Zoooo, daar gaan we dan. De eerste schreden van uw reporter als sportverslaggever. En u bent erbij. LIVE. Nou ja, dit stukje werd LIVE geschreven dan. En u leest het nu. LIVE. Da’s zelfs LIVE kwadraat. Gaaf toch?
Tja, het leven gaat niet over rozen. Zo ben je 3fm-reporter, verhuis je een stukje, word je rampverslaggever, leuter je wat raak over gedoe hier in de media, en dan gebeurt het je gewoon: als sporthater ga je gewoon over sport schrijven. Nou ja, het moet maar.
En passent nodig ik eventuele lezers uit het KNVB bestuur mee te lezen, want ik denk dat u nog wel wat ideetjes kunt opdoen uit deze kolom. Ideetjes om geld mee te verdienen dan he? Haaa, dan worden ze ineens wakker.
Paasmaandag was het namelijk zover. De finale van het NCAA (spreek uit: en sie dabbel ee) basketbaltoernooi, ofwel de March Madness was daar. In Nederland zul je er niet veel van meegekregen hebben, want daar dringt zelfs NBA basketball alleen maar door de inspanningen van Mart Smeets en (k)anaal roze + (of hoe ze tegenwoordig ook mogen heten).
NCAA staat voor National Collegiate Athletic Association, ofwel de organisatie die de universiteitscompetities regelt. In maart wordt het belangrijkste tournooi gespeeld, namelijk het heren basketbaltoernooi. Het damestoernooi wordt ook gespeeld, maar dat krijgt lang niet zoveel aandacht, al worden wel alle wedstrijden uitgezonden. Geloof ik. Ik heb er in ieder geval een paar gezien tijdens het zappen. Maar damesbasketbal, dat heb ik in mijn jeugd al genoeg gezien. Terug naar het heren toernooi.
De 64 beste college teams worden aan het eind van de normale competitie eerst ‘gekozen’ door deskundigen en beginnen dan een keiharde knock-out competitie om het landskamioenschap. Het hele toernooi wordt in een klein maandje gespeeld. Een grote gekte dus, en vandaar ook de term March Madness. Een wedstrijd verloren en hup je ligt eruit. En het gaat om vooral om prestige.
Sport is namelijk erg belangrijk hier op universiteiten. Alle universiteiten hebben goeie sportvoorzieningen op hun campus die gratis toegankelijk zijn voor studenten (ofwel je betaalt ervoor in het krankzinnig hoge collegegeld – hier op Georgetown University bijvoorbeeld $ 38.000 per jaar, en da’s nog niet eens heel duur). Iedere universiteit die serieus genomen wil worden, heeft ook een of meer kwaliteitssportteams. En daar wordt veel geld aan uitgegeven.
Zo zat ik een paar jaar geleden op de University of Virginia, en daar was net $17 miljoen uitgetrokken om het football stadion maar eens te op te knappen. Nieuw veld, nieuwe stoeltjes, nieuw videoscherm, likje verf hier en daar.
Hier op Georgetown University hebben we helaas geen plaats meer voor een fatsoenlijk stadion, dus spelen onze basketballhelden, de Georgetown Hoyas, maar gewoon in het MCI center. De Washington Wizards, het lokale prof teampje onder leiding van basketballgod – sorry, God schrijf je met een hoofdletter heb ik vroeger tijdens catechisatie geleerd – Michael Jordan spelen hun wedstrijden daar ook. Een redelijk nieuw zaaltje waar iets meer van twintigduizend man in kunnen.
Bij belangrijke wedstrijden zit dat ook gewoon vol. Best grappig als je bedenkt dat Georgetown nog geen tienduizend studenten heeft. Wie zijn die andere tienduizend lui vraag ik me af. Het is overigens een stuk goedkoper dan naar de Wizards gaan. Bij de Wizards kost het duurste/goedkoopste kaartje namelijk $195 / $35 (in de voorverkoop, op straat kan het veel duurder en goedkoper, dat hangt af van je onderhandelingstechniek en of je opgelicht wordt of niet). Bij de Hoyas kosten dezelfde plaatsen $25 / $10. Maar ook daar heb je de semi-illegale straathandel nodig om aan de laatste kaartjes te komen. Gedogen is wel het woord dat bij me opkomt als ik iedere keer kaartjes koop.
