Deel 2 in de mini-serie kort-en-krachtige columns. Onder het mom: ’t is zomer, geen komkommer! Een paar dagen geleden verveelde ik u met veel getalletjes. Nu meer van dat.
Ik vond namelijk een artikeltje over de hoeveelheid advertenties in de veldslagstaten, ofwel de staten waar het spannend is in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Antwoord op de vraag: om welke staten gaat het volgens de campagneteams en hun vrienden?
Dat van ‘die vrienden’ moet ik even uitleggen. Sinds de nieuwe campagnefinancieringswet is aangenomen, zijn er allerlei regels aan de sponsoring van politieke kandidaten gebonden. Men hoopte dat daardoor het voordeel van de rijkste – die meer advertenties kon uitzenden – weg te nemen. Die hoop duurde niet lang. Want, als je zelf geen advertentie mag uitzenden, dan laat je het je vrienden toch doen? In een land met vrijheid van meningsuiting kan dat niet verboden worden. Het onderscheid tussen de twee soorten spotjes is grappig. In campagnespotjes moet de kandidaat tegenwoordig zeggen dat hij het spotje heeft goedgekeurd: ‘I am George W Bush, and I approve of this message’. Beetje slapstick vind ik. Zeker na alle bagger die de kandidaten over mekaar uitstorten. Lees verder
