Op de laatste vrijdag van de maand april was ik te gast bij Wilfred Genee op BNR nieuwsradio. Hij doet daar ‘s middags een live radioshow vanaf de hoogste verdieping van het Hilton hotel aan de haven van Amsterdam, met prachtig uitzicht over de hoofdstad. Ik kwam daar even praten over de podcasts die ik doe en of ik het radiomaken mis.
Als je wil weten wat ik bij Wilfred gezegd heb moet je de podcast maar even checken; veel interessanter vind ik het om met je te delen wat me daar opviel en wat jij als radiomaker of radiofan er wellicht van kunt opsteken.
Allereerst is de locatie natuurlijk top. Alhoewel ik moet zeggen dat de (voornamelijk buitenlandse) bezoekers van de Sky Lounge bar waar de locatieshow plaatsvindt weinig oog voor de liveuitzending hadden (‘is this some kind of talkradio here?‘). Sowieso ligt de tijd dat mensen warm liepen voor een locatie-uitzending van radio en zelfs televisie ver achter ons. Maar de sfeer daar levert duidelijk een plus op voor het energieke radioprogramma.
Wat ik goed vond is dat, naast de broodnodige BNR branding die niet te missen was, overal op de tafels een A4’tje lag waarop voor bezoekers precies te zien was wie en wat er te gast was die middag en hoe laat. Hoe vaak ik niet bij een locatie-uitzending in het verleden zelf moest uitleggen, tussen de bedrijven door, wat we daar aan het doen waren aan voorbijgangers. En dat ze vooral even moesten blijven hangen voor een liveoptreden of gast. Slim om dat gewoon neer te leggen of op te hangen.
Paul de Munnik (de ex-wederhelft van Thomas Acda) was Wilfred’s sidekick voor de middag en zong ook wat nummers met gitaar tussendoor voor een handjevol bezoekers. Maar dat deerde hem niet om (met zijn ogen dicht) toch de beste performance die hij kon te geven, met in het achterhoofd natuurlijk de duizenden luisteraars. Ook profi. Geen gezeur van ‘er is bijna geen publiek, dus ik zing niet’ waar buitenlandse sterren nog wel eens last van hebben.
Ook slim: als de reclame on-air loopt draait een deejay ter plekke wat clubmuziek, iets wat ik ook niet vaak eerder gezien / gehoord heb bij een locatieshow. Meestal komen gewoon keihard de tot-over-de-top-gecomprimeerde-en-dus-uiterste-harde commercials uit de speakers, die het toch al niet zo in grote getalen aanwezige publiek vaak wegjagen.
Waarschijnlijk een afspraak met de eigenaar van de locatie, of met de sponsor van de show. Maar ook weer slim! Er is weer gedacht vanuit de eventuele bezoekers en wat het oplevert aan extra sfeer. Waarschijnlijk een idee wat Wilfred kreeg uit zijn TV show Voetbal Inside, waar de band van Danny Vera muziek speelt om de sfeer goed te krijgen en te houden, terwijl de reclame loopt. Ook voorkom je zo dat eventueel publiek wegloopt tijdens de reclame omdat ze denken dat ‘het afgelopen is’.
Na het blokje muziek van Paul was ik aan de beurt. Ik had vlak ervoor bedacht dat ik beter aan de andere kant van het meubel kon gaan zitten, zodat je op de aanwezige camera’s voor de videostream niet tegen de achterkant van m’n kale kop zat aan te kijken. Maar de redactrice van de show vroeg me om links te gaan zitten, dicht bij sidekick De Munnik en recht tegenover Wilfred. ‘Die snapt het’, dacht ik nog.
Het leverde on-air een intiem gesprek op waarbij, ik tijdens het gesprek, beide heren recht in de ogen aan kon kijken en doordat we in elkaars sfeer zaten on-air klonken als drie vrienden die samen in de kroeg aan een tafeltje iets zaten te bespreken. Paul kwam na afloop nog even naar me toe om te zeggen dat hij het een fijn gesprek vond. Was het ook, compleet gelijkwaardig.