Lachen hoor. Er lopen dan voor het stadion een stuk of vijftig duidelijk herkenbare zwarthandelaren rond (op zich een leuk woord ‘zwartehandelaar’. Ik heb namelijk nog nooit een blanke zwarthandelaar gezien), die allemaal ‘Tickets wanted’ roepen. Ja, want de politie zou eens doorhebben dat ze kaartjes verkopen.
Als je dan met je onnozele gezicht door die menigte loopt, schakelen ze vanzelf over op ‘What you need, man’. En dan begint het onderhandelspel: zij roepen dat de wedstrijd belangrijk is en je ze echt de prijs niet nog verder kunnen verlagen, jij roept het tegenovergestelde en laat minstens de eerste drie gaan zodat ze doorhebben dat je geen mietje bent. Daarna wordt alles redelijke en kom je meestal wel tot een goeie deal. Dwz, ik heb nog nooit meer betaald dan de prijs die op het kaartje vermeld staat. Als je niet oplet krijg je trouwens zo kaartjes voor de wedstrijd van gister in je handen gedrukt.
En wat de politie betreft? Ach, die staat het oogluikend toe. De wet staat geloof ik toe dat kaartjes ONDER de aangegeven prijs verkocht worden. Dus IK heb nog nooit iets illegaals gedaan. En ik heb ook al kaartjes gekocht, terwijl de verkoper rustig tegen een politieauto leunde 🙂 Aan de andere kant grijpt de politie wel in als de mannen hun kaartjes wat te agressief beginnen te verkopen. Gelukkig hebben ze zwarthandelaren ook een opperhoofd en die regelt dan weer keurig dat ze allemaal tot rust komt.
Of het MCI center met de zwarthandel zit? Echt niet. Die zijn al lang blij als de zaal uitverkocht raakt. En of dat nu aan de zwarte of witte handel is, dat zal hun een rotzorg zijn.
Spannend zijn de wedstrijden wel. Bij de Hoyas-wedstrijd die ik mocht meemaken waren er vier verlengingen nodig om de wedstrijd te beslissen. Ik had daarbij ook nog het geluk op de eerste rij te zitten, naast de geblesseerde spelers. Die hadden het niet echt meer na verloop van tijd. Zelfs de waterdragers (ja, die zijn er gewoon) vergaten bijna hun werk te doen van spanning. Was best gaaf.
Gezellig is het ook. Het thuisteam zorgt voor een lekkere band zoals wij die ook in Thialf hebben, en die toeteren vrolijk alle pauzes vol.
Nu ik toch bezig ben – heren van de KNVB, ik kom echt nog wel aan dat geld verdienen toe hoor -, kan ik ook nog wel ff wat over Amerikaanse stadionmanieren vertellen. Dat is wat anders dan bij een voetbalwedstrijd.
Ten eerste heb ik vol verbazing geleerd dat je NIET door het volkslied van Canada heenblert. Nee, je bent netjes stil. En als je eigen volkslied klinkt terwijl je net je hamburger besteld hebt, dan houdt je toch nog je ene hand op je hart, doe je je cap af en sta je netjes stil.
[Canada fungeert tijdens sportevenementen als 51e staat van de VS. En dus spelen er een paar Canadese teams mee in de grote sportcompetities. Canadezen zijn er overigens helemaal niet blij mee dat ze als 51e staat gezien worden. Ten eerste hebben ze een hekel aan Amerika, omdat die doen alsof Canada hetzelfde is als de VS en dat is niet zo. Canada heeft een veel Europesere regering en wetgeving: geen wapens, wel drinken en zo. Ten tweede vinden Canadezen dat ALS de bij de VS zouden moeten horen, ze tenminste als 13 staten zouden moeten worden toegevoegd, omdat ze uit tien provincies en drie territories bestaan]
Fans zitten ook gewoon door elkaar. Idiote toestanden als fans van verschillende clubs die mekaar naar het leven staan bestaan hier gelukkig niet. Erg veel fans van de uitspelende partij zijn er toch vaak niet omdat het vrijwel ondoenlijk is om achter je team aan te reizen. Zo spelen NBA teams zo’n 82 wedstrijden per jaar en dat door het hele land (incl. Canada). Hetzelfde geld voor de ijshockeyteams en de baseballteams spelen zelfs een slordige 130 wedstrijden per jaar. Natuurlijk zijn er wel nog altijd wat ‘uit’ fans, maar dat zijn vooral verhuisde mensen, of gewoon fans van een ‘goed’ team, of een topspeler. Zo zijn alle uitwedstrijden van de Wizards uitverkocht, simpelweg omdat iedereen in het land basketballHELD (met hoofdletters H, E, L en D) Michael Jordan wil zien spelen.
