Naast mijn activiteiten voor radio, tv en internet, ben ik ook verslaggever voor een aantal kranten. Ik bezoek evenementen en/of bijeenkomsten en maak daarvan een artikel. Vaak ook nog met een foto erbij. En zo kan het gebeuren dat ik regelmatig compleet volgehangen met apparatuur ten tonele verschijn om voor drie media tegelijk aan het werk te gaan. Hoofdtelefoon en microfoon voor de lokale omroep, pen en papier voor de krant en een digitale fotocamera voor een leuk plaatje, dat weer bedoeld is voor het digitale nieuwsblad op internet. Maar ondanks het feit dat ik daarmee drie vliegen in één klap sla, moet ik dikwijls flink dringen om een goed plekje te krijgen tussen de vele journalisten.
Eigenlijk een belachelijke situatie. We gaan keer op keer met z’n allen opnieuw het wiel uitvinden. We besteden veel geld aan peperdure salarissen van journalisten die allemaal hetzelfde kunstje opvoeren, elk voor hun eigen opdrachtgever. En waarom eigenlijk? We willen toch uiteindelijk allemaal hetzelfde doel bereiken: het informeren van de burger. Maar dat zou toch ook op een andere manier kunnen? Wie goed oplet bij belangrijke nieuwsfeiten op de landelijke televisie, ziet voor de tafel van de woordvoerder doorgaans een heel oerwoud aan microfoons staan. Opdat alle zenders zo goed mogelijk opvangen wat er gezegd wordt, hetgeen later in een reportage kan worden verwerkt.
Erg omslachtig en volgens mij ook erg duur. Het zou veel simpeler kunnen, lijkt me. Stel je nu eens voor dat er één landelijk nieuwsbedrijf is. Dat bedrijf heeft voldoende journalisten in dienst om de gebruikelijke nieuwsitems op nationaal niveau te verslaan. Zo kunnen ze een dekking geven voor al het nieuws dat landelijk gebracht moet worden. Voor het internationale nieuws hebben ze de beschikking over een Nederlandse correspondent, die zijn of haar dagelijkse basis heeft in het pand van het soortgelijke nieuwsbedrijf in het betreffende land. Zo heb je dus eenvoudig een wereldwijde dekking. Dus, niet meer én een verslaggever voor de NOS, én voor RTL, én voor SBS in Israël, maar gewoon één persoon, die wordt betaald door dat ene Nederlandse nieuwsbedrijf.
En het lokale nieuws dan? Simpel. Dat bedrijf heeft natuurlijk een aantal filialen in de provincies. Die filialen worden gerund door een full-time medewerker, die zelf naast de coördinatie ook verslaggeving doet. Voor aanvullende verslaggeving kan een beroep worden gedaan op diverse oproepkrachten van de regionale omroepen. Deze mensen worden betaald per geleverde bijdrage. Op deze manier is een compleet netwerk te realiseren, waarmee het bedrijf een volwaardige nieuwsdienst en/of verslaggeving kan produceren. De omroepen, alsmede de schrijvende pers, zijn de klanten van dit bedrijf. Zij kunnen kiezen uit diverse pakketten met bijbehorende prijskaartjes.
Zo’n prijskaartje is natuurlijk sterk afhankelijk van de daarmee gemoeide arbeid. Voor een leek zullen de prijzen wellicht onbegrijpelijk hoog zijn, maar wie zich realiseert dat de diverse media vaak tientallen medewerkers in vaste dienst hebben om te komen tot een goed eindresultaat, begrijpt dat de kosten absoluut lager kunnen uitvallen dat de totale personeelskosten waarmee men zich nu geconfronteerd ziet. En het grote voordeel is dat zich geen hordes journalisten meer verdringen om één persoon, die daar meestal toch niet op zit te wachten…
Raimond Bos
presentator@hotmail.com
