alleen kan David het zonder touwtjes.
Voor ik toekom aan het dieptepunt gedurende de hele show nog een beschrijving van de toegift. Britney had namelijk haar douche meegenomen. In een cirkel van regen werd een Britney geprojecteerd die tot de nok van het stadion rijkte, waarna het geheel slonk tot het op een klein echt Britneytje uitkwam. ‘Hit me one more time’, zong ze zeikenat. Over natte dromen in een droom gesproken.
Wat echter hopeloos jammer was, was dat Britney weinig zelf zong. Het grootste gedeelte van haar teksten was opgenomen en liep netjes op een bandje mee. Om dit te verdoezelen was de muziek wat harder gezet dan Britney’s stem, maar het viel al op dat ze heel erg hard aan het dansen was en je een enkel gehijg hoorde. Gekreun wel, ze leek Michael Jackson wel, geen ademhalinggehijg. En toen ik er eens op ging letten bleek ook nog eens dat het gemiddelde bekende-Nederlander-kindje in Henny Huisman’s kinderplaybackshow beter kan playbacken.
Van een concert kan dus eigenlijk niet gesproken worden. Ik zag geen orkest en Britney zong nauwelijks. Van een briljante show was wel sprake. Maar ja, de vraag is dan weer in hoeverre Britney daarvoor zelf verantwoordelijk is. Feit is wel weer dat Britney het uit lijkt te houden in de showwereld zonder gek te worden en dat ze de eerste artiest is die drie keer achter elkaar met een album op een binnenkwam in de Amerikaanse albumlijst (al word ik hierop graag gecorrigeerd, hitkenners?).
De conclusie is dat het geheel een fabuleuze show is die je als Britney fan echt moet uitchecken. Muzikaal word er echter weinig gepresteerd. Maar vind de Britney fan dat belangrijk, vraag ik me dan weer af. Werd Milly Vanilly (of hoe schrijf je dat) niet ooit uit het ‘vak’ gegooid toen men erachter kwam dat ze een beetje playbackten?
Voor de fans nog een sitetip, al kennen jullie die vast al wel. Op www.britneyspears.org staan namelijk een hele rits screencaps van het concert.
Check it out, zou ik zeggen.
Jasper,
Uw Vliegende Radiowereldreporter
vrr@radiowereld.net