Waarbij ik bij het derde punt kom. Eten. Voer. Hamburgers. Hot Dogs. Bier. Pretzels. Suikerspins. Erg belangrijk voor Amerikanen. Er is geen moment in de wedstrijd dat spannend genoeg is om geen eten te halen. Gelijkspel? Niet belangrijk. Verlenging? Niet belangrijk. Gevreten moet er worden. Uiteraard kost dit je een lieve duit. Een pilsje kost $6. Krijg je wel 0.4 of 0.5 liter, maar toch (ter vergelijk, in de kroeg kost een vengroot pilsje $4-4.5).
Vertrekken is ook apart. Vertrekken doe je als de wedstrijd BIJNA is afgelopen. Niet ALS de wedstrijd is afgelopen. Ook als het gelijk staat. Of als je in de derde verlenging zit. Of gewoon halverwege. Dinsdag zat ik bij de wedstrijd van de LA Lakers tegen de Washington Wizards, en daar gingen al mensen halverwege weg. Alsof het niet VOOR de wedstrijd al duidelijk was dat de Lakers makkelijk gingen winnen (de Lakers zijn een van de favorieten voor het kampioenschap, en de Wizards zijn een aardige middenmoter). Raak trouwens niet in de war. Dit was een NBA, dus prof wedstrijd, en dit stukje moet ooit nog over de NCAA, het collegebasketballtournooi, gaan.
Tot slot is daar nog het aanmoedigen. Dat kun je doen als er iets spectaculairs gebeurt, maar het liefst alleen als erom gevraagd wordt. Zo zijn er keurige filmpjes en jingletjes waarop je mee kunt scanderen: DE-fense, DE-fense, of MAKE SOME NOISE!!!!! Soms loopt het jingletje niet helemaal gelijk met het filmpje en word het SOME NOISE MAKE SOME NOISE MAKE, wat ik dan wel weer grappig vind. Een jock verzorgt tijdens de wedstrijd keurige muziekjes als het spannend of niet is, zodat je daarvoor tenminste niet hoeft te kijken (als je eten aan het halen bent of zo).
Even kijken, waar wilde ik deze kolom ook alweer over schrijven. Oh ja, March Madness. Hoyas niet erin, maar de Terps wel. Dat is namelijk het team van University of Maryland (UMd in het kort). UMd ligt aan de andere kant van de stad, en net zoals alle Ajaxfans subiet Feyenoordfans worden zodra Ajax de UEFA-cup uitgetrapt wordt, terwijl Feyenoord er nog in zit, was ook ineens heel Georgetown Terps fan. Ja, het gaat ten slotte om de eer van de stad.
De Terps, of eigenlijk de Terrapins, zijn een soort Teenage Mutant Turtles Ninja Turtles, want ze hebben wel mooi het kampioenschap gewonnen. Zo, dat geef ik gelijk weg. Want dit is radio.nl en niet sport.nl (dat is al gekaapt voor NOC/NSF) en dus wil ik het nu over twee zaken hebben die met media te maken hebben.
Namelijk de manier waarop zo’n wedstrijd in beeld gebracht wordt en werkelijk alles helemaal volgesponsord wordt (heren KNVB’ers bent u er nog?) en als tweede over de manier waarop Amerikaanse media omgaan met de verslaggeving van het ‘feestje’ dat daarna natuurlijk op de UMd campus gevierd werd.
Goed, in beeld brengen dus. Nou, kort samengevat is dat fantastisch. Er zijn niet te tellen zoveel camera’s die werkelijk alles vanuit tig hoeken tegelijk filmen. Zodat je altijd een replay uit minstens twee andere hoeken kunt krijgen. Is ook handig, als er iets buiten beeld gebeurt. Ik telde gisteren bij de relatief onbelangrijke Lakers-Wizards wedstrijd als vijf camera’s naast elkaar halverwege het stadion. Voor de verwegshots dus. Dat zijn er bij zo’n kampioenswedstrijd dus zeker meer. Tel daar nog twee bordcamera’s voor mooie close-ups van alle dunks, lay-ups en vrije worpen bij, en een mannetje of tig die met hun camera op, in en langs het veld staan.
