Flexibiliteit, stressbestendigheid, geen 8-17 mentaliteit… Het zijn standaard begrippen die tegenwoordig in veel personeelsadvertenties voorkomen. Wie denkt dat het alleen bij hem of haar op de zaak regelmatig een chaos is, heeft het mis. Overal is het tegenwoordig flink aanpoten en groeit het werk menigeen boven het hoofd. De genoemde eigenschappen zijn dan bepaald geen overbodige luxe. En laat ik nou toevallig net over die eigenschappen beschikken. Wel zo handig, anno 2002.
Sterker nog, ik durf te stellen dat weinigen mij nadoen wat ik regelmatig presteer op het gebied van tijdsdruk, veelzijdigheid en organisatievermogen. Ongetwijfeld zal een deel der natie nu vertwijfeld denken: ,,Wat een opschepper”. Maar ik denk dat iedereen tot dezelfde conclusie zou komen, wanneer men had kunnen meebeleven hoe voor mij de afgelopen 48 uur eruit zagen. Om u een kleine indruk te geven van mijn, geheel bij vol bewustzijn geplande, dagindeling, hier een korte schets.
Woensdagavond. In het stadskantoor vindt een bijeenkomst plaats voor bewoners van een drietal verkeerswegen in deze gemeente. De wegen moeten volgend jaar op de schop en de bewoners mogen meepraten over het verloop van het project. Ik ben erbij om een artikel te schrijven voor de plaatselijke krant. De bijeenkomst start om 19:30 uur en duurt tot iets na 22:00 uur. Aansluitend keer ik huiswaarts en worstel me door een berg e-mails. Intussen stel ik een deel van de playlist samen voor de uitzending van zaterdag.
Donderdagochtend. Zoals elke werkdag maak ik twee uur lang het programma “Koffieradio”. Ik begin met het opnemen van het tweede uur, tussen 09:00 en 10:00 uur. Aansluitend doe ik het eerste uur live tussen 10:00 en 11:00 uur. De computer zorgt ervoor dat het eerder opgenomen tweede uur daarna wordt gestart. Intussen kan ik me dan bezig houden met het interviewen van Guus Meeuwis, die net een nieuw album uit heeft gebracht. Intussen blijft de telefoon in de studio rinkelen. Om de een of andere manier wil iedereen me kennelijk spreken. Ook een adverteerder. Of ik even snel een extra commercial voor ‘m wil inspreken, want hij heeft een actie lopen. ,,Ja hoor, komt goed”.
Die middag even snel wat broodjes naar binnen proppen, om me vervolgens opnieuw bezig te kunnen houden met de geplande uitzending van zaterdag. Dat wordt een zes uur durende impressie van de Open Monumentendag. We werken met drie omroepen samen en ik doe voor onze omroep de centrale coördinatie en de contacten met de andere teams. Kort gezegd: ik moet heel veel telefoontjes plegen. Met onze eigen mensen, met de deskundigen van de monumenten en met de andere omroepen. Intussen stel ik een format samen en zet ik alle relevante gegevens in de computer. Via e-mail verspreidt ik alles.
Bijna avond. Eten… Oh ja, verrek. Nog niets gegeten. Hmmm, nu geen tijd meer voor. Ik moet naar de studio om apparatuur op te halen en die vervolgens aan te sluiten in de raadzaal van het stadskantoor. Er is immers raadsvergadering vanavond. 19:00 uur spoed ik me naar de studio om de benodigde koffer op te halen. Wat is dat? Geen hoofdtelefoon beschikbaar? Dan maar een reserve-exemplaar gepakt. Tien minuten later ren ik de trappen op in het stadskantoor. Snel de boel opstellen, inpluggen en testen. Dan weer snel terug naar de studio, want ik moet de vergadering meeschrijven voor de krant. Weer eens telefoon voor mij. Of ik even een spotje wil inspreken voor een benefietconcert. Moet morgenochtend al draaien. ,,Ja hoor, regel ik wel even”.
