Afgelopen week viel mijn oog op een opmerkelijke advertentie in het Utrechts Nieuwsblad. Hierin verkondigde de Utrechtse Programmaraad dat ze aan Casema het advies wilde uitbrengen om het alom bekende station Radio 227 een plek op de kabel te gunnen. Als reservezender opteert men voor Arrow FM, mocht blijken dat Radio 227 zou verdwijnen.
Deze felbegeerde plek op de kabel was vrijgekomen door het wegvallen van Radio 192. Ik moest even grijnzen want het station Radio 192 roept bijzondere gevoelens bij me op.
Ongeveer twee jaar geleden schreef deze gouwe ouwe zender een wedstrijd uit onder mediabureaus waarin wij de luisterdichtheid moesten schatten. De winnaar kreeg € 10.000 aan gratis zendtijd. Mijn collega deed in een balorige bui mee en schatte de luisterdichtheid in op 0%. Wat schertste onze verbazing, hij won!
Radio 192 leidt inmiddels een kwijnend bestaan en nu zitten wij nog steeds opgescheept met dit enorme bedrag aan gratis zendtijd. Want welke klant kunnen we nu blij maken met gratis zendtijd op een station waar niemand naar schijnt te luisteren? Enfin, de logica van de Utrechtse Programmaraad is mij in ieder geval duidelijk. Immers een zender als Radio 227 scoort waarschijnlijk ook 0% luisterdichtheid en is, vanuit die optiek, inderdaad een prima alternatief voor Radio 192. En dat is jammer voor die andere bekende gegadigden zoals RTL FM, City FM en Funx. Hadden ze maar geen luisteraars moeten hebben. Maar ergens ben ik ook erg gecharmeerd van deze dappere beslissing van de programmaraad.
Een station als Radio 227 roept zoete herinneringen bij mij op. Ik denk dan terug aan de tijd dat mijn broer als radiopiraat actief was voor Radio Ural in Schiedam. De studio was kunstig verborgen, de entree was via een klein kastje in de gang. De RDC kwam destijds vaak op bezoek maar kon de studio niet traceren. In dat zompige hol ontdekte de charme van radio, de enorme betrokkenheid van de luisteraars die zeer enthousiast hun lievelingsplaatjes aanvraagden. De oeverloze nietszeggende gesprekken met de luisteraars.
Radio Ural was meer dan een radiozender, het was een uitlaatklep voor de buurt en je trof er altijd een gewillig oor. Alsof je bij je oude buurvrouw op de koffie ging. Die kracht van het medium is inmiddels ver op de achtergrond geraakt in de honger van de commerciële stations om hoge luistercijfers te halen. Waar vroeger pure emoties via de ether met elkaar werden gedeeld, worden deze nu kant & klaar over ons uitgestort. Echte gesprekken hebben moeten plaatsmaken voor vluchtige ontmoetingen met promiscue luisteraars.
Formatting heet dat, gericht op het willige oor van de lucratieve doelgroep ‘mannen 20-34′. We zijn nu een jaar verder na de herverdeling van de ether frequenties. Veel nieuws – behoudens een stoelendans van de Dj’s – heeft het niet gebracht. Ik denk dat ik maar eens afstem op Radio 227. Die gouwe ouwe zender waarvan de luisteraars het nog te druk hebben met het luisteren naar dit station waardoor ze geen tijd hebben om de Intomart dagboekjes te kunnen invullen. [Titus Eikelboom / Stroom]
