Er komt een boek over het leven van Tineke de Nooij. Journalist Gideon van Aartsen werkt er al anderhalf jaar aan. De biografie vertelt het verhaal van de eerste vrouwelijke diskjockey van Nederland. Onderaan dit artikel staat een voorpublicatie: een hele bladzijde uit het boek.
Twijfel om mee te werken
De Nooij, inmiddels 84 jaar, twijfelde eerst of ze wel een biografie wilde. “Ik had eigenlijk helemaal geen zin in een biografie, maar ik liet me toch overhalen. Ik zei: laat het dan een boek worden met verhalen uit mijn leven. Want als je er een kwartje in gooit, heb ik een verhaal.”
Hoewel ze zelf al vier boeken schreef, wilde ze haar memoires niet zelf op papier zetten. “Ik heb het weleens geprobeerd, maar dan wordt het een soort opstel uit de vierde klas. Gideon kan het beter.”
Carrière bij radio en tv
Tineke de Nooij begon op 12-jarige leeftijd bij de AVRO. In 1960 stapte ze over naar Radio Veronica, waar ze geschiedenis schreef als eerste vrouwelijke deejay van Nederland. Met haar eigen programma groeide ze uit tot een nationale bekendheid.
In de jaren tachtig maakte ze de overstap naar televisie, onder meer met het middagprogramma Tineke. In 2014 werd ze onderscheiden met de Media Oeuvre Award, als eerbetoon aan haar lange carrière.
Nog altijd op de radio
Stilzitten doet ze niet. Vanuit het Rosa Spier Huis in Laren presenteert ze elke zaterdagochtend haar radioprogramma bij Radio Laren, tussen 10.00 en 12.00 uur. Daarmee is ze, ondanks haar leeftijd, nog altijd wekelijks op de radio te horen.
Wanneer de biografie van Gideon van Aartsen verschijnt, is nog niet bekend.
Voorpublicatie: een pagina uit het boek
Speciaal voor lezers van RadioWereld.NL delen we alvast een hele bladzijde uit het nieuwe boek van Gideon van Aartsen over Tineke de Nooij.
De reis langs de Rijn
Na Sara, lees geboorte, en dat gedoe met mijn been, reisde ik weer naar het buitenland voor het maken van documentaires. In ’80 regisseerde ik een paar muziekspecials voor Veronica. Eerst een special in Wenen, met de bekende sopraan Marjon Lambriks. En daarna ging ik naar Duitsland, voor een special met de beroemde operazanger Rudolf Schock en het Volendams Operakoor.
Schock en het koor hadden samen een elpee uitgebracht met de titel ’n Reisje langs de Rijn. En ja, je raadt het al, wij huurden zo’n riviercruiseschip af om met Schock en koor een reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn! in beeld te brengen.
Zonder Rudolf Schock
Alles tot in de puntjes geregeld. We zouden met de hele bubs in Nijmegen aan boord stappen en dan olijk en vrolijk stroomopwaarts de Rijn opvaren. Iedereen arriveerde krek op tijd: de catering, de cameraploeg, het voltallige Volendams Operakoor.
Op één, niet geheel onbelangrijk personage na: Rudolf! Onze grote ster was ziek, hij kon absoluut niet mee. Potjandosie! Hartstikke jammer, maar ik besloot tóch door te zetten. Dan maar Trink, trink Brüderlein, trink zonder Schock. Ik besloot het koor gewoon gezellig zingend en bier drinkend in beeld te brengen, zowel op de boot als ergens in zo’n pittoreske Stube langs de rivier.
Mijn plan was Schock, zodra hij weer beter was, elders op een mooi plekje te ‘draaien’. In het groen, alsof-ie aan de oever van de Rijn stond of zo, om die beelden in de montage te mixen met de shots van het koor op en rond het cruiseschip.
Techniek staat voor niets! Oh ja, voordat wij aan boord stapten, had ik de man van de catering ook nog op het hart gedrukt: “Denk eraan, sla voldoende drank in. Want dat koor komt van Volendam, die mensen kunnen goed innemen!”
“Oh, dat is geen probleem. Wij zijn wel wat gewend hoor!”, riep die cateraar, zijn schouders ophalend. Nou, ik zweer het, de volgende avond lagen we bij Kleef en de drankvoorraad moest dringend worden aangevuld, haha! Jaja, dat Volendams Operakoor, ach wat een leuk koor is dat! Wat een heerlijke mensen!
Make-up drama
Maar goed, ik kwam thuis met prachtige shots van de Rijn, de natuur eromheen, het koor op de boot, noem maar op. En dus moest ik op zoek naar een groene locatie voor meneer Schock, ergens in Amsterdam. Dat werd, veel groener kan het niet, de Hortus Botanicus. Daar zou de grote Duitse lyrische tenor, inmiddels van zijn griepje hersteld, naartoe komen om een beetje te playbacken.
Helaas was ik nog niet zo’n ervaren regisseuse. Bovendien moest ik op de centjes letten. Vandaar dat ik het volstrekt onnodig achtte die dag een dure visagiste in te schakelen. Ik dacht: Jezus, zo’n man, een beetje poeder op zijn neus en klaar is Kees. Ik neem wel een poederdoosje mee. Nou, mooi fout! Wereldster Schock arriveerde en schalde meteen: “Wo ist denn die Masken Frau?” Ik stamelde: “Uh nein, Herr Shock, es gibt keinen, maar ik heb hier wel een poederdoos…”
Hij keek mij vernietigend aan en zei: “Ach Mensch!” En tsja, die Rudolf Schock was dus echt een foeilelijke man, met zo’n enorme aardbeienneus. Je moest hem serieus opkalefateren voor de camera. Gelukkig lukte het binnen een half uurtje een doorgewinterde visagiste te regelen.
Zij moest lachen: “Tinus, wat maak je me nou? Die man zonder make-up?” Nou ja, ik dacht gewoon: het is toch een man? Een beetje poeder op zijn neus, dan glimt-ie minder, klaar! Echt niet, op meneer Schock moest je een compleet nieuw gezicht plamuren, haha! [RadioWereld.NL]
