Wanneer ik in onze studio voor de zoveelste keer mijn pen heb laten vallen, kruip ik wel eens op handen en voeten onder het studiomeubel. Naast de nodige projes papier en andere zaken die daar absoluut niet thuishoren maar waarvan ik u de verdere smakeloze details zal besparen, tref ik dan doorgaans het begin aan van een enorme kluwen draden.
De achterkant van de radio. Het technische hart van onze oude studio bevond zich voor een groot deel pal achter de mengtafel. In het meubel, dat destijds speciaal voor ons werd vervaardigd, was rekening gehouden met de grote hoeveelheid bekabeling die nu eenmaal onlosmakelijk is verbonden (letterlijk en figuurlijk) met het medium radio.
Toch waren niet alle kabels geheel aan het zicht onttrokken. Dat wil zeggen, wel op het eerste gezicht, maar niet voor de als peuter rondkruipende programmaleider op zoek naar zijn pen. Vertwijfeld heb ik me wel eens afgevraagd wat er zou gebeuren als iemand met zijn voeten zou blijven haken achter één van die kabels. Gelukkig hebben wij echter geen medewerkers die de lichaamslengte van 2 meter overstijgen, waardoor dat probleem in principe bij voorbaat uitgesloten is. Het risico voor de onfortuinlijke penzoeker bleef echter altijd onverminderd bestaan. We hebben het vijf jaar uitgehouden zonder daadwerkelijke calamiteiten. Hulde.
Zo’n enorme wirwar van draden en draadjes, door mij wel eens olijk betiteld als “stroomtouwtjes” zet je aan het denken. Er zijn maar een paar mensen in de organisatie die werkelijk weten wat er gaande is. Die daadwerkelijk van elk draadje weten waarheen het leidt en waarom het wat precies doet. Da’s wel zo gemakkelijk. Als die paar mensen er niet zouden zijn, zou de omroep het slecht doen. Okee, je kunt kant en klare studio’s laten bouwen en onderhouden door de leverancier. Maar als er snel even iets moet worden gerepareerd is het een stuk gemakkelijker om dat zelf te kunnen doen dan te moeten wachten op de komst van externe hulptroepen.
En dan de verhuizing. Welk draadje kan al worden losgekoppeld en welk snoer moet beslist tot het allerlaatste moment verbonden blijven met zijn bron? Voor dit soort zaken mag je rustig een aantal dagen uittrekken. Niet voor de verhuisklus zelf, maar voor het opstellen van een werkschema. Alles moet driemaal doordacht en overdacht worden, alvorens tot conclusies te komen. Een verhuizing van een radiostudio is niet niks! En zelfs ondanks zorgvuldige voorbereidingen kan soms niet worden voorkomen dat het toch nog even misloopt. Shit! Sluiting…! Jongens, het signaal is weg! Ehm… Wat deed jij net? Die draad… Ja, dat moet hem zijn… Knip, knip. Zo, even proberen… Ja! We hebben weer geluid. Mooi. Dat weten we dan… Dat gebeurt ons geen tweede keer.
Ik heb persoonlijk nooit veel begrepen van techniek. Ik weet hoe ik een mengtafel moet bedienen, ik kan een jingle strak instarten. Het monteren van MD-opnames of het mixen van bestanden via de PC gaat me goed af. Maar als het echt technisch gaat worden, haak ik af. Dan geef ik me al vrij snel over aan de mensen die daarin gespecialiseerd zijn. De mensen die in feit een soort digitale cardioloog zijn. Zij weten als geen ander hoe het hart van de radiozender blijft kloppen. Ze zijn in staat een perfecte by-pass operatie te verwezelijken door een simpele tulp- of XLR-kabel te pluggen op de juiste wijze en het juiste ogenblik. Zij weten niet beter. Voor mij zijn het helden. Het zijn de mensen die werken aan de achterkant van de radio…
Raimond Bos
presentator@hotmail.com
