NOS Journaalveteraan Gijs Wanders presenteerde in de jaren tachtig de beelden van de gifgasaanvallen in Irak. Deze week zal hij voor het eerst zelf naar de regio afreizen om te zien hoe het verhaal achter de beelden er ruim twintig jaar later uitziet. In Irak zal hij ook een training presentatietechnieken geven aan televisiepresentatoren.
“De journaalbeelden over Halabja zal ik niet snel vergeten”
Gijs Wanders vertrok onlangs naar Iraaks Koerdistan. Hij gaat hier heen om televisiepresentatoren te trainen, presentatietechnieken te leren, maar is ook nieuwsgierig naar de ontwikkelingen in de regio sinds zijn hoogtij dagen als nieuwslezer van het NOS Journaal. In Irak wordt hard gewerkt om het medialandschap op te bouwen.
Nederlandse organisaties, zoals Independent Media Centre in Kurdistan (IMCK) en haar partner Press Now, helpen hierbij. Toen hij gevraagd werd als trainer presentatietechnieken door het IMCK hoefde hij dan ook niet lang na te denken. Press Now vroeg Wanders voor deze gelegenheid terplekke een dagboek bij te houden. Kort voor vertrek deelt hij zijn verwachtingen.
“Wat me te binnen schiet als ik denk aan de regio, zijn beelden uit de tijd van Saddam Hoessein. Vooral de schrijnende beelden. Ellende, verdriet, gifgas. Ik kan me nog herinneren dat ik op het journaal een item presenteerde over Koerden die wilden vluchten naar Turkije. Ze werden niet binnengelaten, en moesten in de vrieskou buiten bivakkeren.
Een dramatisch beeld dat ik niet snel zal vergeten. Maar ik heb geen voorstelling van de huidige situatie, ik laat me verrassen. Het schijnt er erg mooi te zijn. Ik meen me te herinneren dat Koerden een heel vastberaden volk zijn, dus ik stel me voor dat ze daar nu hard aan hun eigen ontwikkeling werken, en gretig zijn om te leren. Als ik daar een bijdrage aan kan leveren, doe ik dat graag.
Om eerlijk te zijn heb ik totaal geen verwachtingen van de training die ik ga geven. Anders valt het misschien tegen. Je bent natuurlijk geneigd om met al je kennis en ervaring daar vol enthousiasme aan het werk te gaan, maar het kan best zijn dat ik mijn tempo weer moet bijstellen.
Eerst moet ik de mensen leren kennen. Wie zijn die presentatoren? Waarom hebben ze voor dit vak gekozen? Wat was hun reden om naar de training te komen? Wat me wel lastig lijkt, is de vertaalslag die je moet maken. Je praat met mensen uit een hele andere cultuur, en ook niet in elkaars eigen taal maar in het Engels.
Misschien staan ze wel heel anders tegenover journalistiek dan dat ik er zelf tegenaan kijk. Hoe kun je er dan voor zorgen dat elkaar echt goed begrijpt? Het is in het Nederlands al moeilijk om dat wat je wilt leren over te brengen, dus dit lijkt me nog een stuk lastiger. We zullen zien!” [Radiowereld.NL]
