Morrissey gaf maandag in de Heineken Music Hall zijn eerste soloconcert in Amsterdam. Hij poetste de herinnering aan eerdere ‘vreselijke’ concerten weg.
Morrissey gaf maandagavond in de Heineken Music Hall zijn eerste soloconcert in Amsterdam. De 46-jarige zanger speelde in 1984 met zijn band The Smiths in de hoofdstedelijke popzaal Paradiso en in de jaren negentig was hij alleen in Tilburg en Utrecht. Hij noemde zijn Nederlandse concerten uit de jaren tachtig en negentig onlangs in interviews ‘verschrikkelijk’. Maandag poetste Morrissey die herinnering weg.
“De zaal is vol vanavond. Het regent vast buiten.” Zo begroette Morrissey de uitverkochte Heineken Music Hall. ‘Cynisme’ is het woord dat al meer dan twintig jaar als een rode draad door de songs van de zanger loopt. In de jaren tachtig werd hij met de band The Smiths razend populair. De poëtische en soms ook absurde teksten van Stephen Patrick Morrissey vormden een aanstekelijke combinatie met de melodieuze gitaarlijnen van Johnny Marr.
Solo verging het de zanger na het uiteenvallen van de band in 1987 vak minder, maar twee jaar terug kwam Morrissey sterk terug met het album ‘You are the quarry’. De single ‘Irish blood, English heart’ van dat album werd in de Heineken Music Hall opvallend genoeg met evenveel enthousiasme ontvangen als de handvol Smiths-nummers die de revue passeerden.
Wel stond de avond vooral in het teken van Morrissey’s solocarrière. “Want het leven gaat door”, mompelde de zanger na het opvoeren van de Smiths-klassieker ‘Girlfriend in a coma’. De zanger speelde met zijn vijfkoppige band vooral werk van het onlangs verschenen album ‘Ringleader of the tormentors’, dat werd geproduceerd door David Bowie-producer Toni Visconti. Het voornamelijk uit mannen van middelbare leeftijd bestaande publiek zong het hele repertoire van zijn jeugdheld uit volle borst mee.
Toch rommelden de voegen van de Heineken Music Hall het meest toen de gotische gitaarriff van ‘How soon is now?’ van The Smiths aan het einde van de set werd ingezet, gevolgd door de cover ‘A song from under the floor boards’ van generatiegenoten Magazine. De eeuwig somber kijkende zanger zocht met een lichte glimlach op het gezicht de kleedkamer weer op.
[Novum]
