Ze kwam decennia geleden naar Nederland, maar Lulu Wang schrijft nu pas over haar nieuwe vaderland. “Al die jaren vond ik dat ik geen recht van spreken had”.
Ze kwam ruim twintig jaar geleden naar Nederland, maar Lulu Wang waagt zich nu pas aan een boek over haar nieuwe vaderland. Hoewel ze pas enkele tientallen pagina’s heeft geschreven, is de Chinese romancière van plan om haar ervaringen in Nederland in een drieluik te verwerken. “Ik heb vele jaren nodig gehad om de juiste toon te vinden”, vertelt ze.
Pas na acht boeken waarin de Chinese cultuur en geschiedenis centraal staan, voelde de schrijfster zich zelfverzekerd genoeg om zich te wagen aan Nederland. “Al die jaren vond ik dat ik geen recht van spreken had”, legt ze uit. “Sowieso vindt niemand het leuk als er aanmerkingen worden gemaakt op het eigen land, maar het is heel menselijk om elkaar verkeerd te begrijpen. We leven allemaal in onze eigen gedachtepatronen.”
In haar nieuwste roman, waarvan Wang nog geen titel of publicatiedatum durft te noemen, komen vooral cultuurverschillen aan bod. Positieve en fijne ervaringen voeren daarbij volgens de 47-jarige auteur de boventoon. “Toen ik net naar Nederland was gekomen, ging ik naar een restaurant. Ik zag veel tortelduifjes. Ze deden zo verliefd tegen elkaar, zelfs opa’s en oma’s. Ik vond dat toen een beetje pervers, maar later juist heel mooi. Mensen hier halen het beste uit hun leven, ook al zijn ze oud en lelijk.”
De tafelmanieren van haar nieuwe landgenoten bevielen Wang echter heel wat minder. “Als je gegeten hebt, mag je niet boeren, want dat is een lichaamsgeluid”, zegt ze. “Maar een man aan een tafeltje achter mij snoot zo hard zijn neus, het leek wel een klarinet. Dat is ook een lichaamsgeluid, maar dat mag dan weer wel.” Die schijnbaar willekeurige mores grijpt de schrijfster aan om aan te tonen dat onbegrip vaak voortkomt uit onwetendheid. “Het bepalen wie barbaar is en wie niet, is cultureel bepaald.”
Haar nieuwe thema brengt ook een nieuwe beeldtaal met zich mee. De lyrische stijl om welke Wang bekendstaat, die haar zowel lof als kritiek opleverde, zegt ze in haar trilogie over Nederland te verruilen voor een ‘heel Hollandse, nuchtere, sobere stijl’. De natuur, die haar in China oneindig inspireerde, liet haar in Nederland in de steek. “Soms voel ik me schuldig dat ik niet lyrisch kan worden over het landschap”, stelt ze.
Fans van boeken als ‘Het tedere kind’, ‘Seringendroom’ en ‘Het lelietheater’, waarvoor Wang in 1998 het Gouden Ezelsoor kreeg, hoeven niet te wanhopen. Hoewel Wang drie boeken over Nederland hoopt te schrijven, zullen die waarschijnlijk niet direct op elkaar volgen. “Misschien komt er tussendoor weer een boek over China.”
[Novum]