De raadsvergadering blijkt, geheel naar Beverwijks gebruik, weer eens ruim drie en een half uur te duren. Veel later dan gehoopt begeef ik me naar mijn auto. Naar huis? Welnee, eerst nog twee brieven posten bij medewerkers die zaterdag ingeroosterd staan maar geen e-mail hebben. Allebei in een andere gemeente, allebei een andere kant op. En waar zit nou toch die brievenbus bij deze mensen? Nou ja, dan maar voor de deur gelegd. Ze wonen toch op de eerste verdieping van een portiekwoning, dus wegwaaien zal mijn document vast niet. Nu naar huis, eten koken. Jawel, om 00:10 uur sta ik doodleuk mijn tarli met kip te bereiden. Je moet wat, nietwaar?
Vrijdagochtend. Dit slaat denk ik alles. Eerst weer mijn twee uur koffieradio. Maar dan anders dan gebruikelijk. Wederom neem ik het tweede uur als eerste op, maar ditmaal in twee stukken. Daar heb ik een bedoeling mee. Ik moet nog een spotje inspreken, weet u nog? En dan moet op dezelfde apparatuur gebeuren, bij gebrek aan een aparte opnameruimte. Het eerste deel van het tweede uur (volgt u me nog?) draai ik via de pc. Dat geeft me de gelegenheid de studio los te koppelen en mijn opname te maken. Dan snel terugpluggen, live één precies passende aankondiging doen en vervolgens het tweede deel vanaf de studiospeler draaien. Zo heb ik dan de pc weer vrij, om er het spotje in te zetten.
Ingewikkeld? Welnee. Intussen ben ik in kamer 2 doodleuk bezig een programma voor die avond over te zetten van het ene MD-schijfje naar het andere. Iemand was zo handig om twee losse schijfjes aan te leveren in plaats van één complete. En we hebben maar één speler gereserveerd voor dat programma en niemand om tussentijds te wisselen. Okee, ook weer gedaan. Plotseling een angstige kreet: er zijn geen koffiefilters meer! Of ik even nieuwe wil halen. Ik doe immers de inkoop. Sorry, geen tijd voor. Ik wil ook nog lunchen! Of was het nou ontbijten? Ik heb nog niets gegeten vandaag… Gelukkig vind ik iemand die voor mij naar de groothandel kan gaan.
Vergadering… Oh ja, da’s waar ook. Morgen vergadering met vijf programmamakers. Hoewel? Ik heb ze nog niet allemaal kunnen bereiken. Gelukkig belt één van hen spontaan zelf naar de studio, dat scheelt alweer. Twee telefoontjes van de krant tussendoor. Of ik komend weekend even zes evenementen wil bezoeken voor het maken van artikelen. ,,Tuurlijk, doen we”. Ik realiseer me dat ik met vier verschillende dingen tegelijk bezig ben. Controle… Heb ik nou niets vergeten te regelen voor morgen? Even snel twee mensen bellen om dingen kort te sluiten. Playlist en cd-stapel controleren… Hmm, dat moet dan vanavond maar. Geen tijd meer, zelfs niet voor lunch. Een snelle roomsoes als traktatie voor een verjaardag is mijn enige voedsel vandaag.
Het is 12:15 als ik thuis kom om even snel mijn kostuum te completeren. Stropdas om, colbert aan en hop, weer de auto in. Ik ben immers ook nog taxichauffeur op vrijdag dus moet ik nu echt richting centrale. Om 12:45 zit ik in de zilvergrijze mercedes. En een heerlijk gevoel van rust overkomt me. Geweldig! Ik ben op mijn werk! Eindelijk rust… De komende negen uur hoef ik niets anders te doen dan rondrijden in een prettige wagen, die ik mezelf voorlopig niet kan veroorloven en mensen van het ene punt naar het andere punt brengen. En af en toe wat telefoontjes aannemen. Want dat gaat gewoon door. Het schrijven van die column, dat moet dan vanavond maar even na de dienst. Wel wat laat, maar het kan even niet anders…
