Pearl Jam trad donderdagavond op in een volgepakt Ahoy. De band bestaat bijna twintig jaar, maar liet zien de houdbaarheidsdatum nog lang niet te zijn genaderd.
Pearl Jam trad donderdagavond op in een volgepakt Ahoy. De band uit Seattle bestaat al bijna twintig jaar, maar liet in Rotterdam zien de houdbaarheidsdatum nog lang niet te zijn genaderd. De Amerikanen trakteerden het publiek op een meer dan twee uur durende indrukwekkende show.
“Blij om hier weer te zijn”, is het eerste dat zanger Eddie Vedder donderdagavond het publiek in Ahoy het publiek toevertrouwt. Na zestien jaar is hij met zijn band terug in Ahoy. In 1993, drie jaar na de oprichting, gaf Pearl Jam ook al twee avonden acte de présence in de Rotterdamse evenementenhal. Toen was Vedder 28 jaar oud, inmiddels is hij -net als zijn bandleden- de veertig ruim gepasseerd.
Nee, de zanger laat zich niet meer van meters hoog in het publiek vallen, zoals in 1992 op Pinkpop. En ook de andere muzikanten laten echte uitspattingen achterwege. Maar wie denkt dat de sleet erop zit bij de Amerikanen, heeft het mis. Vanaf het eerste nummer, ‘Elderly woman behind a counter in a small town’, heeft Pearl Jam Rotterdam stevig in de houdgreep. De grungedinosaurus is in topvorm.
Stevige publieksfavorieten als ‘Animal’, ‘Why go’ en ‘Even flow’ worden afgewisseld met meer ingetogen nummers als ‘Nothingman’ en ‘Wishlist’ (zeer fraai uitgevoerd). Natuurlijk is er ook nieuw materiaal. In september komt ‘Backspacer’ uit: alweer het negende studioalbum van de band. Single ‘The Fixer’ en het snelle ‘Got some’, een nummer dat zelfs wat verre wave-invloeden herbergt, maken duidelijk dat Pearl Jam weer een iets melodieuzere richting inslaat.
Tijdens de klassiekers ‘Black’ en ‘Alive’, beide van debuutalbum Ten (1991), gaan de mobieltjes massaal de lucht in. Pearl Jam, dat dit jaar maar vier Europese steden aandoet, heeft er zin in en straalt dat uit. Vedder danst soms zelfs over het podium, terwijl gitaarvirtuoos Mike McCready er naar lieve lust op los soleert.
De band speelt al bijna anderhalf uur als Vedder zegt dat ‘er nog helemaal geen reden is om er mee op te houden’. De Amerikanen pakken uit met nog twee blokken met toegiften, waarin ook de covers ‘You’ve got to hide your love away’ (The Beatles) en ‘Love reign o’er me’ (The Who) worden gespeeld. Tijdens het allerlaatste nummer, ‘Yellow ledbetter’, gaan de lichten van Ahoy al aan. Dan is mooi te zien dat op de tribunes niemand op zijn stoeltje is blijven zitten. Iedereen staat en deint mee op de laatste klanken van een indrukwekkende avond.
[Novum]
