Mijn waardering voor het weekblad Weekend stijgt met de week. En dat komt hoofdzakelijk door de hoofdredacteur van het tijdschrift, de heer Marc van der Linden. Hé, hoor ik u denken… Wat een bekende naam…? Is dat niet dezelfde man die we regelmatig in het programma RTL Boulevard achter de tafel zien zitten als royaltydeskundige? Inderdaad, die is het! Deze man werkt naar ik begrijp al een kleine 20 jaar voor het tijdschrift Weekend.
Op zich is dat al opmerkelijk te noemen, want in deze branche is er nogal eens sprake van verschuivingen in de personeelsbestanden. Zo was bijvoorbeeld Evert Santegoeds ooit hoofdredacteur van het blad Story, terwijl hij deze functie nu voor Privé bekleedt. En Ton de Wit was ook ooit de eerste man bij Story, terwijl hij later achter het blad Party zat. Wellicht zegt dit alles overigens meer over Story dan over de andere bladen, maar dit terzijde. Hiermee hebben we wel meteen de vier meest bekende boulevardbladen van Nederland genoemd.
Het gekke is dat ik het blad Weekend in het verleden wel eens heb geclassificeerd als zijnde het ergste in zijn soort. Vraag me niet waarop die mening gebaseerd was, het was slechts een gevoel dat ik kreeg bij het lezen ervan. Die mening heb ik in de afgelopen twee jaar behoorlijk bijgesteld. Natuurlijk houden de roddelbladen, zoals we ze doorgaans noemen, zich allemaal met hetzelfde bezig. Maar lang niet allemaal op dezelfde manier. Wie de artikelen kritisch leest, komt tot de conclusie dat de benadering van de bladen vaak verschilt. En de toonzetting van Weekend bevalt me wel. Maar dat is nog niet het enige. Marc van der Linden zet al sinds geruime tijd zelf een voorwoord in het blad. En wie die stukjes leest, kan haast niet anders dan tot de conclusie komen dat het een vakman is, die weet waar ‘ie het over heeft, die op zeer interege wijze te werk gaat en die bovendien zelf een uiterst sympathiek heerschap blijkt te zijn. Althans, zo doet hij zich in elk geval voorkomen.
Navraag bij bekenden leert mij dat dit beeld ook ontstaat bij zijn optredens in RTL Boulevard. Zelf had ik die indruk ook al, maar dan zijdelings, omdat ik het programma zelden zie. Da’s overigens niet vreemd, gezien het feit dat de televisie bij mij thuis vrijwel nooit aan staat. Slechts het toestel aan het voeteneind van mijn bed doet dienst, maar levert doorgaans alleen halve programmaconsumptie op, gezien het feit dat ik het pas aanzet als ik al op mijn bed lig. En precies rond die tijd is er dan een uitzending van RTL Boulevard, dus echt veel pik ik er niet van op. Maar dat is ook een van de redenen achter het feit dat ik nog steeds (te) veel geld uitgeef aan tijdschriften. Die kan ik gewoon in bed lezen op een tijdstip dat mijzelf het beste bevalt en in mijn eigen tempo. Hoewel, ik heb ontdekt dat de leesmappenmeneer erg teleurgesteld in me is wanneer ik niet braaf op vrijdagochtend de editie van de week ervoor deponeer in het brievenbusje onder mijn flatwoning.
Even een klein voorbeeldje van de wijze waarop Marc van der Linden te werk gaat. In zijn eigen column verhaalt hij regelmatig over de zaken die hem als hoofdredacteur van Weekend overkomen. Onlangs schreef hij over Patty Brard, die eveneens een column voor het weekblad schrijft. La Brard had vooraf laten weten te willen schrijven over Viola Holt. Eh, wie? Ja, precies, de dame die ooit gold als een van de meest succesvolle presentatrices van Nederland en tegenwoordig is afgegleden naar het niveau “Ik wil wel maar niemand wil mij”.
Nu wil het toeval dat Holt ook een rubriekje bijhoudt voor datzelfde Weekend. Dus Marc van der Linden beschreef hoe hij eerst Holt inlichtte over het feit dat Brard zich ten doel had gesteld de persoon Viola Holt aan de kaak te stellen. Lijkt me een correcte manier van werken. En ook de luchtige maar altijd correcte wijze waarop Van der Linden dit beschrijft stemt mij tevreden. Het leest lekker weg en geeft een positief gevoel over het geheel.
De huidige hoofdredacteur van Privé, de heer Evert Santegoeds, werd door mijn moeder ooit “geepekop” genoemd. Als ik zijn foto zie moet ik altijd glimlachend terug denken aan die opmerking. Ook de stukjes tekst van geepekop lees ik geregeld, maar op de één of andere manier mis ik toch iets. Wat dat ‘iets’ precies is, valt moeilijk te omschrijven. Maar kennelijk ben ik niet de enige die gecharmeerd is van de wijze waarop Marc van der Linden zijn werk doet. Hoe anders valt immers te verklaren dat hij al zolang voor hetzelfde bedrijf werkzaam is?
Hoewel de naam van de boulevardbladen in Nederland nog niet zo slecht is als in bijvoorbeeld Duitsland, dragen de vele rechtszaken en noodgedwongen rectificaties niet bepaald bij tot een positief beeld voor de lezers. Maar door de stukjes van Van der Linden in Weekend wordt dat beeld in elk geval op gunstige wijze beïnvloed. Op die manier draagt hij bij een aan stukje kwaliteitsverbetering voor de hele sector, hetgeen respect verdient.