We hebben het hier al eens eerder besproken, deejaymeubels worden tegenwoordig zo gebouwd dat het net een (te) grote vergadertafel is waarbij op iedere hoek iemand in z’n eigen sfeertje zit. Niet altijd even bevorderlijk voor de benodigde intimiteit voor mooie radio. Hoe cool is het als je elkaar gewoon een boks kan geven tijdens een goed een-tweetje. Of een harde klap op de schouder zoals Gijp die graag uitdeelt.
Nog iets wat mooi is om te zien bij The Friday Move: Wilfred heeft zijn microfoon gewoon vast! Zonder microfoonstandaard. In de handen, als een volleerd party deejay die zegt ‘waar zijn die handjes!‘. Kwam er niet aan toe om hem te vragen waarom, maar zag wel dat het werkte. Hij kan als presentator vrijuit bewegen, ondanks dat hij op een vaste plek zit en door het losse microfoongebruik is hij vrij(er) in wat hij zegt en desondanks toch verstaanbaar, ondanks het geroezemoes.
Fijn om te zien dat de sfeer absoluut niet stijf is bij BNR; er gewoon ruimte was om te lachen en jezelf te zijn. Ik zag dezelfde Wilfred die ik op televisie ook zie bij VI, niet in een ‘kijk-ons-eens-journalistiek-verantwoord-bezig-zijn’ jasje wat je bij Radio 1 zo voelt.
‘Wees jezelf’ klinkt het altijd uit de mond van radiocoaches wereldwijd, nou als je daarvoor je microfoon in de handen moet nemen, je voeten op tafel of de koptelefoon maar half op je hoofd, waarom niet!
Laatste positieve punt (want zeiken doen we al genoeg in Nederland): Wilfred’s show duurt tot.. 18u30! Ook cool, breken met die ouderwetse radioregel dat een programma precies 2, 3 of 4 uur moet duren.
Na afloop kreeg ik nog netjes een uitrijkaart voor een veel te dure parkeergarage en ik reed met een goed gevoel terug naar huis. Talkradio hoeft niet suf te zijn, dacht ik nog.
Neemt niet weg dat ik als radiomaker nooit een fan geweest van locatie-uitzendingen. Het klinkt altijd minder dan in de studio, je bent afhankelijk van omstandigheden of je je show net zo strak kunt maken als ’thuis’. Mijn mooiste herinnering aan een locatieshow is dat ik gevraagd werd door een belangrijke pief ter plekke of ik even een paar platen op de radio kon doorstarten, want de band moest soundchecken. Dus dat aangekondigde item on-air ging even niet door. Met andere woorden: fuck de luisteraar 🙂
Heb Wilfred ter plekke wel nog even een mooie, grote veer in zijn achterste gestoken over Voetbal Inside. Dankzij dit programma op TV ben ik namelijk voetbal leuk gaan vinden. En de Eredivisie niet alleen beroepsmatig gaan volgen, maar ook echt omdat ik het wil. Hoe knap dat vier mensen aan een tafel zo bevlogen en met humor over iets praten, dat je mij er ook mee enthousiasmeert. Eigenlijk is VI dan ook gewoon radio op televisie en blijft het gek dat het hele programma niet ook integraal op bijvoorbeeld BNR te volgen is ’s avonds. Ik download de show wel eens in mp3 als ik niet heb kunnen kijken, voor in de auto; op een paar grappige filmpjes na mis je niks door alleen te luisteren. Het is net zo leuk. En als je het programma vaker gezien hebt, fantaseer je je er in je hoofd nog leukere dingen bij. Zoals Dan O’ Day ooit zei: ’theatre is art, television is furniture, radio is imagination!’.
Patrick Kicken
http://twitter.com/kicken
The Friday Move met Wilfred Genee is iedere vrijdagmiddag van 16 tot 18u30 te horen op BNR NieuwsRadio. Ook kun je dit programma live bijwonen, leuk om eens te zien, zeker als radiofan. Ze pakken het professioneel aan! Oh en eigenlijk had op deze plek een column over ‘wat radiomakers kunnen leren van vloggers’ moeten staan, maar deze kwam even tussendoor. Dus die andere column lees je over een drietal weken. Goeie tease he?
