Een tijdje geleden raakte ik in gesprek met een radiocollega. Het onderwerp van gesprek was Jeroen van Inkel en zijn toenmalige middagprogramma bij Radio Veronica. Jeroen stapte destijds met veel tamtam over van Radio 538 naar Radio Veronica. Die tamtam had vooral te maken met het feit dat Radio 538 hem niet zomaar wilde laten gaan. Men hield Jeroen, naar mijn idee terecht, aan het contract dat hij had getekend.
Iets dergelijks hebben we recenter ook met Jack Spijkerman gezien. Men wil weg en de werkgever accepteert dat niet. Gedurende de periode dat ze Jeroen van Inkel nog niet hadden ingelijfd, koos Radio Veronica ervoor om Rob van Someren zolang die uren te laten vullen. Een uitstekende keuze, want deze man weet wat radio maken is.
En die collega van me was dezelfde mening toegedaan, want nadat hij kennis had genomen van het salaris dat Jeroen van Inkel zou mogen opstrijken, riep hij “Laten ze Van Someren dat geld maar geven, die vind ik veel beter”.
Of hij beter is, of slechter, ik zou daar niet echt een antwoord op hebben. Hij is gewoon anders. Net zoals Patrick Kicken weer anders is. Da’s ook iemand die wel eens invaldiensten heeft gedraaid op dezelfde uren, namelijk van 16 tot 19 uur in de middag. En ik was altijd behoorlijk teleurgesteld als ik die uren hoorde, terwijl ik nu met plezier ’s morgens om 06:00 uur in de auto naar dezelfde heer Kicken luister. Zowel hij als Jeroen van Inkel lijken in de ochtend beter tot hun recht te komen dan in de avond. Maar Rob van Someren is wat mij betreft een topper.
De vraag roept werpt zich nu op wat het geheim is van zijn succes. Ik denk eigenlijk dat dit geheim vooral besloten ligt in het feit dat hij zo lekker gewoon is. Hij weet een soort sfeer van “Mannen onder elkaar” te creëren. De sfeer van “na het werk nog even de kroeg in met z’n allen”. De sfeer van “na afloop van de wedstrijd in de kleedkamer of kantine”. Immers, mannen worden volgens de standaard karakterisering geacht vooral te denken aan en praten over sex, voetbal en auto’s. Voeg daarbij de nodige flauwe, schuine moppen toe en voil� .
Ik kan me wel voorstellen dat er ook enkele groepen mensen zijn in deze maatschappij die minder gelukkig zijn met de humor van Rob van Someren. Allochtonen, homo’s en Duitsers komen steevast aan bod bij deze radioshow. Regelmatig hoor ik dingen waarvan ik denk “Dit kun je niet maken”. En dat wordt ook in het programma zelf wel geroepen. Maar Rob van Someren kan het dus wel maken. En da’s op zich al knap. Hij noemt het programma zelf “De moeder der middagshows” en hij krijgt daar denk ik nog gelijk mee ook.
Het is gewoon een formule die aanslaat en die typisch Veronica is. Die omroep was altijd al flink op mannen gericht, hoewel er toch heel wat vrouwen kijken en luisteren. Maar de best scorende programma’s waren toch altijd wel de typische “mannendingen”. In de huidige opzet van het programma kan ik me nauwelijks voorstellen dat Rob ooit deel uitmaakte van het team van de toch wel “brave” Tros. Gek genoeg heb ik me in die tijd nooit zo met de man beziggehouden en was ik vooral een Veronica luisteraar. Nu vind ik ‘m er perfect bij passen. Alsof het altijd zo geweest is…