In? Ja, in het veld. Tijdens time-outs rennen die mannetjes, met hun geluidsvriendje gewoon naar de teams toe, om zo ff mee te luisteren waar de time-out over gaat. Op de eerste rij kun je het niet horen, maar op tv wel.
En dan nu het stukje waar de heren uit het KNVB bestuur al een hele tijd op zitten te wachten. De sponsoring. Wat grappig is, is dat de sponsoring IN stadion en IN de tv-uitzending helemaal gescheiden zijn. Nou ja, bijna dan. Tijdens NBA wedstrijden wil er nog wel eens een zo’n draaiend reclame bord staan. Daar staat echter voornamelijk reclame van het station dat de uitzending verzorgt en de NBA zelf op.
Tijdens de NCAA finale zelfs helemaal niks. En er is ook geen shirt-reclame. Baaahahh, hartaanvallen bij de KNVB. Maar wees gerust heren. Basketball is een sport met veel dooie spelmomenten. En die kunnen helemaal tot de laatste seconde tjok- en tjok- en nokkievol gesponsord worden.
Wordt de bal uitgenomen, krijg je ff snel onderin beeld te zien wat er vanavond op tv is. In time-out (20, 30 of 60 sec) kun je al gauw 20 seconden meer reclame stoppen omdat de spelers voor en na zo’n time-out ook nog naar hun bank moeten toelopen en weer terug het veld in.
En dan zijn er natuurlijk nog de verschillende cameraposities. Zo staat op de rand van het bord reclame (meestal de website van het thuisteam) die weer meegepikt wordt door de bordcamera. En dan zijn er tegenwoordig van die mooie ‘Matrix’-achtige 180-graden 3D camerashots, en die worden ook gesponsord. ‘Laten we nog ff gaan kijken naar de eye-view van deze laatste geweldige actie, u aangeboden door merk X’.
Dan hangt er bij belangrijke wedstrijden ook nog altijd een ballon of zeppelin boven het stadion en die beelden worden ons ook altijd aangeboden door een of ander merk. Verder zijn er natuurlijk nog de actie, het schot en de speler van de dag en de kijkersvraag.
In dooie momenten die te kort zijn voor commercials kun je de commentator echter nog best ff laten roepen dat er een nabeschouwing komt en aan de naam van de nabeschouwingprogramma’s ga ik de hele volgende alinea besteden, want die is echt te lang voor deze. Natuurlijk wordt de hele wedstrijd je ook aangeboden door een merk, en dan is er nog het geleuter om de pauzes op te vullen en de nabeschouwing. U allemaal aangeboden door….
Al moet ik zeggen dat dat best irritant wordt hoor. Zo wordt de nabeschouwing hier op het lokale sportstationnetje gesponsord door Guaranty Residential Lending, zodat het programma de echt niet lekker bekkende naam ‘Guaranty Residential Lending Wizards Post Game Live’ krijgt. Probeer dat maar eens te roepen als je er tussen de commercials achter komt dat je nog maar 2 seconden hebt, en je eigenlijk ook nog moet zeggen wie het presenteren. Na de nabeschouwing met interviewtjes krijg je natuurlijk nog het overzicht van de hele dag en dat heeft hier de ook niet lekker bekende naam: ‘SportsNITE Presented by Northrup Grumman Information Technology’ Brrr. Zeg dat maar eens drie keer snel achter elkaar.
De vraag is dan, word je daar niet gek van? Nou soms wel en soms niet. Bij die lange programmanamen wel. Want die sponsors zijn echt onderdeel van de programmanaam. En die wordt NOOIT afgekort. Stel je voor, zometeen na de STER: ‘KPN eredvisievoetbal in Libertel-Vodafoon Studio Sport met Mart Smeet, Tom Egberts en natuurlijk Hans Kraaij Senior’ Pfffff. Ik word al moe van het typen. Leuk is ook om te horen dat de meeste commentatoren zich groen ergeren aan die namen en de andere onzin die ze moeten roepen. ‘Oh ja folks, en natuurlijk is er vanavond de Emmy, jahaa, Emmy winnende Late Show met Dave Letterman, zucht’
Aan de andere kant stoort het mij weinig dat als de actie van de dag getoond wordt, er ff een logootje in beeld staat en dat de presentator roept dat de Philips actie van de dag deze was. Dat gaat allemaal in een adem door.
