Een aantal jaren geleden werd door de NCRV een jeugdserie uitgezonden onder de naam Kanaal 13. Het verhaal speelde zich af in en rond de studio van een kleine radiozender. De omroep zelf kwam weliswaar nauwelijks aan de orde, maar toch, het gegeven was er. Dat de mogelijkheden van een dergelijk scenario door de grote soapproducenten nog niet zijn ontdekt, is mij een raadsel. Want als ik zo eens de week overdenk, kom ik tot de conclusie dat er binnen een lokale omroep doorgaans meer gebeurt dan in de wekelijkse afleveringen van onze drie (nog wel!) nationale soaps bij elkaar.
Ik herinner me nog de laatste uitzending van een in 1990 ter ziele gegaan station in deze regio. Als eerbetoon aan negen jaar lokale radio en tv werd voormalig programmaleider Paul Coopmans uitgenodigd een historisch overzicht samen te stellen. ,,De geschiedenis van de lokale omroep kenmerkt zich doorgaans door bevlogenheid en een structureel tekort aan financiële middelen. Ruzies zijn er soms dagelijks”. Zo luidde de tekst in het door Paul vervaardigde radiodocument. Ik heb het hier nog ergens op cassette staan. Wat van minidisc hadden we toen nog niet gehoord. Maar die laatste woorden… Ruzie is er soms dagelijks… Paul had akelig gelijk.
En wie denkt dat het aan zijn eigen organisatie ligt, heeft het mis. Voor wie het nog niet wist: De lokale omroep in Nederland is per definitie een goede voedingsbodem voor onderlinge meningsverschillen en machtsstrijd. Niet voor niets wordt een leider van zo’n club vaak honend lijder genoemd. Vroeger dacht ik ook altijd dat we wellicht zelf iets fout deden. En ongetwijfeld doen we dat ook, want de perfecte mensen (dus ook de perfecte leider) moet nog worden gekweekt. Maar in de loop der jaren ben ik bij verschillende omroepen in de regio te gast geweest en steeds weer ontdekte ik dat het allemaal een pot nat is wat ruzie betreft. Je hoeft maar een halfuurtje in zo’n studio te zitten en je hoort meer dan je zou willen horen op dat gebied.
Wat bracht mij de afgelopen week zoal? Een meningsverschil over een programma rond de kerstdagen. Zo van ,,dat is mijn programma en nu pikt hij mijn zendtijd in”. Vervolgens een knallende ruzie tussen twee medewerkers, waarbij als vanzelf de organisatie betrokken werd. Bij dit laatste speelt vooral het feit dat binnen onze club de nodige vriendschappen zijn ontstaan, met alle gevolgen van dien, een grote rol. Overigens niets onmenselijks. Ruzie tussen twee mensen is heel gewoon en zo nu en dan zelfs nodig voor het verbeteren van een relatie tussen twee mensen, heb ik me deze week laten vertellen. Of dat echt waar is, weet ik overigens niet. Maar het zal wel. Overigens moet gezegd worden dat genoemde ruzie op volwassen wijze is bijgelegd, na zo ’n anderhalf uur praten.
Vervolgens was er het afscheid van een medewerker. Een feit dat ik betreurde, want het is nooit leuk een goede kracht te verliezen. Maar ja, als je voor het uitoefenen van je hobby opeens niet 15 kilometer maar 75 kilometer moet reizen, kan ik me de beslissing voorstellen. Niettemin zorgde het vertrek voor heel wat traantjes bij een achterblijver. Ook alweer tekenend voor de hechte band die collega’s in zo’n organisatie kunnen opbouwen in slechts enkele maanden tijd. Maar toch weer een heel bedrukte sfeer meteen, hetgeen de kwaliteit van de programma’s op dat moment ongetwijfeld niet ten goede komt. En natuurlijk was er nog meer te melden, maar niet alles lijkt me vermeldenswaardig in deze column.
Wie nu de nodige vraagtekens plaatst bij het functioneren van onze organisatie, moet ik onmiddellijk terecht wijzen. Het feit dat veel medewerkers, die ooit de omroep verlieten omdat zij niet meer in staat waren hun medewerking te verlenen door wijzigingen in de persoonlijke situatie, doen hun uiterste best om weer tijd voor ons te vinden. Mensen die meenden dat het gras groener was bij andere omroepen, keerden na verloop van tijd terug op het oude honk. Toch bepaald geen tekenen van wanorde binnen onze club. Behalve kennelijk voor die ene presentator, die zichzelf als overbodig is gaan zien. Hij maakt programma’s voor een specifieke doelgroep in muziek. Programma’s die zeer populair zijn en steeds meer aanhang krijgen. Logisch dus dat wij de uren voor die doelgroep iets hebben uitgebreid. Weg medewerker, want nu is hij niet meer ‘exclusief’. Tsja…
Zoals ik aan het begin van dit verhaal al concludeerde, is er alle reden voor soapschrijvers zich eens te verdiepen in het medium lokale radio. Wellicht zou zo’n schrijver eens een tijdje moeten meedraaien bij een lokale zender. Het levert volgens mij prachtige scenario’s op voor heel wat uurtjes televisievermaak. Het zou wellicht de eerste dagelijks Nederlandse soap worden die ik wél volg. Al was het alleen maar om er iets van te leren. Hoewel, al met al denk ik nog steeds dat ons bestuur het zo slecht niet doet. Zeker niet wanneer ik deze week de krant opensla en lees hoe de voorzitter van een naburig radiostation dreigt een medewerker te schorsen als hij zich nog eenmaal negatief uitlaat over de organisatie. Tsja, je maakt wat mee…
Raimond Bos
presentator@hotmail.com
