Simone Angel (eigenlijk Engeln) is een kerstkindje uit de vroege jaren zeventig. Rebels feestbeest als ze was, besloot ze op vakantie in Spanje om te verhuizen naar Londen. Dat was een logische beslissing, want daar kwam alle goede muziek vandaan. Ze werkte zich binnen bij MTV Europe waar ze, zoals het een VJ betaamt, vele uren clips aan mekaar praatte. Daarnaast presenteerde ze verschillende programma’s, waaronder de dagelijkse hitlijst ‘Dial MTV’ en het baanbrekende programma ‘Party Zone waarin Europa kennismaakte met wat toen nog ‘housemuziek’ heette.
Nu is dance heel mainstream, maar indertijd waren The Prodigy en Faithless nog redelijk vage bands waarvan niemand echt begreep wat men ermee aan moest, tenzij je een redelijke portie stimulerende middelen op had. Later werd ‘Party Zone’ meer een interviewprogramma waarin de hele muziekwereld geïnterviewd werd.
Na negen jaar hield ze MTV voor gezien en kwam ze terug op de Nederlandse televisie als presentatrice. Voor Veronica presenteerde ze ‘Countdown’ en voor SBS 6 ‘De Heetste Plekjes’, waarmee de zender de tijden van ‘Patry Zone’ weer probeerde te doen herleven. In 2000 stapte Simone over naar het Duitse RTL-II waar ze in de jury van het Duitse ‘Popstars’ zat. In de jaren ‘90 bracht ze ook nog vier singeltjes uit die in verschillende Europese landen aardige hitjes werden. Een magisch hoogtepuntje is dat Simone vereeuwigd is in de clip van ‘Even Better Than The Real Thing’ van U2.
In 2001 besloot ze met haar partner, de voetballer Andy Hunt (van onder andere Newcastle United) naar Belize te verhuizen om daar een hotel in de jungle te beginnen: Belize Jungle Dome. Belize ligt ten zuidoosten van Mexico en is een stuk jungle half zo groot als Nederland. Het land heeft ongeveer 250.000 inwoners. Na een lastige start (11 september bleek geen handige reisdag voor een tussenstop in de VS dat jaar) en alle andere problemen die te maken hebben met het acclimatiseren in een nieuwe wereld, groeit en bloeit alles nu rondom het hotel. Simone en Andy hebben een zoontje en Simone is in blijde verwachting van een tweede zoontje. 8 december 2005 is ze getrouwd. Daarnaast bewijst Simone dat ze het hart op de goede plek heeft zitten door de ‘Jaden Stichting’ op te richten en zich in te zetten om lokale kinderen naar school te krijgen, en liefst met een boek waaruit ze kunnen leren.
Sinds augustus 2004 houdt ze een weblog bij waarop ze zeer openhartig spreekt over haar leven, en alle geluk en twijfels die te maken hebben van de overgang van de grootste en hipste feesten in Europa naar een trotse moeder (en sinds heel kort echtgenote) in de Midden-Amerikaanse jungle.
– Het klinkt makkelijk: verhuizen naar Londen, een platencontract sluiten en VJ bij MTV worden. Was het dat ook?
Ja en nee eigenlijk. Ik probeerde al sinds mijn 16de een platencontract te krijgen in Londen – met weinig succes. Nou moet ik ook zeggen dat ik alleen maar een cassettebandje had dat ik had opgenomen in mijn slaapkamer en dat ik gewoon buiten op de stoep van de platenmaatschappijen stond. De adressen vond ik op de hoezen van albums. Ik werd nooit binnen gelaten en ik denk ook behoorlijk uitgelachen. Maar ik bleef terugkomen en vertikte het om mijn cassettebandje af te geven aan de receptie.
Ik wilde persé iemand persoonlijk zien en net voor mijn 18de verjaardag werd ik eindelijk binnen gelaten. Ik mocht Tom Watkins ontmoeten – toen nog de manager van Bros en de Pet Shop Boys, later ook van East 17. Met knikkende knieën begon ik hem te vertellen dat ik een hele goede ‘stage presence’ had en dat dat mijn sterkste punt was. Niet zo zeer mijn stem, die redelijk is maar niet echt bijzonder. Tom keek ongeïnteresseerd uit het raam en zei: “Nou, ga dan maar dan maar eens optreden met die grote mond van je”.
