Ellen ten Damme wil niet meer op de foto. “Ik haat het eigenlijk om in beeld te zijn”, bekent ze. “Ik heb er genoeg van mijn gezicht overal terug te zien.”
Ellen ten Damme wil niet meer op de foto. “Ik haat het eigenlijk om in beeld te zijn”, bekent de zangeres. “Ik heb er genoeg van mijn gezicht overal terug te zien.” Spelen wil ze, muziek maken. Op de poster van haar theatertoer ‘Von Kopf bis Fuss’ ontbreekt het mooie gezicht van de 39-jarige artieste dan ook.
Voor de hoes van haar nieuwe album ‘Impossible girl’ poseerde ze wel. “Dat had van mij ook niet gehoeven”, zegt ze stellig, “maar de platenmaatschappij was daar niet blij mee.” Haar privéleven is haar heilig, zo ontdekte ze toen er twee jaar geleden borstkanker bij haar werd geconstateerd. “Ik vond al die aandacht verschrikkelijk. Daar zat ik echt niet op te wachten.”
Dat verlangen naar privacy en onzichtbaarheid klinkt misschien vreemd voor iemand die zich lange tijd liet volgen door een camera. Op 19 april verschijnt een documentaire van Rob Hodselmans, waarin de artieste zowel op het podium als in haar dagelijkse leven te zien is. “Het is heel moeilijk om iemand toe te laten in je privéleven”, verklaart Ten Damme. “Op een gegeven moment heb ik hem weggestuurd, het werd me te intiem.”
Liever uit ze zich via haar muziek. Haar derde studioalbum ‘Impossible girl’, dat sinds maandag in de winkel ligt, heeft een ouderwets geluid. “Het is warme, sfeervolle, ouderwetse muziek.” Anders dan op haar vorige album ‘I am here’, hield zij de arrangementen simpel. “De liedjes kun je zien als back to basics”, legt Ten Damme uit. “Geen overbodige franjes en gedoe.”
De muzikante toert nog het hele jaar door het land met haar combinatie van eigen materiaal en Duitse klassiekers van onder anderen Marlene Dietrich en Kurt Weill. Dat Nederlanders nog steeds met scheve ogen naar Duitsland zouden kijken, ziet zij niet terug in haar publiek. “Maar je kunt wel zeggen dat ik het Duitse culturele erfgoed van de jaren dertig promoot.”
[Novum]