En dat was alleen nog maar de televisiesponsoring. In het stadion merk je daar niks van. Daar worden de dooie spelmomenten opgevuld met geinige spelletjes, uiteraard aangeboden door allerlei sponsors. Ik was helaas niet bij de NCAA finale aanwezig, dus schakel ik weer ff naadloos over op wat er tijdens een Wizards wedstrijd zoal gebeurt.
Zo is er het bonuskaartspelletje. Jawel, die hebben we hier ook. Appie Happie heeft namelijk ook supermarkten in de VS gekocht en moet iedereen met zijn Giant bonuskaart zwaaien en wordt er een winnaar gekozen. Een leuker spelletje is het spelletje waarin iemand op de tribune een makkelijke vraag krijgt, waarbij het er niet om gaat of h/zij het antwoord weer, maar of de toevallige passant op straat het goeie antwoord weet.
In de korte pauzes tussen de 1e en 2e kwart en de 3e en 4e kwart worden er spelletje gespeeld op het veld. Scoor met een sumoworstelaarpak aan, of verbind twee lui met een touw aan elkaar en laat ze op de twee borden schieten. Meestal wint de winnaar een aardig reisje naar Mexico of de Bahamas. Dan wordt er meestal nog wel wat gratis voer uitgedeeld door lokale tentjes. En er is de verkiezingen van de ‘fan of the game’. Waarbij drie fans op het scherm getoond worden en iedereen mag juichen voor de grootste fan. Erg leuk. Tot slot noem ik nog de gratis T-shirts voor de hardst joelende tribune.
Mocht er trouwens tussen de spelletjes door nog wat tijd overblijven, dan mogen de cheerleaders ff een dansje doen.
En er is ook zowaar een NIET commercieel spelletje. Kiss me. Iedereen kent het leuke liedje van Sixpence None the Richer nog wel. De camera zoekt koppeltjes in het stadion tijdens het spelen van dit liedje, en het koppeltje moet natuurlijk zoenen. Sommige mensen doen dat niet, en anderen gaan vol op de bek. Erg lachen, het hele stadion joelt mee en er is zowaar niks te winnen.
Zo, genoeg over sponsoring. Nu iets anders. Supportersgeweld. Ja, ook hier bestaat dat. Al is het niet op zo’n grote schaal als in Nederland. Ik heb al uitgelegd dat fans van verschillende teams mekaar niet na het leven staan, en dat scheelt al een hoop. Het ergste dat je kan overkomen is dat je buren die voor het andere team zijn, ietwat vreemd na je kijken als je voor het ‘bezoekende’ team juigt en daarna nog harder voor hun eigen team juigen. Na de wedstrijd loopt iedereen echter gezellig samen het stadion uit. Niks aan de hand.
Wat wel gebeurd is, is dat de Maryland Terps fans na het winnen van hun halve en hele finale wedstrijden massaal de straat zijn opgegaan en hier en daar wat vuurtjes op straat hebben gestookt. Ook gingen er hier en nog wat winkelruiten aan diggelen en verdween er wat koopwaar. Volgens een bekende van me die daar om de hoek woont, was dat niet geheel onterecht gezien de woekerprijzen die berekend worden. Ook werd de aanwezige politie een beetje uitgedaagd.
Ach, zul je zeggen. Wat is er aan de hand? Dat gebeurt hier bij iedere voetbalwedstrijd. Ik herinner me nog de krankzinnige muur van containers om het ouwe NAC-stadion als Feyenoord op bezoek kwam om te voorkomen dat de omliggende wijk aan puin geramd werd door idiote Pim Fortuijn stemmers.
Hier schrok het publiek echter behoorlijk van de uiteraard LIVE op tv gebrachte ‘rellen’. Vond ik wel jammer hoor, zo bleef er weinig over van de feestsfeer van de overwinning. Zelfs een week later zie ik het nog als item opduiken in sporttalkshows. Uiteraard is de algemene mening dat de raddraaiers opgepakt moeten worden, zo hard mogelijk juridisch aangepakt moeten worden en liefst ook nog van de universiteit getrapt moeten worden. Geen genade voor dergelijk tuig.