Hij gaf me een leeg cola flesje als microfoon en ik moest daar midden in het kantoor tussen alle werkende mensen gaan zingen. Ik schaamde me dood, maar deed net alsof ik heel zelfverzekerd was. Nadat ik mijn liedje een stuk of vijf of zes keer had gezongen – Tom riep er steeds meer mensen bij – keek iedereen elkaar aan en zeiden ze allemaal stuk voor stuk “I say yes” en “I say yes too”. Tom schudde mijn hand en zei “I want to sign you right now…on the spot”. En dat was dat. Ik had mijn platencontract!
Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Elk label in Londen wilde mij nu opeens een ‘publishingdeal’ geven, ook al had ik nog nooit muziek geschreven. Ik kreeg een accountant en een advocaat en snapte niet meer wat er allemaal gebeurde. Er werd van alle kanten geld naar me gegooid en iedereen wilde mij opeens kennen. Ik had zelfs nog nooit een eigen bankrekening gehad en wist bij God niet hoe je al die dingen moest doen.
Rond die tijd belde een castingbureau in Nederland mij ook en vroeg of ik even bij MTV een auditie wilde gaan doen. Zij zochten een Nederlandse veejay en deden in Nederland massa-audities. Aangezien ik in Londen was, kon ik gewoon naar hun kantoor in Londen gaan voor een gesprek en een auditie. Ik was er zeker van dat ik contractueel gezien helemaal geen andere baan meer aan mocht nemen, maar dacht dat het toch handig was om mensen bij MTV te kennen. Dan zouden ze in de toekomst mijn video misschien wel spelen.
Ik ging dus zonder het iemand te vertellen naar het MTV kantoor en deed meteen alsof ik er thuis hoorde. Ik ging er in mijn oude kloffie naartoe, zat met mijn voeten op tafel, kletste met iedereen in het kantoor en probeerde te zorgen dat ik zo veel mogelijk mensen leerde kennen. Ik deed niet echt mijn best om de baan te krijgen. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ik hem dus wel kreeg. Ik werd op een maandag gebeld met het goede nieuws en moest op dinsdag beginnen. Mijn platenlabel vond het allemaal prima en besloot een tijdje te wachten met het uitbrengen van mijn singels zodat het publiek mij ondertussen al kon leren kennen.
– In de ‘Party Zone’ stelde je dance muziek voor aan Europa. Op je blog mijmer je over je bijdrage aan de populariteit van The Prodigy en Faithless. Nederland is je dankbaar. In een recent interview mijmerde zanger Liam Howlett ook terug aan ‘die goeie ouwe tijd met Simone’ Hoe ging dat?
De Prodigy werden na een aantal interviews goede vrienden van me. Waarschijnlijk ook omdat wij ze al serieus namen toen iedereen ze nog uitlachte. Zij werden in het begin niet als ‘cool’ gezien door de meeste media, maar wij wisten meteen al dat ze een superact waren. De jongens van The Prodigy waren in het begin ook erg onzeker en verstopten zich vaak achter mij, helemaal tijdens showbizzfeestjes.
Langzaam is dat natuurlijk veranderd en we weten allemaal dat zij uiteindelijk supersterren zijn geworden. Maar het zijn altijd lieve gewone jongens gebleven en ik vond het bijvoorbeeld ook heel schattig om te zien hoe Keith – “de Firestarter” met zijn felgekleurde haar en piercings – in de lokale supermarkt met oude dametjes van het dorpje stond te kletsen en hoe hij ze met hun boodschapjes hielp. Dat is toch een kant van de Prodigy die niet veel mensen hebben meegemaakt.
– ‘Party Zone’ was een programma van MTV Europe. MTV Amerika had het ‘Headbangers Ball’. Veklaart dat waarom dance vooral is aangeslagen in Europa en rock nog steeds de boventoon voert in de VS?
Naar mijn mening is men in de VS erg zwartwit. Muziek moet dus ook in een van twee categorieën vallen “Black music” of “White (mainstream) music”. Met rap en rock is het duidelijk: rap is “black” en rock is “white” over het algemeen. Maar waar moest men in hemelsnaam dance plaatsen? Ik denk dat dat altijd een grote rol heeft gespeeld.
