In Utrecht beleeft dinsdag de verfilming van het boek Ventoux zijn wereldpremiere. De 21-jarige acteur Alex Hendrickx speelt de jonge versie van een van de vier vijftigers die na dertig jaar besluiten om nogmaals de roemruchte Franse berg te gaan beklimmen. Vijf vragen aan Hendrickx.
“Nee, ik heb dat zo hard moeten leren! Sterker nog, ik heb op dit moment helemaal geen fiets: niet bij mijn ouders en niet in Maastricht, waar ik nu de Toneelschool doe. Ik loop eigenlijk alles. Bovendien hadden wij als jonge garde sowieso een nadeel want wij moesten fietsen op exemplaren uit 1980 en die zijn een stuk zwaarder en minder geavanceerd dan de fietsen waar de vijftigers op mochten rijden.”
“Dat was… een grote verrassing, zal ik maar zeggen. Bij de eerste training kregen we een broekje en een helm en bleek dus dat je in een fietsbroek ‘commando’ moet gaan, zeg maar. Ik begrijp nu ook waarom: anders krijg je allemaal striemen en strepen bij de liezen. Het wende snel en voelde eigenlijk best fijn, heel luchtig en dicht op de huid. Het was best wennen toen ik na de opnames weer elke dag een gewone broek aan moest.”
Je moest de rol van Bart vormgeven samen met Kasper van Kooten, die de oude versie speelt. Hoe hebben jullie dat gedaan?
“Ik heb van tevoren best veel gekeken naar beeldmateriaal van Kasper, om te kijken in hoeverre we wel op elkaar leken. Hij heeft dunnere lippen dan ik, dus ik zat me echt al te bedenken hoe ik mijn lippen iets naar binnen kon trekken zodat dat verschil niet te veel zou storen. Maar dat was niet nodig, gelukkig. We hebben samen met regisseur Nicole van Kilsdonk heel veel gepraat over het personage en zijn rol in de groep: Bart is eigenlijk de normaalste jongen van het gezelschap. Bovendien had ik het geluk dat wij de eerste draaidagen hadden. Dus de oudere cast moest naar ons kijken en zorgen dat zij zich een beetje aan ons aanpasten.”
“Bart wordt pas in zijn latere leven een tobber: die jonge Bart is veel minder gecompliceerd. In 1981 gebeuren er dingen waar Bart de rest van zijn leven last van krijgt. Maar die last hoefde ik dus niet te spelen. Ik moest vooral de perfecte schoonzoon spelen.”
“Niet echt over de toekomst van mijn vriendschappen. Al lijkt het me fijn als je een groep vrienden hebt waarmee je op je vijftigste nog zo herinneringen kan ophalen. Er is hier in Maastricht sowieso weinig tijd om te piekeren, daarvoor is het veel te hard werken. Ik kan me trouwens wel voorstellen dat ik over een paar jaar moet gaan nadenken hoe mijn professionele toekomst er uit ziet. Maar tot die tijd wil ik vooral blijven onderzoeken en ervaringen op blijven doen.” [Novum]
