Tja heeeee zeg. Dat gebeurt me niet zeg. Dat Michiel eerder een driedelige column schrijft dan ik. Ha. Ech niet.
Snel door dus met de drie maanden oude driedelige serie over voebal, radio en tv in Japan. Herinnert u het zich nog? Ik had ooit beloofd nog wat over de tv in Japan te schrijven. Welnu, Michiel motiveert me meer dan ooit. Moet je weer aan het werk om een 4e deel te schrijven kerel ;-P
Hoe en waarom ook alweer? Wel, ik moest toch in Japan zijn en had in mijn hotelkamer toch mijn tv aanstaan, dus kan ik er net zo goed een column aan wijden. Niet dat mijn geheugen zo goed is, maar zo’n gejat hotelkladblokje doet wonderen.
Goed, wat heb ik dus allemaal gezien:
Het eerste wat me opviel is dat Japanners op tv nogal kinderlijk overkomen. Dat kan komen omdat ik geen Japans spreek, maar ook omdat Japans gedrag in onze ogen misschien een beetje kinderlijk is. Dat bedoel ik niet neerbuigend, maar dat heb je nu eenmaal met verschillende culturen. En de Japanse is nogal anders dan de onze.
Verder was daar de ondertiteling. Dat rare schrift van ze is niet eens zo onhandig, want omdat ieder teken een woord is, kan er veel meer op een regeltje onderin beeld. Wel grappig hoor om te zien, zo’n regeltje dat twee minuten blijf staan terwijl de spreker toch behoorlijk doorratelt. Ik denk dat ze daar bij de ondertiteldiensten in Nederland wel jaloers op zijn.
Oh ja, ik heb al verteld dat de opstelling van een voetbalelftal (leuk scrabblewoord) gewoon met een echt stukje kaart gedaan wordt, i.p.v. met de virtuele kaart. Dat gaat ook zo bij het weer. En ook dat wordt met een stokje, niet met de hand dus aangewezen. De Japanse Erwin Krol blijft keurig buiten beeld. De rest van het nieuwsdecor is bij sommige programma’s erg huiselijk en ‘gezellig’.
Spelprogramma’s komen weer een beetje kinderlijk en ‘campy’ over. Veel felle kleuren in het decor vond ik dan wel weer een aardig idee. De typische Manga illustraties zijn alom aanwezig.
Reclames worden vaak bot twee keer achter elkaar afgespeeld. Voor de domme Japanner die de boodschap niet in een keer helemaal door had. Hihi. De decors in reclames zijn erg gestileerd. Te clean en te schoon. Merknamen verschijnen toch wel vaak in een Engels / Romaans geschreven versie, net als bij ons trouwens.
Presentatrices doen erg hun best om onschuldig over te komen. Kleding, blik, gegiechel, alles. Ik zie dat Sasha de Boer nog niet doen. Nu moet ik zeggen dat dat eigenlijk wel voor alle Japanse vrouwen en meisjes geldt. Het zal wel weer de cultuur zijn. Japanners lijken trouwens wel hele nette mensen, maar ze zitten er geen meter mee om overal de meest smerige Manga strips te lezen. Dat is nog een wereld apart.
Iedere ochtend als ik opstond begon er op een van de zenders een kinderprogramma. Dat ging zoals het hoort. Een studio vol met kleuters en peuters, een paar grappig aangeklede presentatoren, veel blije liedjes, teringachtige Tubbies (net zo irritant als die van BNN), lesjes over tanden poetsen met een MEGA tandenborstel waar Rolf Wouters jaloers op zou zijn, en bij dat alles doen alle koters netjes braaf mee. En zo hoort het. Niks geen assertieve eigengereidheid. Normen en waarden! [U merkt het, ik waai rustig met de Nederlandse modewoorden mee hoor]
Erg grappig was het dat er verschrikkelijk veel buitenlandse nieuwsprogramma’s worden uitgezonden. Ik ben wel een beetje gewend aan CNN, BBC news en soms Deutsche Welle, maar het ZDF nieuws, en TVE? Bijzonder irritant is het trouwens dat juist deze uitzendingen NIET ondertiteld, maar overgedubd werden. Heel raar. En hinderlijk onverstaanbaar dus.
Nog raarder was het dat er ’s ochtends gewoon urenlang beelden van typische Belgische of Franse straatbeelden worden uitgezonden, begeleid met klassieke muziek. Geen commentaar, niks. Is heel apart hoor, als Nederlander uit Washington DC naar Vlaamse kroegen staan kijken in het hotel waar de Japanse keizerlijke familie met enige regelmaat haar intrek neemt. Ik heb ineens verschrikkelijk veel zin in een Palmpje. Hebben ze hier helaas niet :’-(
Tot slot nog een leuke opsteker. Toen ik daar was waren de basketball play-offs in de VS bezig. Ik had het al opgegeven om de halve finale serie te volgen, maar tot mijn stomme verbazing werden de wedstrijden integraal en live uitgezonden. Compleet met Japanse presentatoren op het veld in Amerika. Live levert rare tijden op, omdat het tijdsverschil tussen Japan en de Amerikaanse westkust tien uur is, maar daar zat ik niet mee. Apart was dat de Japanners geen commercials in de daarvoor bedoelde spelonderbrekingen (en dat zijn er heel wat bij basketbal) hadden gestopt. Alhoewel, nu werd de tijd gevuld met beelden van het veld. Ik heb al eens uitgelegd dat er van alles IN het stadion gebeurd om de aandacht van de fans vast te houden. En dus was in Japan om de vijf minuten een dansje van de cheer-leaders te zien. En dat zijn me toch een partij lekkere wij….. oops. Sorry. Geen vrouwonvriendelijk taalgebuik hier op de Radiowereld. Doen wij niet aan. Wij zijn een aardige site.
Tijd om de stoppen dus. Ik denk overigens niet dat ik een representatieve indruk gekregen heb van de Japanse tv. In hotels hebben ze maar een kanaaltje of tien en ik kan me niet voorstellen dat er niet meer kanalen zijn in het gigantische grote Japan. Ik heb bijvoorbeeld geen programma’s gezien die ook maar in de verste verte leken op die fragmenten die in Nederland wel eens ziet waarin uiterst sadistische spelletjes gespeeld worden….. Jammer eigenlijk…..
Enfin, een vriendelijke groet uit de hoofdstad van de Verenigde Staten: Washington, DC
Jasper
Uw Vliegende Radiowereldreporter, die voor het gemak erg vaak de tv meeneemt.
