Alle omroepactiviteiten die ik in de loop der jaren heb ontplooid, waren activiteiten op vrijwillige basis. Ik gedroeg me weliswaar alsof het een betaalde functie betrof, maar dat is voor mij niet meer dan logisch. Ik zie het werken voor een omroeporganisatie in de eerste plaats als werk en pas dan als aangenaam tijdverdrijf. Op zich is dat een heel normale kijk op zaken, want een omroep is een soort bedrijf. Een organisatie die een product aflevert en dat product moet een constante factor zijn. Er zijn immers constant afnemers van dat product, te weten de luisteraars. Die kunnen niet worden teleurgesteld. The show must go on!
Nu is het mij in al die jaren best wel eens gebeurd dat ik eigenlijk geen zin had in het volbrengen van mijn taken voor de lokale omroep. Iedereen heeft wel eens een baaldag of voelt zich soms wat minder fit. Doorgaans weerhoudt dat mij er echter niet van mijn werkzaamheden voort te zetten. Pas als ik me echt niet in staat acht te presenteren, zoals afgelopen week, toen mijn stem het begaf ten gevolge van een zware verkoudheid, blijf ik weg uit de studio. Verder is het een vorm van discipline, gecombineerd met verantwoordelijkheidsgevoel. Je neemt een bepaalde taak op je, dus moet je die ook volbrengen.
Helaas loopt dat ook wel eens anders. Deze week werd ik geconfronteerd met verschillende situaties waaruit weer eens bleek dat anderen het lang niet altijd even nauw nemen met het verschijnsel “verantwoordelijkheid”. En wie is dan de dupe van zo’n actie? Inderdaad. De luisteraar. Maar wellicht is mijn standpunt, zoals hierboven verwoord, niet correct. Misschien ben ik wel te fanatiek in het streven naar kwaliteit. En ook ik weet dat, ondanks mijn bemoeienis, er nog heel wat aan kwaliteit te verbeteren valt. Ook ik laat steekjes vallen, meestal voortkomend uit het feit dat ik ook nog andere bezigheden heb. Ik moet wel, ik moet immers ook leven en dus ergens wat geld vandaan halen.
Maar de dingen die ik doe als vrijwilliger, probeer ik met grote inzet te doen. Voor zover dat mogelijk is. Keer op keer zijn er situaties, mensen of gebeurtenissen, die je proberen te ontmoedigen in hetgeen je doet. Althans, zo voelt dat soms. Het is dan de kunst om juist op die momenten de kracht te vinden door te gaan. Het valt mij soms zwaar, maar toch lukt het me. Kennelijk is mijn doorzettingsvermogen best hoog. Hoewel ik dat mezelf nooit zou toeschrijven, een hoog doorzettingsvermogen. Want juist ik ben snel geneigd ook “geen zin” te hebben.
Maar ergens wordt op zo’n moment de entertainer in mij wakker. Die doet mij dan wederom beseffen dat er mensen zijn die op je verrichtingen zitten te wachten. Hetgeen je uitvoert in zo’n studio, dient een doel. Dat doel heet “luisteraar” en die moet tevreden gehouden worden. Door een wijziging in de programmering viel vorige week een programma op de donderdagavond uit. Ik was toevallig in de studio en prompt werd ik gebeld door een onbekende, maar kennelijk trouwe luisteraar van het betreffende programma. Omdat dit, wederom door omstandigheden, de tweede week was dat het programma uitviel, maakte de dame zich zorgen over het voortbestaan van haar lievelingsprogramma.
Ik kon haar geruststellen. Maar voor mij was wederom het bewijs geleverd: er zijn wel degelijk mensen die speciaal de radio aanzetten voor bepaalde programma’s. Luisteraars hoor je doorgaans niet. Maar zij horen jou wel en daar gaat het om. Al is er maar één regiobewoner die speciaal voor mij de radio zou aanzetten, dan nog moet die ene persoon de drijfveer zijn om niet te mogen besluiten: “Ik heb geen zin”. Maar ja, soms is het interne gevecht te groot om tot een verstandig besluit te komen, denk ik…
Raimond Bos
raimond@radiowereld.nl