– Aan welk ander programma op MTV heb je nog goede herinneringen?
‘Simone’s Beach Party’. Dat was de eerste show van MTV Europe die helemaal op lokatie werd gefilmd. MTV had nog geen enkele ervaring met lokatieshows en het was leuk om uit te vinden wat wel en niet werkt. De hele serie werd samengesteld door mijn producer/director en mijzelf, met lokale film crews die vaak geen Engels spraken. Het was ontzettend zwaar, maar ook heel leuk.
‘MTV’s Snowball’. Leuk op pad met professionele snowboarders – lekker gestoord, nogal ‘Jackass’ allemaal. Dat waren hele wilde film shoots.
En natuurlijk de festivals en de ‘MTV Europe Awards’. Hard werken, maar ontzettend veel lol. Natuurlijk zijn de leukste herinneringen die momenten waar het allemaal uit de hand liep.
– Kun je enkele persoonlijke hoogtepunten uit je tv-carrière noemen?
Het publiek “opwarmen” tijdens de MTV Europe Music Award in Rotterdam. Ook al was het alleen maar de warm-up, het was een heel bijzonder moment voor me. Want ik stond daar tegen zo’n vijftigduizend man te kletsen, waaronder zo’n beetje de hele showbizzwereld. Het leukste was dat ik mijn moeder en mijn zus in het publiek ontdekte. Mijn moeder zat tussen Bon Jovi en U2 in. Wij hebben toen met gebarentaal met elkaar gecommuniceerd. Later op die avond hebben The Prodigy mijn moeder één van hun MTV Awards gegeven. Daar is ze erg trots op en hij staat nog altijd bij haar in de woonkamer. Die hele avond is een leuke herinnering.
Verder ben ik trots op bepaalde interviews. Helemaal diegene waar ik de artiest aan het praten kreeg over gevoelige onderwerpen: James Brown over zijn tijd in de gevangenis. Snoop Dog over de moord op Tupak en Aphex Twin over het feit dat zijn moeder de dood van oudere broer nooit kon aantvaarden en zij hem toen heeft opgevoed alsof hij zijn dode broer was. Freaky stuff allemaal.
Oh, en ik vind het wel stoer dat ik Snoop Dogg bij het poolen heb verslagen.
– Zijn er naast die hoogtepunten ook nog dieptepunten die je niet verdrongen hebt?
Het verlaten van MTV was erg pijnlijk. Ik raakte in een soort van identiteitscrisis. Jaren lang was ik ‘Simone van MTV’. Nu was ik gewoon ‘Simone’ en wie was dat nou eigenlijk? Ik was erg in de war en had ook het gevoel dat ik mijn familie was verloren. MTV was in die 8 jaar tijd een soort familie geworden voor me, helemaal omdat mijn eigen familie in een ander land woonde. Het was een moeilijke periode, ook al was ik al jaren van plan om bij MTV weg te gaan. Ik was niet voorbereid op de realiteit van die beslissing.
– Op tv zag de ‘Party Zone’ er altijd als een groot feest uit. Hoe ging dat achter de schermen? Was het een groot Sodom en Gomorra van sex, drugs en dance, of viel dat allemaal wel mee?
Haha. Dat moet ik weer met een ja en nee beantwoorden. Het meeste wat je op televisie zag werd ’s ochtend opgenomen, maar ik deed altijd alsof het ’s avonds laat was en danste door de studio. Maar ik was in die tijd ook een behoorlijk feestbeest en heb met mijn collega’s en verschillende artiesten vaak de meest bizarre stunten uitgehaald.
Het aparte was dat hoe meer ik het beest uit hing, hoe meer ik ervoor werd beloond. Ik geloof dat men het nogal rock & roll vond wanneer ik me misdroeg. Vandaar dat veel artiesten ook nooit volwassen worden, je wordt er namelijk continu voor beloond als je geen verantwoording neemt voor je acties. Alles wordt voor je geregeld, het enige wat jij moet doen is – met of zonder kater – je bed uitstappen en je van A naar B verplaatsen, waar je weer het podium op klimt – na een aantal shots whisky, of wat dan ook – en je weer van voren af aan begint. Ik denk dat ik ooit nog eens een boek ga schrijven over die tijd. Ik zal het dan zeker “Sex & Drug & MTV” gaan noemen.