UMd had ook al na de ongeregeldheden na de halve finale aangekondigd dat de zogenaamde ‘Code of Honor’ – een soort gedragscode waar instaat dat studenten zich waardig moeten gedragen op hun campus – dit keer ff uitgebreid zou worden tot het gebied rondom de campus. Iedereen die in aanraking kwam met de politie of op tv-beelden geïdentificeerd zou worden als relschopper liep dus het gevaar met het ‘schoolrecht’ te maken te krijgen, en in ernstige gevallen leidt dit tot schorsing. En om geen gezeik te krijgen met een redactie die geen beelden wil afstaan, laat men hier gewoon de video zelf meelopen.
De politie was ook op alles voorbereid. De video stond scherp en om een slordige 3 a 4000 feestgangers in toom te houden werden maarliefst 500 agenten ingezet, inclusief paarden en een fikse dosis pepperspraygranaten (die overigens geen donder uithaalden). De National Guard (het leger dat iedere staat zelf heeft en dat ingezet wordt bij zo’n beetje alles wat onder de noemer ‘rampspoed en ontij’ valt) stond op de achtergrond paraat voor als het echt uit de hand zou lopen.
De politie was wel een beetje onwennig. Ze zijn namelijk niet gewend om blanke studenten te slaan en schoppen. Meestal is tuig hier zwart, arm en vooral kansloos. Dat schiet een stuk veiliger omdat de kans dat je aangeklaagd wordt door een rijke pappa een stuk kleiner is.
Het moge echter duidelijk zijn, Amerikanen zijn niks gewend, in vergelijking tot wat Europeanen rondom voetbalwedstrijden gewend zijn.
Aan de andere kant ben ik me wel gaan afvragen, wie hier nu gek zijn. Amerikanen die niks gewend zijn en na een paar gebroken winkelruiten doen alsof de wereld vergaan is, of wij duffe Nederlanders, waar we harder klagen over het feit dat de treinen WEER niet op tijd rijden, dan boos te zijn op de voetbalfans die op de rails stonden.
Ik bedoel, een feestje vieren als je team gewonnen heeft is leuk, en ik heb eerlijk gezegd ook niet zo heel veel problemen met een paar vuurtjes waarin wat ouwe meubels worden opgestookt. En ik zit er al helemaal niet mee dat driekwart van die studenten nog geen 21 is en dus helemaal geen alcohol mag drinken.
Aan de andere kant snap ik niet hoe een feestje vieren kan uitmonden in het leegroven van een fietsenwinkel. Dan ga je echt over de schreef. En wat mij betreft is de roep om een keiharde aanpak ook gerechtvaardigd. Flikker zo’n yuppenstudent maar lekker de bak in. Laat pappie maar hard meebetalen aan de boete. En trap ze maar hun universiteit uit. Wat is daar mis mee?
Nee, dan in Nederland. Als Utrechtsupporters naar Amsterdam willen en de NS geen treinen inzet, dan gooien ze gewoon het grootste station van Nederland op slot door op de rails te lopen. De reactie van de NS is dan uiteraard om beleefd haar excuses aan te bieden en alsnog een treinstel ter sloop aan te bieden, met daarbij de welgemeende excuses. Men had niet begrepen dat zonder kaartje naar Amsterdam gaan een hele goeie zaak is omdat er nog heel veel Amsterdam gesloopt kan worden.
Kan iemand me uitleggen waar dat idiote idee vandaan komt? En waarom de ME niet gewoon al die lui eerst keihard van het spoor heeft geslagen, gespoten en getrapt, zo hup de bak, in om ze vervolgens een voor een hoofdelijk aansprakelijk te stellen voor de door de NS en de reizigers geleden schade?
Is het Nederlands pragmatisme? Vinden wij het echt belangrijker om de treinen te laten rijden dan om dergelijk tuig kapot te maken?
Hier worden de opgepakte studenten gewoon bij naam en toenaam genoemd in de nieuwsprogramma’s. En er wordt hard gelachen om de sukkels die zo stom waren om op hun net gejatte fietsen over de campus te rijden. Grinnik. Vinnik dan ook wel errug stom. Hihi.
Ha, heb ik toch nog een geinig einde aan deze eindeloze kolom gebreid.
Tot een volgende keer,
Jasper, voor een keer
Uw Vliegende RadiowereldSPORTreporter
