Dat Ivo Niehe zich in het theater laat begeleiden door vrouwelijke muzikanten, is geen toeval. “Ik werk bij de televisie ook bijna alleen maar met vrouwen.”
Dat Ivo Niehe zich bij zijn theatershows laat begeleiden door uitsluitend vrouwelijke muzikanten, is geen toeval. De bekendste Nederlandse televisie-interviewer kan nu eenmaal beter overweg met vrouwen dan met mannen. “Ik werk bij de televisie ook bijna alleen maar met vrouwen”, vertelt hij aan Novum Nieuws.
Zijn All Female Band staat echter niet open voor iedere willekeurige vrouw met een goed gevoel voor ritme. “Ze zijn ook wel uitgekozen op hun fysieke kwaliteiten, hoor”, zegt Niehe glunderend. “Ze moeten er wel lekker uitzien. Zo gauw er één met een pukkel op de repetities verschijnt, wordt ze naar huis gestuurd. Heel oppervlakkig, maar zo moet het leven ook zijn af en toe.”
De 61-jarige presentator, die onlangs begon aan het 27e seizoen van zijn Tros TV Show, speelt momenteel try-outs van zijn derde toneelvoorstelling. Met ‘Op zoek naar het goede gevoel’ reist hij nog tot half maart langs de theaters. Een hobby zal hij het niet meer noemen. “Je kunt het wel eeuwig als een grap blijven zien, maar als er zo veel mensen op afkomen, dan wordt het toch wel iets serieuzer”, stelt hij.
De show is het best te omschrijven als multimediaal cabaret, waarin hij persoonlijke verhalen en liedjes afwisselt met videobeelden, die op een groot scherm worden afgespeeld. “Het is hoofdzakelijk een voorstelling met veel verhalen en veel emotie”, legt Niehe uit. “Er zit een moment in dat ik iets vertel over mijn vader en een lied zing over dementie, wat mensen blijkbaar heel erg herkennen. Vorige week in Den Haag moesten we echt even stoppen omdat mensen zo verschrikkelijk begonnen te huilen.”
Met het succes dat Niehe nu in het theater heeft, komt een jeugddroom van de televisieveteraan uit. “Ik had inderdaad graag mijn hele leven muzikant willen zijn of musicus zelfs, dat is nog een etage hoger, maar ik had daar toch echt gewoon het talent niet voor”, vertelt hij. “Dus ik ben blij dat ik de cirkel van mijn leven toch nog een beetje rond kan maken door nu wel vooral te zingen en te spelen.”
Dat hij nu eens zelf in de spotlights staat, bevalt Niehe eveneens. “Het voelt als een soort bevrijding dat ik nu niet via anderen communiceer. Je hebt toch in zestig intensieve levensjaren aardig wat opgebouwd aan gevoel over hoe deze wereld in elkaar zit, en hoe hij eruit zou moeten zien. Dat kan ik nu eindelijk eens een beetje kwijt.” Ook morele en politieke vraagstukken schuwt hij niet. “Het is hier en daar redelijk pittig, maar het zijn dingen die ik eindelijk eens wilde vertellen en die met de intimiteit van het theater makkelijker gaan dan op televisie.”
De thematiek omvat grofweg het hele menselijke bestaan. “De rode draad is dat de heer mij van boven belt en zegt: ‘De schepping is mislukt. Het is een te ambitieus project geworden. Ik overweeg om de zaak op te blazen’. Hij heeft mij uitgekozen om dat wereldkundig te maken omdat ik zo veel talen spreek. Dan vraag ik de heer anderhalf uur de tijd om aan hem te laten zien dat het leven best mooie kanten heeft. Of dat lukt, hoor je aan het einde van de voorstelling. Naar gelang de sfeer in de zaal, wordt het een drama of heel vrolijk.”
[Novum]
